เสียงครางของนายหัวโจกดูราวกับหวาดกลัวผู้ชายที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่อย่างมาก ต้าร์ในวัยมัธยมต้นหมาดๆ เขม่นมองเขาด้วยดวงตาวาวโรจน์ ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังบรรดาเด็กชายวัยเดียวกันที่รุมล้อม
‘หดหัวกลับไปให้หมด! อย่าให้กูโกรธ...’
นายหัวโจกถลันลุกขึ้นยืนทำท่าจะวิ่งไปคนแรกที่สิ้นเสียงต้าร์ แต่จู่ๆ ก็เหมือนกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองไปโดยรอบที่มีพรรคพวกตัวเองเกือบสิบคน แล้วหันมามองต้าร์อย่างมีชัยเหนือกว่า พร้อมขยับปกเสื้อด้วยท่าทีที่คิดเอาเองว่า...โคตรเท่
‘ตัวคนเดียวอย่างมึง นึกว่าจะเก็บพวกกูหมดเหรอวะ’
‘กูเปิดให้โอกาสพวกมึงแล้วเชียวนะ’
ต้าร์ยิ้มเย็น เก็บถุงเครื่องรางนั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียน พอดีกับที่ฝ่ายตรงข้ามขยับมือเป็นสัญญาณให้พรรคพวกวิ่งลุยกันเข้ามารุมเขา!
ไม่กี่นาทีผ่านไป...
หมาหมู่หลายตัวลงไปนอนจุกอยู่กับพื้นจนลุกไม่ขึ้นเกือบหมดแล้ว ขณะที่ต้าร์มีแค่รอยแตกที่หางคิ้วเท่านั้
