พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 30
แกร่ก...
เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงที่คุ้นเคยถือถาดอาหารเข้ามา ดวงตากลมโตมองการกระทำของจัสตินอยู่เงียบๆ เขาจัดการลากเก้าอี้ด้วยมือเดียวมานั่งข้างเตียงก่อนจะวางถาดอาหารไว้บนหน้าตักตัวเอง ตั้งแต่เขาเข้ามาไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุย ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งและตอนนี้สายตาคู่นั้นกำลังจดจ้องมาที่ฉัน
"กินข้าวสักหน่อย" จัสตินพูดออกมาเพียงสั้นๆ มือหนาตักข้าวต้มในชามก่อนจะยื่นไปที่คนป่วยที่นั่งอยู่บนเตียง เขาไม่ชอบให้กลิ่นอาหารเข้ามาในห้อง และไม่ชอบกินอาหารบนเตียงกลัวจะหกเลอะเทอะ แต่เมื่อเป็นนับดาวเขากลับไม่รู้สึกอะไรถ้าต้องมีกลิ่นอาหารในห้อง ขอแค่เธอหยุดดื้อและกินข้าวแค่นั้นก็พอ
"ไม่หิว" ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนี ไม่ใช่เพราะฉันต้องการท้าทายเขาแต่มันไม่มีความรู้สึกหิวเลยแม้แต่นิดเดียว ภายในลำคอขมจนไม่อยากกลืนอะไรลงไป คงเป็นเพราะพิษไข้
"กินสักคำสองคำ จะได้กิ
