รถสปอร์ตสีเปลือกมังคุดของแม่แล่นออกจากรั้วต้นไม้เตี้ยๆ ไปตามถนนสายเล็กที่ยังคงร่มเงาความร่มรื่นของต้นไม้ใหญ่ ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะดึงรั้วบ้านปิดลง และเดินเอื่อยไปตามถนนปูอิฐแดงที่เป็นทางเดินเข้าสวนหย่อมหน้าบ้าน ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ไม้ข้างสระน้ำ เหม่อมองไปยังตัวบ้านคุ้นตาเบื้องหน้า
แสงสีแสดของดวงตะวันกำลังลาลับกับโครงหลังคา ตัวบ้านที่ก่อด้วยอิฐแดงทั้งหลังพลันพร่าเลือนเพราะม่านน้ำที่เอ่อออกมาอีกครั้ง...
ฉันชันเข่าขึ้นกอดไว้แนบอก เกยคางไว้บนเข่า จ้องมองเหล่าปลาคาร์ฟที่แหวกว่ายในน้ำใสอย่างไม่อนาทรร้อนใจ หยาดน้ำตาที่จวนเจียนจะไหลถูกฉันฝืนเก็บกลืนมันลงไป ฉันไม่ชอบร้องไห้...ฉันเกลียดน้ำตา มันเป็นเครื่องหมายที่แสดงออกมาถึงความอ่อนแอ...
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า...เนิ่นนาน...ตะวันดวงโตหายลับไปแล้ว โคมไฟระย้าหน้าบ้านเริ่มส่องแสงสว่างเมื่อความมืดยามราตรีกาลย่างเข้ามาเยือน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...ท
