Chapter 9 หนูจะเรียกลุงยามมาช่วย

1195 คำ

เขาตอบหล่อนอย่างไม่ไยดี แล้วจุดบุหรี่สูบ ช่างแม่ง เอาไว้อยากเมื่อไหร่ เขามีกะหรี่งานดีมากมายที่พร้อมจะแบให้ เขาก็แค่แทงให้จบ ๆ ไป แต่คนนี้พิเศษ เป็นดอกเบี้ยพรหมจรรย์หอมหวาน น่าหม่ำ... เขาจะบ่มไว้จนกว่าจะสุกงอมพร้อมให้เขาขยี้ก็แล้วกัน ไม่มีปัญหา เผลอแผล็บเดียว ผ่านมาสามปีแล้วเหรอเนี่ย น่าเสียดายที่วันเกิดอายุครบสิบแปดของหล่อนทั้งที เขาดันติดธุระที่นี่ ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาคงกำลังขยี้หล่อนให้แดดิ้นอยู่ใต้ร่าง ต่อให้คราวนี้ยกมือไหว้อ้อนวอน ขอให้ครบยี่สิบหรืออะไร เขาก็ไม่สนแล้ว แค่สิบแปดก็ไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์แล้วโว้ยยย!!! เดี๋ยวเถอะนังหนู! แค่คิดถึงหน้าและนมของหล่อน สินธรก็แข็งปั๋งเต็มกางเกง สายตาดุดันจึงมองออกไปนอกรถตู้ด้วยความหื่นกระหาย นี่ก็เย็นแล้ว ถ้าเจอสถานบันเทิงไฮคลาสสักที่ เขาอาจจะสั่งให้คนขับแวะไปก็ได้ หรือจะเรียกจากในแอปพลิเคชันให้มาหาที่โรงแรมดีวะ เดี๋ยวนี้สาว ๆ ในแอป ฯ ก็นมใหญ่ใช่เล่น คิดไปคิดมา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง ภาพที่เขาเห็นคือสาวน้อยแก้มแดง ในชุดนักเรียนโรงเรียนนานาชาติแขนยาว ปกเสื้อกะลาสี หล่อนถักเปียสองข้าง และกำลังรอจะข้ามถนนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าหมองเศร้า เหมือนคนที่เกิดมาไม่เคยมีความสุขเลย ฟองครีม! มาอยู่ที่นี่ได้ไง! “เฮ้ย ไอ้เดี่ยว” สินธรเรียกคนขับรถ “ครับนาย” “จอดเทียบตรงนั้นเลย เห็นเด็กกูยืนอยู่นั่นมั้ย กูจะเอามันขึ้นรถ มาอยู่นี่ได้ยังไง!” เดี๋ยวกลับไปคงต้องให้คนตามหล่อนต่อแล้ว เลี้ยงไม่เชื่อง แอบหนีมาเที่ยวแน่ ๆ เด็กดื้อ “ครับ ๆ ๆ” เดี่ยวหันไปเห็นสาวน้อยคนนั้นตามที่เจ้านายชี้ เขารีบขับรถไปเทียบใกล้ ๆ แล้วสินธรก็เปิดประตูออกไป ฉุดร่างเย้ายวนในชุดนักเรียนของสาวน้อยคนนั้นเข้ามาในรถตู้อย่างรวดเร็ว ก่อนประตูรถปิด แล้วรถคันหรูก็แล่นออกไป โดยที่ไม่มีใครเลยนอกจากเดี่ยวที่ได้ยินแค่เสียงแล้วจินตนาการตามเอา เพราะเจ้านายปิดม่านคนขับไปแล้ว เขาเลยแอบดูไม่ได้ แต่เขาก็ได้เป็นพยานรับรู้ได้ยิน ว่าข้างในรถคันนั้น... เกิดอะไร ‘ร้อนแรง’ ขึ้นกับสาวน้อยคนนั้นบ้าง! ตริ๊ง! ‘มิลค์ติดต่อไปบ้างหรือเปล่า’ เพราะเมื่อวานนี้พ่อโทรมาหลายสาย แต่ฟองครีมไม่ได้ยินเสียงเลยเพราะปิดเสียงไว้ตั้งแต่ตอนเรียน วันนี้พอเรียนเสร็จ หล่อนเลยรีบเปิดเสียงไว้ เผื่อว่าพ่อจะโทรมา ยิ่งเมื่อวานมีเรื่องไม่ดีด้วย พ่ออาจจะเป็นห่วงหล่อนยิ่งกว่าเดิม พอฟองเบียร์ไลน์มา เสียงเตือนเลยดัง ทำให้ฟองครีมที่กำลังเก็บสมุดหนังสือใส่กระเป๋าหลังเลิกเรียน ถึงกับขมวดคิ้วงุนงง ปกติฟองนม แฝดน้องของหล่อนก็ติดต่อมาตลอดนั่นแหละ ด้วยความที่เป็นแฝดกัน ก็จะคุยกันมากกว่ากับฟองเบียร์ที่เป็นพี่สาวอายุห่างกันสามปี แต่จะว่าไป วันนี้ฟองนมหายไปเลยจริง ๆนั่นแหละ ‘วันนี้ไม่ได้ทักมาเลยค่ะ มิลค์เป็นอะไรเหรอคะ’ ฟองเบียร์เงียบไปนานหลังจากอ่านแล้ว ก่อนจะส่งข้อความเสียงมาให้น้องสาวกดฟัง ‘โดนนอกใจน่ะสิ มิลค์เพิ่งจับได้ว่าแฟนมีคนอื่น