ฉันเม้มปาก ก่อนหยุดเดินทันทีและกระชากข้อมือกลับ แต่สู้แรงเขาไม่ไหว ทำให้ฉันล้มลงกับพื้นทราย! พันธนาการจากมือใหญ่จึงหลุดไป ทิ้งไว้เพียงสีแดงเป็นจ้ำที่ข้อมือ
“เฮ้ย ริน! เป็นอะไรมั้ย” คนตรงหน้าหันกลับมองมา และเอ่ยถามเสียงรัวด้วยตกใจ หากเมื่อฉันเหลือบตาที่เอ่อล้นด้วยหยดน้ำขึ้นมองเขา ต้าร์ก็ครางเรียงชื่อฉันเสียงเบา “น้ำริน...”
“สนใจด้วยเหรอ” ฉันเอ่ยถาม สภาพน่าสมเพชของฉันตอนนี้ คงมากพอที่จะดึงสติเขาให้หายบ้าได้ซะที! ต้าร์ดูอึกอัก เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทางพลางยกมือขึ้นลูบใบหน้าอย่างตึงเครียด และไม่นานนักก็ทิ้งตัวลงนั่งบนผืนทรายตรงหน้าฉัน
“ต้าร์ขอโทษ...”
ฉันปัดมือต้าร์ที่เอื้อมมาหาพลางขยับกายถอยห่างออกมา จ้องมองเขาด้วยดวงตาวาววับ
“รินไม่เข้าใจ ต้าร์กับอาร์มจะทะเลาะกันไปถึงเมื่อไหร่?”
“มันไม่เกี่ยวกับรินนะ”
ถ้อยคำแสนเย็นชานั้นทำเอาฉันจุก...ไปทั้งหัวใจ...ฉันเม้มริมฝีปาก กำมือที่วางลงบนผืนทรา
