ผู้หญิงขี้เหร่คนนี้เป็นเมียของคุณนะคะสุดหล่อ

ใครบอกว่าผู้ชายหล่อต้องคู่กับผู้หญิงสวยเท่านั้น ไม่ใช่ความจริง ขอเถียงขาดใจ เธอเชื่อว่าความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับรูปร่างหน้าตาเสมอไป แต่ขึ้นอยู่กับหัวใจของคนสองคน ลออสิริ ศิริภาพงษ์ สาวอวบระยะสุดท้ายคิดแบบนี้เสมอตั้งแต่เด็กจนโต แต่คงไม่ใช่กับ วิคเตอร์ พนัสพาณิชย์ ชายหนุ่มรูปงามที่กำลังแสดงสีหน้ารำคาญหลังจากได้เจอหญิงสาวตั้งแต่เช้าของวันในห้องทำงานของตัวเอง “พี่วิคจ๋าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เหมือนคนอึไม่ออกเลยค่ะ” เสียงหวานใสเอ่ยทักทายเมื่อเห็นผู้ชายที่ตัวเองตามจีบมาหลายปีชักสีหน้าใส่ ลออสิริหลงรักวิคเตอร์ตั้งแต่แรกพบเมื่อหลายปีก่อน จนมาถึงตอนนี้ก็ยังรัก ต่อให้ถูกฝ่ายชายปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เธอกลับไม่ยอมละความพยายาม ยังคอยเวียนวนมาขายขนมจีบให้เขาอยู่เรื่อยๆ เพราะเชื่อว่า...ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก “คุณไม่มีงานมีการทำเหรอ ถึงมาหาผมได้ทุกเวลา” คนถูกจีบถามกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน มีวันไหนบ้างที่ยัยผู้หญิงหุ่นเหมือนโอ่งมังกรจะไม่โผล่หน้ามาหาเขา “มีค่ะ แต่เพื่อความรัก น้องสิคนสวยมาหาพี่วิคได้ตลอดแหละ” ลออสิริพยักหน้าก่อนตอบ เธอไม่ได้เป็นคนรวยเหมือนเขา ถ้าไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนใช้จ่าย เพียงแค่ว่างานของเธอไม่จำเป็นต้องนั่งทำอยู่ที่ออฟฟิศก็ได้ เพราะฉะนั้นแค่เปิดโน้ตบุ๊กก็นั่งทำงานในห้องว่าที่พ่อของลูกได้แล้ว ไม่ใช่ปัญหา วิคเตอร์ถึงกับไปต่อไม่ถูกเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของแม่สาวแก้มกลมพลางบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ อย่าทำให้ยัยคนนี้โมโห เดี๋ยวเจ้าหล่อนจะต่อสายโทรไปฟ้องคุณยาย เขาก็จะโดนบ่นอีก “คุณกลับไปเถอะ เลิกกวนผมได้แล้ว ผมจะทำงาน” ชายหนุ่มหันไปจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์แทนหลังจากเอ่ยจบ ทว่าหญิงสาวกลับส่ายหน้าปฏิเสธ “สิไม่กลับค่ะ สิจะนั่งเงียบๆ ส่งกำลังใจให้พี่วิคอยู่บนโซฟา” “แต่ผมไม่ต้องการกำลังใจจากคุณ” “ไม่ต้องเกรงใจค่ะ เรื่องแค่นี้เองสิให้ได้” “คุณลออสิริ ผมขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่มีทางชอบคุณ” “ไม่ชอบวันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ชอบเองแหละ” “เอาเวลาที่คุณมาจีบผมไปลดความอ้วนดีกว่าไหม” “อ้วนตรงไหนคะพี่วิคขา สิแค่เจ้าเนื้อเท่านั้นเอง รูปร่างแบบนี้กอดอุ่นนะคะจะบอกให้” เธอเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นมาหมุนตัวให้ชายหนุ่มดู สำหรับลออสิริหุ่นตอนนี้ยังไม่เข้าขั้นคำว่าอ้วน เพราะฉะนั้นยังไม่จำเป็นต้องลด “ไม่อ้วน! แค่เจ้าเนื้อ! มั่นมาก คุณหัดดูผู้หญิงคนอื่นเป็นตัวอย่างบ้างนะ จะได้ไม่คิดเอาเอง” “สิไม่ได้คิดเอาเอง คุณยายของพี่วิคยังบอกเลย สิหุ่นแบบนี้แหละน่ารัก ‘อย่าลดความอ้วนนะลูก แบบนี้แหละสวยแล้ว’ คุณยายบอกสิมาค่ะ” คำตอบของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง ชักจะสงสัยแล้ว ใครกันแน่คือหลานตัวจริงของคุณยายปลายฝัน “อย่าเสียเวลาตามจีบผมเลยคุณ ไม่มีประโยชน์หรอก” “ไม่เสียเวลาค่ะ สิปักธงเอาไว้แล้ว พี่วิคนี่แหละเหมาะจะเป็นพ่อของลูกสิ หล่อ รวย นิสัยก็...