ขย้ำรักมาเฟีย

ข้อเสนอของเธอ

"...คนของเราส่งข่าวมา ผู้ชายคนนั้นตามพรรคพวกมาที่คลับของไมเคิลครับ" อาชารายงานผู้เป็นนายทันทีที่ได้รับข่าวสาร

ฮันนี่กลืนน้ำลายเหนียวลงคอหนักๆ แน่นอนว่านักธุรกิจอย่างอาร์ตเขามีพรรคพวกของเขาเหมือนกัน

ยอมรับว่าเธอลืมข้อนี้ไปเสียสนิท เธอเลือกที่จะปล่อยให้คนของผู้ชายแปลกหน้าลงไม้ลงมือกับเขา ลืมคิดเสียสนิทว่าคนอย่างเขาจะต้องกลับมาเอาคืน

และอาร์ตก็กลับมาเอาคืนเร็วเหลือเกิน!

"ไปที่เพนต์เฮาส์" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่ง ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้หลุดความรู้สึกใดๆ ออกมาทั้งนั้น

ปราศจากความกังวล ออกจะไร้ความรู้สึกด้วยซ้ำไป

หากจะบอกว่าออนตินไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่ลูกน้องคนสนิทรายงานก็คงได้เช่นกัน

"คุณ แล้วเรื่องเขาคนนั้นล่ะ" ฮันนี่เอ่ยถามขึ้นมาอย่างชั่งใจ ยอมรับตรงๆ ว่าเธอเริ่มนั่งไม่ติดที่

"หลังจากที่เธอสร้างวีรกรรมเอาไว้ เป้าหมายของเธอมันก็กลายเป็นไอ้เวรนั่นถูกรึเปล่า?"

"ห๊ะ! วีรกรรมอะไร? เอาไว้ก่อนเถอะ อาร์ตมีพวกพ้องอยู่พอสมควร ฉันลืมไปเลยว่าการทำแบบนั้นมันจะทำให้เขาโกรธมาก"

"มันจะทำอะไรคนอย่างฉันได้" ฮันนี่รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่มันกลับเป็นระยะเวลาสั้นๆ เพราะคำพูดประโยคถัดมาก็ส่งผลให้ตัวของเธอหดเกร็ง ลดลงเล็กมากเพราะความรู้สึกห่อเหี่ยวใจ

"มันทำอะไรฉันไม่ได้...แต่กับเธอก็อาจจะไม่แน่"

"คุณ ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ล่ะ"

"เธอเป็นคนอนุญาตให้คนของฉันกระทืบมันนี่นา" ฮันนี่กลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่

ถูกแหละ เธอเป็นคนอนุญาตให้คนของเขากระทืบแฟนเก่าเธอเอง!

ลำพังตัวเธอคนเดียวคงไม่เท่าไหร่ แม่เธอล่ะ แม่เธอจะเดือดร้อนเพราะเขาไหม?

"คุณ ความโกรธมันทำให้ฉันไตร่ตรองน้อยเกินไป คุณกล้าทำเขา คุณดูไม่กลัวเขา คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ" คำขอร้องส่งผลให้มาเฟียหนุ่มเปล่งเสียงให้เล็ดลอดผ่านลำคอ

กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ผู้ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เป็นสาเหตุของฝันร้าย เขาควรปล่อยให้ตายไปซะ

"...ฉันจะรับข้อเสนอของเธอมาพิจารณา ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ"

ฮันนี่ห่อไหล่เข้าหากันพลางเบือนสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างคิดไม่ตก

การบอกเลิกและตัดขาดจากผู้ชายเฮงซวย คือสิ่งที่เธออยากทำและเธอมั่นใจว่าเธอสามารถทำได้

แต่เธอดันพลาด โทสะที่มีมันทำให้เธอพลั้งปาก สั่งคนให้กระทืบเขา ลืมไปว่าเขาสามารถทำให้ความซวยมันบังเกิดกับชีวิตของเธอได้ตลอดเวลาเช่นกัน

ฮันนี่นะฮันนี่! ไม่น่าเลยจริงๆ

เพนต์เฮาส์ของออสติน

ความหรูหราในโทนสีดำสนิทส่งผลให้ขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งกาย ภายในห้องชุดเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา คงไม่สามารถประเมินราคาเป็นตัวเลขกลมๆ ได้ว่าที่แห่งนี้มันมีราคามากสักเท่าไหร่

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องหยุดลง เป็นจังหวะที่คำถามถูกตั้งขึ้นมา

"เธอจำที่นี่ได้รึเปล่า" ขนตางอนยาวที่โอบล้อมหน่วยตาสวยตวัดมองออกไปรอบๆ เพนต์เฮาส์หรู

เอาตรงๆ แม้ไม่ต้องมองเธอก็ต้องตอบได้อย่างเต็มปากว่าเธอไม่รู้จักที่นี่

"ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะมาจำที่นี่ได้ยังไงในเมื่อฉันมาที่นี่เป็นครั้งแรก"

"หึ..." มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน นิ้วยาวเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท

ออสตินมีวิธีเปิดปากผู้หญิงปากแข็งที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้ได้ในเวลาเพียงไม่กี่นาที

"คะ คุณ คุณถอดเสื้อทำไมอ่ะ"

"ผู้หญิงที่ขาดผู้ชายไม่ได้ เจอกลิ่นดีๆ แล้ววิ่งเข้าใส่ บางทีร่างกายของฉันมันอาจจะเงื้อมปากเธอให้เปิดได้เป็นอย่างดี"

