บทที่3 คู่หมั้นอะไร
1014 คำ
บทที่3
คู่หมั้นอะไร
หลังจากที่ได้รับตำแหน่งรองอธิการบดีมาหยกๆ วาโย ก็ถูกคุณพ่อเรียกตัวมาคุยที่ห้องทำงานในบ้านหลังใหญ่ ตอนนี้ทั้งพ่อและแม่ต่างจดจ่อรอคอยลูกชายหัวแก้วหัวแหวน แต่เพียงแค่ลูกชายเปิดประตูเข้ามาก็ต้องถอนหายใจ เพราะลูกชายทำหน้าตาเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ
"เป็นยังไงบ้างลูก มหาวิทยาลัยของเราเรียบร้อยดีไหม" พิสมัยถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง
"เรียบร้อยดีครับ"
"วาโย ลูกจำอาหมอเบย์ได้ไหมที่เคยรักษาคุณแม่เมื่อ10ปีที่แล้วน่ะ"
"จำได้ครับ เขาตายแล้วเหรอ?"
"ว๊าย! ตายแล้วลูกทำไมพูดแบบนี้>[]ผับZAZA
แก้วสุดท้ายของคืนนี้ ผมยกแก้วเหล้าถี่มาก เพราะผมเครียด เครียดที่ต้องทำอะไรตามใจคุณพ่อ ขนาดเมียผมยังเลือกเองไม่ได้เลย
"ไอ้วาโยมึงไหวหรือเปล่า"
"ไหวๆ"
"สรุปมึงจะหมั้นกับใครก็ไม่รู้จริงได้เหรอ" ไกด์เพื่อนสนิทของวาโยถามด้วยความเป็นห่วง
"กูเลือกไม่ได้ไง ชีวิตกูถูกพ่อกับแม่ขีดไว้แล้ว ท่านสั่งอะไรกูก็ต้องทำ"
"เวรกรรม กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงเลยว่ะ"
ผมนั่งดื่มต่ออีกแก้วก็ต้องขอตัวกลับ ระหว่างทางผมก็ต้องหัวร้อนกับกลุ่มเด็กแว้นที่ขี่มอไซค์ปาดหน้าผม ผมเลยเหยียบคันเร่งเบิ้ลรถใส่พวกมันจนหนีกระเจิง
"ขยะสังคม-_-"
ผมขับมาจอดที่ปั๊มเพื่อตั้งสติวันนี้ผมดื่มไปเยอะ ไม่รู้จะกลับไปนอนที่บ้านหรือคอนโดดี จนมีเสียงคนเดินมายืนอยู่ข้างรถผมดูเหมือนเธอจะหนีอะไรมา หรือว่าเธอหนีพวกเด็กแว้นกลุ่มนั้นมาผมรีบลดกระจกลงนิดนึงเพื่อแอบฟังเธอคุยโทรศัพท์
(มึงทำยังไงดี มึงแน่ใจนะว่ารถถูกคัน)
(ถ้ากูถูกจับได้กูโดนแน่ๆ ไอ้พวกพี่ซีก็เสือกตามกูอีกแม่งตื้อไม่เลิก กูไม่อยากมีผัวเป็นเด็กแว้นสักหน่อย!!)