ใช้ได้ สิจะจีบต่อไปจนกว่าพี่วิคจะใจอ่อนยอมรับรักสิ” “ผมพูดดีๆ กับคุณแล้วนะ หรือต้องให้ผมพูดแรงๆ คุณถึงจะเข้าใจลออสิริ ไม่รักก็คือไม่รัก มันเข้าใจยากตรงไหน” คราวนี้สีหน้าของวิคเตอร์แสดงออกชัดว่ารำคาญเต็มทน คิ้วทั้งสองข้างขมวดมุ่นด้วยความไม่ชอบใจและไม่เข้าใจ ทำไมยัยน้องสิคนอ้วนถึงยังหน้าด้านหน้าทนไม่ละความพยายามแบบนี้ “อยากพูดอะไรก็เชิญเลยค่ะ ยังไงสิก็จะจีบพี่วิคต่อไป จีบจนกว่าจะได้ สิอยากได้อะไรก็ต้องได้” ใช่ เพราะเธอเป็นคนแบบนี้อย่างไรล่ะถึงไม่ยอมแพ้ไปง่ายๆ ลออสิริยิ้มท้าทายสายตาดุดันของวิคเตอร์ที่กำลังมองมาอย่างไม่นึกกลัว ยิ้มอย่างเดียวไม่พอยังยักไหล่ให้อีกต่างหากทำให้ชายหนุ่มรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว ใช่เขาร้อน ร้อนจนควันออกหู “งั้นคุณฟังดีๆ นะ ผมไม่อยากมีแฟนขี้เหร่ ไม่อยากมีเมียอ้วน ผมหล่อขนาดนี้ทำไมต้องมีคนรักเป็นยัยเตี้ยม่อต้อ หุ่นเหมือนโอ่งมังกรราชบุรีด้วย ผมชอบคนสวยหุ่นเพอร์เฟกต์” “อู้ยเจ็บจี๊ดในใจจัง แต่สิไม่ได้อ้วนค่ะ...ขอย้ำ แค่เจ้าเนื้อเท่านั้นเอง อีกอย่างสิก็สวยไม่เห็นขี้เหร่ตรงไหน สิมองหน้าตัวเองทุกวัน สิรู้ดี” โอ๊ยกูอยากเป็นลม วิคเตอร์ได้แต่ร้องโอดโอยในใจ ก่อนจะเปิดลิ้นชักออกมาแล้วคว้ายาดมมาจ่อตรงปลายจมูก จากนั้นก็เอามือขึ้นมานวดตรงขมับ เกิดมายังไม่เคยคุยกับใครแล้วเหนื่อยมหาศาลเท่านี้เลย “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณยายของผมชอบคุณมาก ผมสั่งให้คนลากคุณออกไปแล้วลออสิริ” เสียงเย็นเยียบของชายในดวงใจหาได้สร้างความหวั่นเกรงแก่สาวอวบระยะสุดท้ายแม้แต่น้อย “อย่าใจร้ายกับสินักสิคะพี่วิคขา สิใจบางรู้ไหม หรือว่าที่พี่วิคปฏิเสธสิเป็นเพราะ...” หญิงสาวบิดตัวไปมาด้วยความขวยเขินเมื่อสมองจินตนาการไปไกล วาดฝันในหัวว่าชายหนุ่มต้องรู้สึกเหมือนพระเอกในซีรีส์แน่นอน ปากแข็ง ปากร้าย แต่ใจรักนางเอก แววตาหยาดเยิ้มของลออสิริบวกกับรอยยิ้มประหลาดคล้ายคนเมากาว ทำให้วิคเตอร์สงสัยจึงเอ่ยถามตามตรง พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นมาข้างหนึ่ง เขาอยากรู้เธอคิดอะไรอยู่ทำไมถึงได้ยิ้มหวานแปลกๆ ไหนจะอาการบิดตัวเหมือนไส้เดือนนั่นอีก “เพราะอะไรไม่ทราบ” “ก็เพราะว่า...