เมื่อตอนบ่ายเพิ่งจะโทรมาร้องห่มร้องไห้กับพี่ พี่เป็นห่วงเลยมารับที่โรงเรียน แต่เพื่อนก็บอกว่ามิลค์ออกไปแล้ว พี่โทรหาก็ไม่รับสาย มิลค์มันเข้มแข็งแหละ พี่ไม่ได้กลัวมันไปโดดน้ำตายที่ไหนหรอก แต่กลัวมันเดินเหม่อแล้วรถชน หรือสะดุดอะไรแล้วหกล้มเจ็บตัวขึ้นมา เฮ้อ’ หล่อนบ่นมายาวเหยียด ตบท้ายด้วยถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะส่งข้อความเสียงมาอีกหนึ่งข้อความ ‘ไม่เป็นไร ครีมอยู่ไกล ช่วยอะไรไม่ได้หรอก เดี๋ยวพี่ขับรถวนหามันแล้วกัน คงอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนหรอก เอาไว้เจอตัวแล้วพี่ไลน์ไปบอก’ สาวน้อยนิ่วหน้า หล่อนก็ห่วงฟองนมเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะทำอะไรไม่ได้อย่างที่ฟองเบียร์ว่าจริง ๆ นั่นแหละ จึงได้แต่ตอบกลับไปสั้น ๆ ‘ค่ะ ฝากมิลค์ด้วยนะคะพี่เบียร์’ ฟองเบียร์ส่งสติ๊กเกอร์มาหนึ่งตัว แล้วการสนทนาก็จบลง ฟองครีมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋านักเรียน พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็พบว่าเพื่อนในห้องออกไปกันหมดแล้ว เสียงคุยเซ็งแซ่ของนักเรียนไปดังกันอยู่ใต้ตึกแทน ตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายมา ฟองครีมก็ไม่มีเพื่อนสนิทเลย เพราะสินธรนั่นแหละ! ข่าวลือเรื่องที่หล่อนเป็นเมียเก็บของสินธรทำให้ไม่มีใครอยากจะคบหากับหล่อน เพราะคำว่า ‘เมียเก็บ’ มันก็ไม่ต่างอะไรกับ ‘เมียน้อย’ มันถูกต้องขึ้นมานิดหน่อยแค่ตรงที่สินธรยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนเท่านั้นเอง ดังนั้นการกลับบ้านคนเดียวจึงเป็นเรื่องปกติของฟองครีม ทั้งที่เมื่อก่อนตอนอยู่มัธยมต้น หล่อนก็มีเพื่อนเหมือนคนอื่น ๆ แกร๊ก! เสียงนั้นทำให้ฟองครีมหันไปมอง ใจสาวหล่นวูบเลยละตอนที่สบตากับชายหนุ่มร่างสูงในชุดช็อปกับกางเกงยีนของนักศึกษาเกษตรกรรมปี 4 สาวน้อยแก้มแดงเมื่อสบตากับนันทิศ ความทรงจำในโกดังร้างเหมือนฉายซ้ำอยู่ในหัว ‘อร๊าย! อย่านะ พี่ทิศ!’ จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ! ‘อืม...’ บ๊วบบบ!!! แกร๊ก! ฟองครีมสะดุ้งโหยง คราวนี้นันทิศล็อกประตูด้านหน้าห้องอีกหนึ่งบานแล้ว สาวน้อยจับหูกระเป๋าที่สะพายไว้ด้วยหัวใจเต้นระส่ำ มองเขาอย่างไม่ยินยอม แม้ว่าใจอยากจะยอมเขาตั้งแต่เห็นชายหนุ่มที่หน้าประตูห้องแล้วก็ตาม! “อย่ามาทำรุ่มร่ามในโรงเรียนนะพี่ทิศ เดี๋ยวลุงยามก็มาล็อกประตูห้องเรียนแล้ว หนูจะเรียกลุงยามมาช่วย!” นันทิศย่างสามขุมมาหา เขาหัวเราะในลำคอ ยกโทรศัพท์ให้หล่อนดู หน้าจอคือประวัติการคุยไลน์ของเขากับลุงยามที่นันทิศสนิทสนมดีเพราะเขาเรียนจบจากโรงเรียนนี้เหมือนกัน ชายหนุ่มโอนเงินให้ลุงยามไปซื้อพิซซ่ากลับไปฝากลูกเมีย เดี๋ยวเขาช่วยล็อกประตูห้องเรียนตึกเอให้เอง ลุงยามจะได้กลับบ้านเร็ว ๆ ‘วันนี้วันเกิดน้องเอใช่มั้ยครับ ผมเลี้ยงวันเกิดหลานนะ ลุงยามรีบกลับเถอะ’ ‘โธ่ เรียนจบไปตั้งหลายปีแล้วยังจำได้ ขอบคุณคุณทิศมาก ๆ เลยนะครับ ไอ้เอมันบ่นอยากกินพิซซ่ามาหลายวันแล้ว คุณทิศรู้ใจเด็กจริง ๆ’

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more