Chapter 8 รอจนหนูครบสิบแปดนะ
1136 คำ
‘หนูใช้ตัวหนูตอบแทนบุญคุณพ่อแล้ว กับแค่หมาตัวเดียว พ่อมีปัญหาเหรอคะ’
นั่นละลูกสาวเขา เวลาหงุดหงิดขึ้นมาอารมณ์รุนแรงอย่างกับพายุ แล้วใครมันจะกล้าไปมีปัญหากับหล่อน ดุอย่างกับหมา!
จะว่าไป เขามานอนตรงนี้ได้ไงวะ
ประณพผลักหน้าไอ้ตูบออกจากใบหน้าของเขา ชายวัยกลางคนลุกขึ้นนั่งลูบหน้าตัวเองที่เต็มไปด้วยน้ำลายหมา แล้วพยายามคิดว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น
เมื่อวานเขาตั้งใจทั้งวันที่จะไม่กินเหล้า แต่พอตกบ่ายก็ทนไม่ไหว กะว่าแค่แก้วเดียว... ก็ดื่มไปแก้วเดียวจริง ๆ นั่นแหละ แค่รินไปเป็นสิบ ๆ ครั้ง เลยเมาไม่รู้เรื่องเลย
ไม่สิ! เขารู้ว่าลูกสาวไม่กลับบ้านซะที เลยทั้งเมา ทั้งห่วงลูก ออกไปเดินตามหาโงนเงน ฝนก็เพิ่งหยุดตก เม็ดฝนเล็ก ๆ ยังร่วงปรอย ๆ ใส่หัวเขาอยู่เลย แล้วเขาก็ได้เจอกับลูกสาวที่... โรงสีข้าวร้าง
ประณพเบิกตากว้าง
ความทรงจำตั้งแต่ที่โรงสี มาจนที่เขาวิ่งตามลูกสาวถึงบ้าน โดนลูกปิดประตูลงกลอนไม่ยอมให้เขาไปทุบตีหล่อน จนต้องนอนกับไอ้ตูบอยู่กับกองรองเท้า ฉายขึ้นในหัวเขา ก่อนที่ประตูบ้านจะค่อย ๆ เปิดออกมา
ฟองครีมสวมชุดนอนอยู่ หล่อนโผล่หน้ามาก่อน มองเขาอย่างหวาดระแวง ดวงตาบวมช้ำเหมือนนอนร้องไห้มาแล้วทั้งคืน
“พ่อหายเมาหรือยัง...”
คำถามของลูกสาว ทำให้ประณพถึงกับน้ำตาไหล
ช่วงหลัง ๆ มานี้ ถ้าเมาขึ้นมาทีไร เขาเหมือนไม่ใช่ตัวเอง เขาก้าวร้าว อารมณ์รุนแรง เคยไล่เตะไอ้ตูบทั้งที่มันไม่ได้ทำอะไรผิด จนฟองครีมต้องมาห้าม เอาตัวขวางไว้ แต่เขาก็เตะอัดไปที่ชายโครงของลูกสาว จนวันต่อมาต้องพากันไปหาหมอเพราะฟองครีมเจ็บ ผลออกมาคือกล้ามเนื้ออักเสบ เสียเงินเสียทองรักษากันอยู่หลายวัน
เหตุการณ์นั้นทำให้ประณพคิดจะเลิกกินเหล้า
แต่เขาก็เลิกไม่ได้!
ชายสูงวัยยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเหี่ยวย่นของตัวเอง เขาสะอึกสะอื้น ทั้งเสียใจที่ลูกสาวแอบไปแบให้ผู้ชาย และเสียใจกับตัวเองที่เป็นพ่อเหี้ยห่าจัญไร นอกจากจะเป็นที่พึ่งให้ลูกไม่ได้แล้ว ยังเป็นเหมือนเหลือบไรที่คอยใช้ประโยชน์จากลูกสาวตัวเอง
แล้วยังดูแลหล่อนไม่ดีอีก!
เขามันเป็นพ่อที่เหี้ย! เหี้ย! เหี้ย!
“พ่อมันเลว! พ่อมันไม่ดีเอง!”
ประณพร้องห่มร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ เขาทุบตีตัวเองด้วยความเสียใจ จนฟองครีมมั่นใจแล้วว่าพ่อหายเมาแล้ว ไม่ใช่พ่อที่น่ากลัวแล้ว หล่อนจึงออกมาจากบ้าน แล้วกอดพ่อไว้ด้วยความรักและเป็นห่วง
“พอแล้วพ่อ พอแล้ว...”
สองพ่อลูกกอดกันร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง เจ้าตูบก็เลียหน้าเลียตาสาวน้อยด้วยความห่วงใย ฟองครีมจึงลูบหัวมัน แล้วเงยหน้ามองพ่อด้วยความรู้สึกผิด
“คือ... เรื่องเมื่อวานนี้ที่โรงสี หนะ หนู...”
