Chapter 9
1447 คำ
ทั้งสองคนรื้อฟื้นความสัมพันธ์กันแต่ก่อน สัมผัสที่ต่างฝ่ายต่างเคยร่วมกันและไม่มีใครสามารถลืมลงได้นั้นทำให้ทั้งคู่จูนกันติดง่ายมาก ณภัทรถอดชุดให้หญิงสาวก่อนจะใช้ริมฝีปากพรหมจูบทั่วตัว ข้าวหอมหลับตาลงแอบเคลิ้มไปกับสัมผัสของชายหนุ่ม ถึงแม้รู้ทั้งรู้ว่าเขาทำไม่ใช่เพราะรัก แต่เธอเต็มใจรับมันอย่างดี
"อึ๋มขึ้นเยอะเลย"
เขาเอ่ยชมหญิงสาวก่อนจะบีบเค้นหน้าอกเธอเล่นอย่างเบามือ ทั้งสองคนกอดรัดกันอย่างมีความสุขในขณะที่ช่วงล่างพองตัวเต็มที่พร้อมสำหรับการเข้าไปทักทายร่องสาวที่ห่างหายมานาน
หญิงสาวกำมือแน่นเวลาหลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยนอนกับใครนอกจากพ่อของลูก ไม่แปลกที่จะให้ความรู้สึกฟิตเปรี๊ยะเหมือนสาวบริสุทธิ์ และชายหนุ่มก็รู้สึกเลยว่ามันคับแน่นกว่าเมื่อก่อน
"ไม่เคยไปนอนกับใครเลยสินะ"
เขายิ้มมุมปากออกมาก่อนจะสอดเข้าไปเต็มลำแล้วค่อยๆขยับความเป็นชายเข้าออกอย่างช้าๆไม่เร่งรีบ ทั้งสองคนเคลิ้มไปกับสัมผัสที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้แก่กัน พอณภัทรทำเองจนพอใจก็พลิกตัวให้หญิงสาวขึ้นมาทำเองบ้าง เนื่องจากทั้งคู่เคยกินนอนด้วยกันมาแต่ไหนแต่ไรทำให้ไม่ต้องสอนกันให้วุ่นวาย ข้าวหอมขยับตัวอยู่ข้างบนด้วยความเคยชิน ชายหนุ่มดูดเม้มยอดอกอึ๋มอย่างเพลินในขณะที่หญิงสาวยังโยกตัวขึ้นลงคร่อมตัวของเขาอยู่
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงความอยากที่มีมากยังไม่ทำให้ทั้งสองคนจบสิ้นไฟสวาทลงได้ในตอนนี้ ณภัทรยังคงทำตามใจตัวเองอีกหลายนาทีจนหญิงสาวนอนนิ่งไร้เรี่ยวแรงจะตอบโต้
"หลับแล้วเหรอ"
เขาถอดแก่นกายความเป็นชายออกจากร่องสาวก่อนจะนอนตะแคงมองเธอที่นอนหายใจหอบอยู่ข้างๆ
"ไม่ค่ะ"
ข้าวหอมเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อยล้าแต่ยังพอมีแรงที่จะลุกไปล้างเนื้อล้างตัวได้อยู่ ณภัทรมองหญิงสาวอยู่สักพักก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามาสวมกอดแน่น
"อาบน้ำกันมั้ย หรืออยากทำอะไร"
เขาเอ่ยถามด้วยความห่วงใย ยิ่งอยู่ใกล้ทำไมความรู้สึกมันยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่เคยลืมหญิงสาวเลยแม้แต่นาทีเดียวแต่ความโกรธแค้นมันกัดกินใจเขาจนมองข้ามความรู้สึกดีๆแบบนี้ไป
"คุณอยากทานข้าวมั้ยคะ เดี๋ยวข้าวทำให้"
เธอเงยหน้ามองสบตาเขา อย่างน้อยถ้าเธอยอมเขาในทุกเรื่องอาจจะทำให้เขาเห็นใจและยอมที่จะให้อภัยเธอขึ้นมาบ้าง
