“แกกังวลอะไรหรือเปล่า” ยะหยาถามอย่างตรงไปตรงมา “แกกังวลเกี่ยวกับต้าร์เหรอ”
“อืม” ฉันตอบตามตรงด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงเอาซะเลย “แกเคยเห็นรูปอายาโนะมั้ย”
เพราะสายตามองไปตรงหน้า จึงเห็นว่ายะหยาไหล่กระตุกนิดหนึ่ง ก่อนที่เธอจะยิ้มแหย แน่ละ ยะหยาโกหกไม่เก่ง สู้พูดความจริงออกมาเลยจะดีกว่า เรื่องนี้เจ้าตัวเองก็รู้ดี
“เคย...เจอตัวจริง”
“งั้นก็รู้สิว่าอายาโนะหน้าเหมือนฉัน”
“อืม... ฉันเคยทักผิด” ยะหยาสารภาพ ก่อนจะพยายามอธิบาย “แต่พอมองใกล้ๆ ฉันก็รู้นะว่าไม่ใช่ แค่คล้ายๆ...นี่แกเก็บมาคิดมากเหรอ เรื่องหน้าตาของอายาโนะ”
ฉันพยักหน้า ก่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตา
“น้ำริน...” ยะหยาลุกขึ้นเดินมากอดฉันให้ซบหน้าลงกับหน้าท้องบอบบางของเธอ “ต้าร์รักแก เชื่อฉันสิ”
นั่นสินะ ถ้าเขาไม่รักฉัน เมื่อเช้านี้เขาคงไม่พยายามดึงลมหายใจของฉันกลับมาด้วยดวงตาแดงก่ำขนาดนั้น
แต่คิดในอีกแง่ ต่อให้ไม่ใช่ฉัน แต่มีคนหมดลมหายใจตรงหน
