“เธอจะต้องเจ็บปวด แม่อีตัวสิบแปดมงกุฎ”
“ไม่นะ... อย่าทำแบบนี้เลย ได้โปรด...”
ดวงฤดีวิงวอนทั้งน้ำตา หล่อนไม่ได้รังเกียจผู้ชายคนนี้ ตรงกันข้ามกลับอยากอยู่ในอ้อมแขนของเขาตลอดเวลาเลยต่างหาก แต่... แต่เขาไม่ได้รักหล่อน เขาไม่เคยมองหล่อนในแง่ดี และที่สำคัญ... เขาเกลียดหล่อนยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีก ไม่มีทางที่หัวใจของหล่อนจะพบกับความสุขได้ น้ำตาแห่งความอดสูไหลอาบหน้าลงมาเป็นสาย
ลุคคาเบ้ปากอย่างรังเกียจ เขามองทุกสิ่งที่เห็นตรงหน้าว่าคือการแสดงละครจากอีตัวชั้นต่ำคนหนึ่ง อีตัวที่เขาต้องการมากจนแทบจะทนต่อไปไม่ได้อีก
“เสียเวลาเปล่าน่า น้ำตาของอีตัวแบบเธอ มันสั่นสะเทือนความรู้สึกของฉันไม่ได้หรอก” เขาหัวเราะและก็ผลักร่างของหล่อนให้ล้มลงนอนราบกับพื้นพรมข้างเตียง จากนั้นชุดนอนที่เขาสวมใส่อยู่ก็ถูกกระชากออกจากเรือนกายอย่างรีบร้อนไม่อดทน
“ยะ อย่า...”
หญิงสาวพยายามถดถอยหนี แต่คนตัวโตไม่ยอมเปิดโอก
