“เมื่อก่อนเป็นบ่อยแต่จะหายไปเองค่ะ ไม่เคยถึงขั้นหยุดหายใจแบบนี้”
“ไปหาหมอบ้างมั้ยครับ”
“ค่ะ แต่หมอทุกคนบอกว่าหนูร่างกายแข็งแรงดี ไม่ได้ป่วยอะไรเลย คือ... คุณหมอบอกว่าหนูความจำเสื่อมเพราะผลจากแรงกระทบกระเทือนในอดีตค่ะ”
“ความจำเสื่อมเหรอ”
“ความดันกับชีพจรกลับมาปกติแล้วครับพี่”
พี่กู้ภัยอีกคนรายงานหัวหน้าที่กำลังสอบถามอาการฉันอยู่ ฉันถูกตรวจการตอบสนองต่อแสงที่ม่านตาอีกครั้ง เหงื่อกาฬที่แตกพลั่กก็เริ่มแห้งไป สีหน้าซีดเซียวของฉันคงเริ่มซับสีเลือดฝาด เพราะพี่กู้ภัยดูจะโล่งใจขึ้นมาก
“จริงๆ ก็ดูปกติดีแล้วนะ แต่อยากให้พี่พาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลมั้ย”
“ไปครับ” ต้าร์ตอบแทนด้วยสีหน้าเป็นห่วง
แต่ฉันส่ายหน้าเบาๆ
“หนูรู้สึกดีขึ้นมากแล้วค่ะ ถ้าไม่ใช่...คืนสิ้นปี หรือมีอะไรกระทบกระเทือนถึงความทรงจำในอดีต อาการก็จะไม่กำเริบ นี่หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่ามีอะไรกระทบ... หนู...”
อายาโนะ...
ชื่อขอ