พี่วิคปากไม่ตรงกับใจไง แอบชอบสิแต่ไม่ยอมรับความจริงเหมือนพระเอกในซีรีส์ไม่มีผิดเลยค่ะ” “เฮ้อ!” กูอยากบ้าตาย “ผมต้องพูดยังไงคุณถึงจะเข้าใจ” “สิเข้าใจค่ะ พี่วิคต่างหากที่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง” “โอเคผมเข้าใจก็ได้ ผู้หญิงไขมันเยอะอย่างคุณหูตึงไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะก้อนไขมันมันขึ้นไปอุด” “อะไรนะคะ ไม่ค่อยได้ยินเลย จ๊วบๆ ส่งความรักค่ะ” หญิงสาวทำเป็นหูทวนลม ก่อนจะส่งจูบให้ชายหนุ่มที่กำลังนั่งหัวเสีย เพราะจัดการไล่ลออสิริออกจากห้องทำงานไม่สำเร็จ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรเธอถึงยอมตัดใจไม่มาขายขนมจีบอีก พูดดีก็แล้ว พูดร้ายก็แล้ว สุดท้ายเมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรก็ต้องปล่อยเลยตามเลย เอาที่เธออยากทำ อยากนั่งบนโซฟาไปจนถึงค่ำก็เชิญ ระหว่างนั่งเฝ้าว่าที่สามีในอนาคตทำงาน ลออสิริได้หยิบกระจกออกมาส่องดูความสวยงามบนใบหน้า เมื่อเห็นว่าหน้ายังเป๊ะอยู่จึงยิ้มด้วยความภูมิใจ ใครบอกว่าเธออ้วน ไม่ใช่ความจริง เธอก็แค่อยู่ในโหมดอวบระยะสุดท้าย ยังไม่ได้อ้วนสักหน่อย ผู้หญิงน้ำหนักหกสิบเก้า ส่วนสูงร้อยหกสิบเป๊ะ ใครว่าอ้วนกัน “ถ้าใจเราผอม เราก็คือคนผอม ไม่เห็นอ้วนตรงไหนเลย แค่อวบเท่านั้นเอง” เธอพูดกับตัวเองแต่โดนเขาสวนกลับด้วยวาจาร้ายๆ “ตรงที่ผมมองเห็นอยู่นี่ไง อย่างคุณอย่าเรียกว่าอวบเลย” “แล้วให้เรียกว่าอะไรคะ คนสวย นางฟ้า นางสาวไทย” “หึ ยัยโอ่งมังกรขี้เหร่ ชื่อนี้เหมาะกับคุณที่สุด” “ว้าย! ผู้ชายด่าแปลว่าผู้ชายรักค่ะ” วิคเตอร์ถึงกับอ้าปากค้าง ไปต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียวเมื่อได้เห็นสีหน้าและท่าทางของลออสิริ เขาบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ไม่ต้องไปสนใจเธอ โดนปฏิเสธบ่อยๆ เข้าเดี๋ยวก็หายหน้าไปเอง ใครมันจะหน้าหนาหน้าทน ยอมให้ถูกด่าอยู่ได้ทุกวันกันล่ะ “ผมขอย้ำกับคุณอีกครั้ง ผม...ไม่มีทางชอบคุณ เพราะคุณไม่ตรงสเป็ก คุณอ้วนเกินไป เตี้ยเกินไป หน้าตาก็ไม่ได้สวย หล่อๆ อย่างผมต้องมีแฟนเป็นดาราไม่ก็นางแบบเท่านั้น” “สิรู้ค่ะ แต่พี่วิคสุดหล่อยังไม่ลองคบกับสิเลย นี่จะบอกอะไรให้นะคะ สิแซ่บนะรู้ไหม ถ้าได้ลองแล้วจะติดใจ” “แซ่บที่หมายถึงกินแซ่บสิไม่ว่า ดูปากผมนะ ไม่-มี-ทาง ชาตินี้ผมไม่มีทางเอาผู้หญิงหุ่นอย่างคุณขึ้นเตียงเด็ดขาด” “อย่าเพิ่งปฏิเสธ ลองก่อนไหม หุ่นแบบนี้แหละแซ่บ” “ไม่ลอง คนอย่างคุณไม่มีทางได้เห็นขาอ่อนผมหรอก” “ขาอ่อนไม่ค่อยอยากเห็น แต่ถ้าเป็น...สิพร้อมมากค่ะ” หญิงสาวยิ้มร้ายก่อนจะมองตรงเป้าของชายหนุ่ม วิคเตอร์ก้มมองตามสายตาของแขกสาว ถึงกับสะดุ้งรีบเอามือไปปิดตรงเป้าด้วยความรวดเร็ว แววตายัยลออสิริหื่นจนเขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ ขนาดขาอ่อนยังไม่อยากให้มอง แล้วตรงนั้นจะเหลือเหรอ แค่จินตนาการว่าต้องเสียตัวให้เธอ เขาก็แทบอยากกลั้นหายใจ หากเป็นจริงขึ้นมาไม่อยากจะคิด “คุณลออสิริ! ผมจะทำยังไงกับคุณดี” “ตกลงปลงใจเป็นแฟนสิก็จบค่ะ” “ฝันไปเถอะ” “ฝันว่าเราได้เข้าหอใช่ไหมคะ” วิคเตอร์ยังไม่ทันจะโต้กลับ ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาโดยเลขาเพื่อแจ้งเรื่องเวลาเข้าประชุม ลออสิริจึงขอตัวกลับแต่บอกว่าจะมาหาใหม่ตอนบ่าย นั่นยิ่งทำให้เจ้าของห้องทำงานรู้สึกอยากหนีไปให้พ้นๆ ไม่อยากเข้ามาทำงานอีก เพราะไม่อยากเจอยัยอ้วนขี้เหร่