“ผู้ชายน่ะมันโง่กว่าที่ลูกคิดนะครีม”
ประณพลูกเส้นผมอ่อนนุ่มของลูกสาวด้วยสีหน้าครุ่นคิด เขายังมีน้ำตาหยดอยู่ ยังคงเสียใจ แต่ก็ต้องแก้ปัญหาไปด้วย
ตอนนี้ลูกต้องการเขาเป็นที่พึ่ง
“ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องพูดอะไร คุณสินน่ะ ไม่รู้อะไรหรอก ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะมีเลือดออกตอนครั้งแรก... ลูกก็ทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้ไปก็ได้”
ฟองครีมมองพ่อด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไรนอกจากเสียใจ น้ำตาร่วงเผาะ ๆ
ตอนที่เห็นว่าพ่อหายเมา และดีขึ้นแล้ว ไม่ทำท่าจะตีหล่อนแล้ว ฟองครีมก็มีความหวังว่าถ้าพ่อรู้ว่าหล่อนมีอะไรกับนันทิศ พ่อจะเลิกยัดเยียดหล่อนให้กับสินธร และช่วยกันทำมาหากินหาเงินไปใช้หนี้เขา
แต่พ่อกลับแนะนำให้หล่อนหลอกสินธรต่อไป...
นั่นสินะ การหาเงินใช้หนี้ของพ่อมันยากลำบากกว่าการยกลูกสาวเป็นเครื่องบรรณาการคนรวย ตัวหล่อนเองก็ตกลงปลงใจไปแล้ว จะมาโวยวายเรียกร้องอะไรได้
“ค่ะพ่อ...”
ฟองครีมตอบประณพด้วยเสียงแผ่วเบา หล่อนซบหน้ากับบ่าเล็ก ๆ แข็งเพราะมีแต่กระดูก แทบจะไม่มีเนื้อหนังของเขา ก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยเหลือเกิน...
“สิบแปดแล้วเหรอ...”
เสียงพึมพำดังขึ้นมาจากริมฝีปากหนาของชายหนุ่มหน้าตาคมคาย เขานั่งอยู่ในรถตู้ราคาแพง กำลังกลับจากทำธุระ และจะไปพักที่โรงแรมแถว ๆ ทองหล่อ
สินธรยิ้มกับปฏิทินที่เขาเปิดดูเพื่อเช็กว่ายังมีอะไรต้องทำอีก เขาเป็นทายาทเจ้าของโรงค้าไม้ เจ้าของฟาร์มโคนม เจ้าของกิจการอีกหลายอย่าง เขามีเลขาคอยช่วยงาน แต่ชายหนุ่มก็ยังจดเรื่องสำคัญไว้ในปฏิทินของตัวเอง
วันเกิดครบรอบสิบแปดปีของฟองครีม
นี่สำคัญสุด ๆ เลยละ!!!
เมื่อสามปีก่อนเขาได้ตัวหล่อนมาจากการบีบบังคับ และกดดันให้หล่อนเลิกกับแฟนหนุ่มในตอนนั้น โชคดีที่หล่อนยังไม่อ้าขาให้ไอ้ไก่อ่อนนันทิศ เขาเลยได้สาวพรหมจรรย์มาเฉย ทั้งที่ไม่ได้ตั้งความหวังเลย
หลังจากวันที่ตรวจที่โรงพยาบาลแล้ว ผลออกมาพบว่าหล่อนยังซิงจริง เยื่อพรหมจรรย์ยังอยู่ดีไม่ฉีกขาดเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่มันขาดง่ายมากจากการปั่นจักรยาน ปีนต้นไม้ หรือออกกำลังกาย แต่เออ ฟองครีมไม่เคยปั่นจักรยานน่ะเนอะ หล่อนเดินไปโรงเรียน เพราะไม่ไกลจากบ้านมาก
วันนั้นเขากะจะเอาให้มันส์อยู่แล้ว สิบห้าแล้วไง! นมใหญ่ขนาดนั้น มีผัวได้แล้วละน้องเอ๊ย!
แต่หล่อนก็ไม่ยอมท่าเดียว
‘ยะ อย่าเพิ่งนะคะ ฮือ ๆ หนูยังเด็กอยู่นะ’
เอ้า! ตกลงเป็นเมียเขาแล้ว มาอ้างด่งอ้างเด็กอะไร ฟังไม่ขึ้น! สินธรเลยจะปล้ำ แต่หล่อนก็เอาแต่ร้องไห้ตัวสั่น ไม่เคลิ้มตามเขาเลย
ไม่สนุก! น่าเบื่อ!
เขามันคนชั่ว ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่พอจะปลุกปล้ำ ‘เด็ก’ สักคน สินธรก็ไม่คิดหรอกว่าเขาจะเผลอใจอ่อนกับน้ำตาของหล่อน กับดวงตาเจ็บช้ำของหล่อน แม่งเอ๊ย!
‘ระ รอจนหนูครบสิบแปดนะคะ นะคะคุณสิน’
‘เออ’
- ผู้เขียน