"ขึ้นมาหลบก่อนได้นะครับ-_-" เดี๋ยวผมพูดอะไรออกไป เธอหันมามองหน้าผมด้วยความตกใจแต่พอเสียง แง้นๆ ขับเข้ามาเธอก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถอีกฝั่งขึ้นทันที
"ขอบคุณนะคะ^^"
"ครับ-_-"
"รบกวนไปส่งที่บ้านเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ ที่หมู่บ้านจันทร์ศิริ"
"ทางผ่านพอดี"
ผมรีบขับรถออกมาเพื่อตรงไปยังหมูบ้านจันทร์ศิริ หมูบ้านคนรวยแต่ผมรวยกว่าเพราะแม่ผมเป็นเจ้าของโครงการ ไม่ได้ขิงนะ
"ขับเข้าไปเลยค่ะตรงอย่างเดียวไม่ต้องเลี้ยว"
"ครับ-_-" ขับเข้ามาจนสุดทางก็มีเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเธอยืนรออยู่ ผมเลยชะลอรถจอดให้เธอ แต่ดูจากการแต่งตัวเธอไม่เหมือนเด็กพวกนั้นเลย แบรนด์เนมราคาแพงขนาดนี้อาจจะถูกพวกเด็กแว้นตามก็ได้
"ขอบคุณมากค่ะ นี่ค่าน้ำมันโชคดีนะคะ^^"
แบงก์สีเทาถูกวางไว้บนตัก จะท้วงก็ไม่ได้เพราะเธอรีบวิ่งเข้าบ้านไปก่อน ผมเลยขับรถออกมาเพื่อกลับไปนอนที่บ้าน
วันต่อมา
ฉันลงมาจากบ้านจีนก็เจอคุณพ่อกำลังนั่งคุยกับคุณแม่ของจีน อะไรกันมารับไวขนาดนี้เลยเหรอ แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนถึงหูคุณพ่อแล้วแน่เลย
"คุณพ่อคะ"
"พ่อมารับกลับบ้านเรามีเรื่องต้องคุยกัน-_-"
โดนแน่ๆ สีหน้าพ่อขาเป็นแบบนี้ฉันโดนแน่นอน ฉันยกมือไหว้คุณแม่ของจีนเสร็จก็เดินคอตกขึ้นรถคุณพ่อ เพียงแค่ประตูปิดฉันก็สัมผัสได้ถึงความหายนะ
"วันนี้ต้องโดนตีนะ พ่อไม่ฟังอะไรทั้งนั้นไม่ต้องแก้ตัว ไม่ต้องไปขอให้ปู่ช่วย เรื่องเมื่อคืนพ่อเห็นทุกอย่างตั้งแต่ไปยืนจูบกับไอ้เด็กเวรนั่น!!"
"คุณพ่อ!!O_O"
ถึงบ้านพ่อไบร์ทกับแม่ก็กำลังเถียงกันอยู่ แม่พยายามแย่งไม้เรียวจากพ่อไบร์ทป้าพลอยก็ยกมือขอร้องคุณพ่อ ส่วนคุณปู่เดินไปเดินมา
"ลง!"
"คุณพ่อเบลจะไม่ทำแล้วค่ะ ไม่ตีเบลนะคะฮึก!!"
"ลง!!!"
สาวน้อยเดินลงมาพร้อมน้ำตา เธอส่งสายตาให้คุณปู่คุณแม่และป้าพลอย ทั้งสามคนเลยใจบางทนไม่ได้ยิ่งปู่อาทิตย์ยิ่งแล้วใหญ่ รายนั้นรักหลานจนไม่สามารถทนเห็นหลานเจ็บจึงเดินมาหาลูกชายทั้งสองเพื่อขอร้องไม่ให้ตีหลานสาว
"กอดเสาไว้เบลครั้งนี้พ่อต้องตี เพราะสิ่งที่เบลทำมันผิดมาก เบลเป็นลูกสาวพ่อ เป็นลูกหลานของพยัคฆ์เมฆาแค่ดูสิ่งที่เบลทำสิ หนีเที่ยวแถมยังไปยืนจูบกับไอ้เด็กเวรนั่น ตอนทำเห็นหน้าพ่อหน้าแม่บ้างไหมเบล!!"
ฟับ!!
"โอ๊ยย!!!"
"หมอพอแล้ว!!"
"ไอ้ไบร์ทเอาหอมไปผูกกับเสาไว้ วันนี้ใครยุ่งกูจะฟาดให้หมด!!"
"หมอ!!!!"
- ผู้เขียน