"ในตู้เย็นไม่มีของสดมั่ง งั้นไปซื้อของกันมั้ยอยากได้อะไรก็ซื้อมาจะได้ทำให้กินทุกวันไง"
ข้าวหอมพยักหน้าอย่างว่าง่าย เธอไม่อยากชวนชายหนุ่มทะเลาะให้เสียบรรยากาศ
"ค่ะ"
ณภัทรลุกขึ้นก่อนจะอุ้มหญิงสาวไปอาบน้ำด้วยกัน ใช้เวลาในนั้นไม่นานทั้งสองคนก็ออกมาแต่งตัวแล้วพากันไปเดินห้างใกล้ๆคอนโด
ชายหนุ่มเข็นรถเดินตามหญิงสาวปล่อยให้เธอเลือกของสดด้วยตัวเอง ข้าวหอมชอบทำอาหารตั้งแต่ไหนแต่ไร ตอนอยู่ด้วยกันเขาก็จะได้ทานฝีมือของเธอทุกวันจนจำรสชาติได้แล้ว
"เอาไก่ด้วยมั้ย คุณไม่เอาหนังนี่นา"
"เอามาเถอะกินได้หมดแหละ"
เขาโอบเอวหญิงสาวไว้ก่อนจะเอาคางเกยไว้บนไหลของเธอ มองข้าวหอมเลือกของแต่ละชิ้นเพราะเขาไม่มีความสามารถในการทำของพวกนี้ก็เลยเลือกไม่ถูก
"เอานี่ด้วยสิชอบกินไม่ใช่เหรอ"
เขาชี้ไปยังผลไม้หลายชนิด เธอหยิบมาอย่างละแพคก่อนจะเดินไปอีกฝั่งเพื่อซื้อน้ำผลไม้และเครื่องดื่มอย่างอื่นไปแช่ไว้ให้เขา
ถ้าใครผ่านไปมาก็คงมองว่าทั้งสองคนคือคู่รักที่ใครต่างก็อิจฉา ภาวนาแค่ให้ณภัทรรู้ตัวเองให้ไวที่สุดจะได้ไม่เสียคนรักไปอีกเป็นครั้งที่สอง
"ครบยัง ขาดอะไรอีกมั้ย"
"พอแล้วค่ะนี่ก็เยอะแล้ว"
"งั้นวันนี้แวะหาอะไรกินก่อนดีมั้ย จะได้ไม่ต้องกลับไปทำกับข้าวอีกค่อยทำตอนเช้าทีเดียว"
"ค่ะ"
ข้าวหอมพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะปล่อยให้ชายหนุ่มจ่ายเงินที่เคาเตอร์ จากนั้นสองคนก็เข้าไปร้านบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่าง ณภัทรเลือกแต่ของที่หญิงสาวชอบเพราะวันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษจึงเอาใจหญิงสาวมากกว่าที่เคย
"อันนี้น่ากินนะเนี้ย"
เขาชี้ไปยังเนื้อราคาแพงก่อนจะสั่งมาเต็มโต๊ะและไม่ลืมที่จะสั่งให้เธอด้วย หญิงสาวไม่กินเนื้อก็เลยต้องเลือกให้เฉพาะบางอย่าง
"กินหอยเชลล์ไปก่อนแล้วกัน"
เขาคีบให้หญิงสาวอย่างเอาใจ ข้าวหอมมองชายหนุ่มที่ดูแลเธอเป็นอย่างดีเหมือนเมื่อก่อนก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เธอจะมีโมเม้นท์แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนกันแต่อย่างน้อยตอนนี้มันเหมือนเธอได้ย้อนกลับไปตอนที่เราสองคนยังคบกัน และช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่เธอมีความสุขมากในชีวิต
"อันนี้เผ็ดนะ เอาอันนี้ไป"
เขาสลับน้ำจิ้มให้หญิงสาว ถึงภายในใจจะบอกตัวเองว่าโกรธเกลียดหญิงสาวมากขนาดไหน แต่การกระทำมันโกหกตัวเองไม่ได้ เขาจดจำทุกรายละเอียดเกี่ยวกับเธอได้เป็นอย่างดีแม้แต่เล็กน้อยเขาก็จำมันได้
