"คืนนี้อยู่กับกูนะ"
อย่าหลงกลมันไอ้รัฐ
ผมได้เเต่กร่นด่าตัวเองข้างใน ขณะที่ไอ้วัชก็ยังสบสายตาผมไม่ห่าง ราวกับว่ามันกำลังจะสะกดจิตผมหรือไม่ก็ผมเองที่กำลังตกหลุมพรางมัน
"กูไม่อยากอยู่คนเดียว"
น้ำเสียงนุ่มทุ้มกระซิบผ่านถ้อยคำเพียงไม่กี่ประโยค เเต่กลับทำให้ผมถึงกับชะงักงันไปครู่หนึ่ง
มันกำลังอ่อยผมเหรอ?
ผมเดาทางอะไรมันไม่ค่อยออก รู้เเค่ว่าหากคืนนี้ผมอยู่กับมันล่ะก็ เราสองคนคงไม่ได้ทำเเค่นอนเฉยๆ เเน่นอน
เเล้วผมต้องการแบบนั้นหรือเปล่า
นี่ก็เป็นอีกคำถามที่ในหัวผมตีกันพัลวันไปหมด ตรงกับคำที่เขาว่ารู้ว่าหลอกแต่เต็มใจให้หลอกงี้ปะวะ
หมับ
ผมเบิกตาโตมองคนตัวสูงที่เดินเข้ามาดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้ ความอุ่นที่เเผ่ซ่านเข้ามาพร้อมกับอ้อมกอดที่กระชับเเน่นขึ้น กำลังบีบบังคับให้ผมตอบตกลง
"คือกู.."
"อย่าปฏิเสธ.."
"....."
"อย่าปฏิเสธกูนะ"
ทำไมมันต้องทำแบบนี้ด้วยวะ ผมไม่เข้าใจเลย
หรือศิวัชคนที่คนอื่น
