รักร้ายซ่อนปม(รัก)

Chapter 8

เมื่อมาถึงที่บ้านต่างจังหวัด ข้าวหอมก็ยกกระเป๋าลงไปให้ลูกสาว พร้อมกับขนม นม อย่างอื่นอีกมากมายเพื่อที่เธอจะได้มีของกินเล่นตลอดที่อยู่ที่นี่

"เป็นเด็กดีนะคะคนเก่ง"

"ค่ะคุณแม่ ขนมเยอะแยะเลย"

นารามองขนมตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาจนตาหยี แม่ของข้าวหอมมองลูกสาวก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ดาหวันบอกว่าณภัทรกลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ"

"ค่ะแม่ กลับมาแล้ว"

"แล้วมันรู้เรื่องไอ้นาราบ้างมั้ยหือ"

หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะหอมแก้มลูกสาวด้วยความคิดถึง

"นาราคะอย่าดื้อกับคุณตาคุณยายนะคะ ตอนนี้หนูขึ้นไปจัดห้องนอนก่อนดีมั้ยเอาตุ๊กตาไปวางเป็นเพื่อนจะได้นอนสบายไง"

"ได้ค่ะ จุ๊บ! รักคุณแม่นะคะ"

นาราหอมแก้มผู้เป็นแม่ก่อนจะวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปจัดห้องนอนของตัวเอง คุณแม่ของเธอหันมามองลูกสาวก่อนจะดึงเธอเข้าไปสวมกอดแน่น

"แม่รักลูกนะข้าวหอม ลืมได้ก็ลืมไปเถอะ หลานคนเดียวพ่อกับแม่เลี้ยงได้สบายมาก ส่วนอดีตปล่อยมันไปเถอะอย่าไปนึกถึงอีกเลยนะ"

ข้าวหอมร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น เธอรู้ตัวเองดีที่สุดว่าจนถึงตอนนี้ยังทำใจเรื่องณภัทรไม่ได้ เธอไม่เคยลืมและเรื่องราวที่ผ่านมามันยังอยู่ในความทรงจำของเธอเสมอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถเล่าให้ใครรู้ได้ว่าณภัทรต้องการอะไรจากเธอ ไม่อย่างนั้นนอกจากเรื่องจะไม่จบ เขาเองที่จะถูกคนรอบข้างเธอตำหนิซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

"หนูจะพยายามจ๊ะแม่"

"ลูกให้มามากพอแล้วข้าวหอม ให้โดยไม่มีใครเคยมองเห็นมันเลย ตอนนี้อยู่กับปัจจุบันแล้วรับจากคนอื่นบ้าง หยุดเสียสละได้แล้ว"

"ขอบคุณนะจ๊ะแม่ที่เตือนสติ ฝากนาราด้วยนะข้าวจะรีบมารับลูกให้เร็วที่สุด"

"ไม่ต้องรีบปิดเทอมนี่ให้อยู่ที่นี่แหละ เช้ามาก็ไปเก็บผลไม้เล่นที่สวนสบายใจจะตาย นาราเป็นเด็กดีเลี้ยงง่าย ดีนะที่ได้นิสัยลูกมานะ ถ้าได้ของพ่อมันมาคงจะเห็นแก่ตัวสุดๆ"

"แม่! พอแล้วณภัทรไม่ได้ผิดอะไรเลย"

ข้าวหอมมองสบตากับแม่ ท่านมองเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ

"ปกป้องกันตลอด แบบนี้คงจะอีกนานกว่าจะหลุดพ้นไปได้นะ เห้อ! ตามใจแล้วกันรีบกลับได้ละเพื่อนเราน่าจะเก็บผลไม้อยู่กับพ่อโน่น เอาไปเยอะๆเลยนะข้าว"

"จ๊ะแม่"

ข้าวหอมยิ้มออกมาก่อนจะหอมแก้มแม่ซ้ายขวาแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ดาหวันคงจะแอบเม้าท์เธอให้พ่อฟังแน่นอนเลย รายนั้นไม่ยอมหยุดพูดยิ่งเรื่องที่นภัทรกลับมาด้วยแล้วต้องเล่าแน่นอน

"ดาหวันอยู่ไหนเนี้ย"

"อยู่นี่ๆ"

ดาหวันถือตะกร้าใบใหญ่ในนั้นมีแต่ผลไม้เต็มไปหมด เธอมองเพื่อนก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย

"กินไม่หยุดจริงๆ"

"ไม่ได้รักสวยรักงามเหมือนอย่างแกนี่นา"

ดาหวันเอ่ยเสียงสดใสก่อนจะหันไปยกมือไหว้พ่อของเพื่อนที่ตอนนี้ถือผลไม้ตามมาอีกเยอะเลย

"ขอบคุณคุณพ่อนะคะ ดาหวันจะกินให้หมดทุกลูกไม่มีเหลือเลยค่ะ"

"เอาๆ หมดก็มาเอาอีกเข้าใจมั้ย"

"ค่ะ"

หญิงสาวเดินไปเอาผลไม้ไว้ในรถ ข้าวหอมเดินไปสวมกอดผู้เป็นพ่อก่อนจะยิ้มออกมา

"ฝากนาราด้วยนะคะพ่อ ข้าวต้องไปแล้วเดี๋ยวจะค่ำ"

"รีบไปเถอะ แล้วเรื่องณภัทรถ้าลูกเหนื่อยมากเกินไปก็คุยกันซะ อย่างน้อยให้รับผิดชอบในส่วนของตัวเองบ้าง ลูกจะแบกรับทุกอย่างโดยปล่อยให้ผู้ชายลอยตัวมันก็ดูเกินไป ตอนนี้มีเงินมีทองมากมายแล้วนี่ ถ้าไม่ต้องแบกรับภาระแบบนี้ป่านนี้ลูกสบายไปแล้ว"