"เดี๋ยวข้าวย่างเนื้อให้นะคะ"
หญิงสาวเอาใจชายหนุ่มบ้างสลับกัน เขาไม่ว่าอะไรตักนั้นนี่ให้เธอเช่นกัน ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานเกือบชั่วโมงครึ่งกว่าจะทานกันอิ่มแล้วพากันกลับคอนโดด้วยกัน
ระหว่างที่นั่งในรถเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น เป็นคุณตฤณที่โทรเข้ามาเธอรีบกดรับสายทันที
"สวัสดีค่ะคุณตฤณ"
ณภัทรได้ยินชื่อของตฤณก็หันขวับไปมองหญิงสาวอย่างไม่พอใจ เขาสะกิดให้หญิงสาวเปิดลำโพงเพราะเขาจะฟังไปพร้อมกับเธอ ข้าวหอมจำใจทำตามที่เขาสั่งอย่างไม่มีทางเลือก
(อาทิตย์หน้าเรื่องกระบี่ตกลงว่าจะไปด้วยกันใช่มั้ยครับ พอดีว่าฝ่ายบัญชีจะจองตั๋วให้เลยโทรมาถามย้ำอีกทีว่าจะยังไง)
หญิงสาวเหลือบสายตามองณภัทร ก่อนหน้านี้เขาสั่งไว้ว่าไม่ให้เธอไปก็เลยไม่รู้ว่าเขาจะว่ายังไง
"ไม่ต้องจอง จะไปเองบอกไปสิ"
ข้าวหอมมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมตอบไปตามที่เขาเสนอ
"เดี๋ยวข้าวไปเองค่ะคุณตฤณ ไม่ต้องจองเผื่อนะคะ"
(แล้วคุณจะไปยังไง... ให้บัญชีจองให้ดีมั้ยจะได้ไม่ต้องสำรองจ่ายเอง)
"ข้าวไม่ชัวร์เวลาน่ะค่ะ กลัวว่าถึงเวลาอาจจะมีการปรับเปลี่ยน เอาเป็นว่าถ้าไปเราจะเจอกันที่นั้นนะคะ"
ตฤณเงียบไปก่อนจะไม่ว่าอะไร ดูเหมือนเธออึกอักไม่อยากจะคุยน่าจะกำลังทำอะไรอยู่
(โอเคครับยังไงพรุ่งนี้คุยกันนะ)
"ค่ะ สวัสดีค่ะ"
ข้าวหอมรีบกดวางสายทันที ณภัทรมองหญิงสาวอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เมื่อรู้สึกเหมือนมีผู้ชายอื่นคิดจะมาแย่งของของเขา และฝ่ายหญิงก็ให้ความหวังซะด้วย
"ไปกระบี่กับภัทรไม่ต้องไปกับคนอื่น ส่วนตฤณไม่ต้องไปทำสนิทสนมให้มากผัวก็มีแล้วจะยุ่งกับผู้ชายคนอื่นทำไม อีกอย่างเดือนหน้าเขาก็ออกไปจากที่นี่แล้ว"
"คุณตฤณจะออกไปไหนคะ"
ข้าวหอมมองณภัทรอย่างงงๆ เธอเข้าใจว่าคุณตฤณจะมาทำหน้าที่ผู้ช่วยของเขาซะอีก
"ออกไปทำงานกับเจ้านายเก่าเขาไง ที่ยังอยู่ที่นี่เพราะคุณมิ้นท์ให้มาแนะนำงานทุกอย่างให้เฉยๆ เขาไม่ได้บอกข้าวเหรอ..."
หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อย เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณตฤณอยู่ที่นี่เพราะแค่ช่วยงานชั่วคราว แล้วถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาอยู่เธอจะพึ่งพาใครล่ะ.... เห้อ!
- ผู้เขียน
