“ริน...”
เสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ก่อนที่ร่างสูงทางด้านหลังจะสวมกอดฉัน ดวงหน้าคมซบลงที่ไหล่บาง สัมผัสนั้นแผ่วเบา...ราวขนนกที่กำลังโบกบิน
น่าแปลก...ร่างกายที่เย็นชืดกลับส่งผ่านความอบอุ่นแผ่ซ่านเสียจนความอ่อนไหวที่สะสมมานานยิ่งหมุนวนราวคลื่นลูกใหญ่ จนอดไม่ได้...ที่จะร้องไห้ออกมา
ฉันไม่เคยต้องการที่จะหลุดไปจากอ้อมกอดนี้...
เมื่อไม่อาจทานทนต่อเสียงหัวใจตัวเองได้ไหว ฉันจึงหันกลับไปสวมกอดร่างโปร่งที่เซถอยหลังเล็กน้อย หากแต่อ้อมแขนเย็นจัดกลับยังโอบกอดตอบฉันแน่น
“ต้าร์ขอโทษ...” ถ้อยคำเดิมๆ ซ้ำๆ ถูกถ่ายทอดออกมา แต่ฉันกลับไม่อาจโต้ตอบใดๆ กลับไป ในลำคอราวกับมีก้อนแข็งๆ ของความเสียใจกักกันคำพูดทั้งหมดทั้งมวลเอาไว้...ได้แต่ซุกหน้าลงกับอกกว้างปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น
"อย่าร้องไห้...ต้าร์ใจจะขาดอยู่แล้ว...ริน"
"นายจะมาเจ็บปวดอะไร ฮือ...คนไม่มีหัวใจอย่างนายจะมารู้สึกอะไรกับคนไร้ค่าอย่างฉัน!"