"ขาดผู้ชายไม่ได้? เดี๋ยวนะ เราเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นคุณมีสิทธิ์มากล่าวหาฉันแบบนี้ด้วยเหรอ" มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มบนมุมปาก หนุ่มหล่อกระชากเสื้อเชิ้ตจากลำตัวหนา พร้อมกับการปามันทิ้งไปอีกทาง อวดร่างกายสมส่วนกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามให้ปรากฏแก่สายตา

"บ้าเอ๊ย!" ฮันนี่ถอยหลังกรูด ตอนแรกเธอต้านทานเขาไม่ไหว ทางออกแรกคือคิดที่จะเจรจาอีกครั้งในตอนที่อยู่บนรถ สุดท้ายเรื่องราวของแฟนเก่าที่กำลังตามล่าเธอและคนที่ทำร้ายเขา ทำให้เธอต้องมาที่นี่อย่างไม่มีทางเลือก

และตอนนี้เธอก็ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลย

"คะ คุณต้องการอะไรอ่ะ ตัวฉันงั้นเหรอ"

"ฉันไม่เคยต้องการผู้หญิงอย่างเธอ มีแต่ผู้หญิงอย่างเธอนั่นแหละที่ต้องการฉัน"

"ห๊ะ! บ้าบออะไรเนี่ย ฉันไม่ได้กระหายผู้ชายขนาดนั้นนะ ฉันมีแฟน และฉันก็พึ่งเลิกกับแฟนเพราะมันเฮงซวย คุณก็เห็นแล้วคุณใช้อะไรมาตัดสินฉันว่าฉันจะต้องการคุณ"

หมับ~

ปึก~

"โอ๊ย!" ฮันนี่ร้องลั่น เมื่อข้อมือถูกกระชากอย่างแรงจนกระทั่งร่างบอบบางกระแทกเข้ากับร่างสมส่วนกำยำ ปลายจมูกเชิดรั้นฝังเข้ากับอกเปลือยขาว ผิวของเขามันช่างละเอียด โพรงจมูกสัมผัสกับกลิ่นตัวที่หอมสะอาดสะอ้านพานให้ใจดวงน้อยสั่นขึ้นมาอย่างหนัก ไม่เคยเลยที่ต้องใกล้ชิดกับผู้ชายในระยะนี้

อุ้งมือหนาคว้าหมับที่ปลายคางมนก่อนจะดันให้เชิดขึ้น ส่งผลให้ดวงตากลมสวยประสานเข้ากับดวงตาคมกริบไปโดยปริยาย

"จำได้รึเปล่าว่าเธอเคยยื่นข้อเสนออะไรให้กับฉัน" ฮันนี่สั่นศีรษะรัวๆ แม้มันจะทำได้อย่างยากลำบาก ใบหน้าของเธอแทบจะขยับไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เธอก็จำเป็นต้องปฏิเสธเพราะเธอไม่ได้รู้จักเขาจริงๆ

นึกแล้วนึกอีก นึกยังไงก็ไม่มีทางนึกออก เธอไม่รู้จักเขา ไม่เคยพบหน้า ไม่เคยเกี่ยวข้องอะไรกันทั้งนั้น เธอต้องใช้อะไรอธิบายเขาถึงจะเข้าใจเธอ!

"ถ้าเธอจำไม่ได้ ฉันก็จะเป็นคนทบทวนความจำให้กับเธอเอง" นัยน์ตาดำสนิทเกรี้ยวกราดจ้องมองที่เรียวปากเอิบอิ่ม

แว๊บหนึ่งที่มาเฟียหนุ่มหงุดหงิดเพราะความดึงดูดของหญิงสาวเบื้องหน้า ความเด็ดเดี่ยวทว่ามีบางอย่างที่มากกว่านั้นในดวงตา ใบหน้าที่สวยเฉี่ยวจนหาตัวจับได้ยาก ทุกอย่างลงตัว

มันไม่แปลกที่ซานย์ นายแพทย์หนุ่มจากโรงพยาบาลชื่อดังที่อดีตเคยเป็นเพื่อนรักของเขาจะรักผู้หญิงคนนี้จนหมดหัวใจ

และไม่แปลกหากผู้ชายเฮงซวยที่เธอพูดถึงซึ่งมีดีกรีเป็นคนที่เธอเคยคบหาในภายหลังจะอาลัยอาวรณ์ เสียดายนักหนา หึงหวงแม้ในตอนที่เขาถึงตัวเธอด้วยการโดนข้อมือ

มันไม่มีหรอก มันไม่มีอะไรแปลกเลย!

"ข้อเสนอของเธอ มันคือการท้าทายให้ฉันลอง"

"ละ ลอง...ลองอะไรอ่ะ" ดวงตากลมสวยสั่นระริก ไม่กล้าแม้จะขยับริมฝีปากเพื่อเอ่ยออกมาดังๆ กลัวเหลือเกินว่าหากเธอขยับปากมาจนเกินไป ปากของเธอมันจะสัมผัสและประกบเข้ากับริมฝีปากหยักได้รูปของชายแปลกหน้าที่เพิ่งจะพบเจอกัน

"ลองช่วงชิมร่างกายทุกสัดส่วนของเธอ ลองเปิดรับเซ็กซ์ของเธอ ยอมรับสัมผัสจากเธอ นี่คือข้อเสนอของเธอ..."