ผู้เป็นพ่อเอ่ยอย่างเป็นห่วง ข้าวหอมทำได้เพียงแค่ยิ้มออกมาก่อนจะหอมแก้มผู้เป็นพ่อแล้วบอกลา เธอจะไม่ขอร้องอะไรเขาทั้งนั้น ไม่อยากถูกมองว่าพอเห็นเขามีเงินได้ดีขึ้นมาแล้วจะมาขอนั้นขอนี่ ทุกอย่างเธอสามารถจัดการเองได้ขอแค่เขาอย่าทำให้เธอลำบากใจในการทำงานเลย

"ไปแล้วนะจ้ะพ่อ"

"อืม ไปเถอะ ส่วนหลานพ่อดูแลเองไม่ต้องห่วง นารามันเป็นเด็กน่ารักเชื่อฟัง มาอยู่ที่นี่แม่เขาจะได้ไม่เหงา"

ผู้เป็นพ่อลูบผมลูกสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินไปส่งที่รถ เอาผลไม้ใส่ให้เต็มหลังรถแล้วก็ปล่อยให้เด็กทั้งสองคนขับออกไปตามทาง

เมื่อมาถึงคอนโดข้าวหอมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าจะโทรไปหาแม่ แต่ก็เจอทั้งข้อความและสายที่ไม่ได้รับจากผู้ชายที่ชอบบังคับขู่เข็ญเธอ

"มีอะไรรึเปล่าข้าว"

"อ่อ ไม่มีอะไรจะโทรไปหานารานะ"

"รีบโทรจ้ะลูกจะเป็นห่วง"

"อื้ม"

ข้าวหอมเดินเข้าไปในห้องนอนก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาแม่เพื่อบอกว่าเธอถึงคอนโดอย่างปลอดภัยแล้ว ส่วนนาราหลับปุ๋ยไปแล้วคงเพราะนั่งรถนานเลยเหนื่อย

เมื่อกดวางสายเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง ข้าวหอมมองหน้าจอก่อนจะถอนหายใจออกมาทันที

"ว่าไงคะ"

(ทำไมไม่รับโทรศัพท์ บอกให้มาหาที่คอนโดทำไมไม่มา แล้วลาวันนี้ทำไมไม่บอก ตกลงจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย)

เขาพูดไม่มีเว้นวรรคจนเธอหายใจตามแทบไม่ทัน หญิงสาวหยิบกระเป๋าของตัวเองที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานมาถือไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"กำลังจะออกไปค่ะ ทำธุระมาไม่สะดวกรับโทรศัพท์ ตกลงว่ายังจะให้ไปหาอยู่มั้ยคะ"

เธอเอ่ยถามยืนยันความชัวร์ เหมือนว่าณภัทรจะใจเย็นลงก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงพอใจขึ้น

(มาสิ ตอนนี้เลยผมรออยู่)

เขากดวางสายก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายในห้องน้ำส่วนตัว หญิงสาวเก็บโทรศัพท์ลงก่อนจะถือกระเป๋าเดินออกมา

"จะไปไหนแก"

"ไปค้างที่อื่นสักพัก"

ดาหวันมองอย่างสงสัย เธอเดินเข้ามายืนตรงหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะมองเธออย่างจับผิด

"เอาดีๆ แกจะไปไหน อย่าบอกนะว่าจะไปอยู่กับณภัทรอย่างที่แกพูดจริงๆ แกคิดอะไรอยู่!"

เธอมองข้าวหอมอย่างไม่เข้าใจ รู้อยู่ว่าเข้าไปก็ต้องเจ็บแต่ก็ยังทำ ทำไมถึงไม่เอาตัวเองออกมาทำไมถึงเอาตัวเองเข้าไปวุ่นวายแบบนั้น

"ก็ให้มันเจ็บจนพอไปเลย ถ้าเขาทำจนพอใจแล้วจะได้ออกไปจากชีวิตของฉันซักที"

"จากที่มันจะออกไปเมื่อพอใจ กลัวว่ามันจะยุ่งเหยิงกว่าเดิมนะสิ แต่เอาเถอะมันคือชีวิตแกทั้งชีวิตเลยนี่ เลือกเองแล้วกัน"

ดาหวันเดินออกไปจากห้องเพื่อนสนิททันที เธอทำได้แค่รอปลอบใจในวันที่เพื่อนไม่เหลือใครเท่านั้น เราไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับการตัดสินใจของใครทั้งนั้น

ข้าวหอมล็อคประตูห้องก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับไปยังคอนโดของณภัทรตามที่เขาส่งโลเคชั่นมาให้ คอนโดหรูหรากว่าเธอหลายเท่าก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เขารวยแล้วนี่

เธอกดส่งข้อความไปหาเขา ซักพักเขาก็ส่งเลขห้องมา เมื่อถึงที่หมายข้าวหอมยืนทำใจหน้าประตูอยู่นานก่อนจะกดกริ่งเรียกคนข้างใน

ณภัทรได้ยินเสียงกดออดก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเดินไปเปิดประตูก่อนจะดึงตัวหญิงสาวเข้าหาตัวจากนั้นก็ลากเธอไปในห้องนอนแล้วจัดการทำในสิ่งที่ต้องการ...

"ไม่คิดจะให้ข้าวอาบน้ำก่อนเหรอคะ"

เธอมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่ผิดหวัง เธอแค่คิดว่าห้าปีมานี้เขาจะลบรอยที่เธอทำไว้ได้บ้าง แต่ไม่เลยสักนิด ทุกอย่างมันยิ่งรุนแรงกว่าเดิม...

"ไม่อ่ะ ตัวหอมแล้วไม่ต้องอาบ"