Chapter 6
1456 คำ
เมื่อมาถึงร้านอาหารทั้งสามคนก็มานั่งตรงมุมเงียบสงบ พนักงานส่งเมนูให้ทั้งสามคนแต่ณภัทรไม่ดูเขาส่งคืนให้พนักงานแทน
"ข้าวสั่งให้ภัทรหน่อยสิคะ"
เขาหันมาอ้อนหญิงสาวเสียงหวาน ตฤณที่ได้ยินสรรพนามที่เจ้านายใช้เรียกหญิงสาวก็รู้สึกถึงความแปลกใจในหลายอย่างที่ยังไม่กล้าจะถาม สงสัยต้องหาโอกาสในการคุยกับข้าวหอมซะแล้ว เขาเพียงต้องการความชัดเจนจะได้รู้สถานะของตัวเองว่าควรไปต่อหรือพอแค่นี้
"ทำไมไม่สั่งเองคะ ฉันจะรู้มั้ยว่าคุณอยากกินอะไร"
ข้าวหอมรู้สึกอึดอัดกับการกระทำของเขาเหลือเกิน โดยเฉพาะตอนนี้เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนด้วย คุณตฤณต้องรู้สึกอึดอัดไม่ต่างจากเธอแน่นอน
"กินเหมือนข้าวไง สั่งสิกินได้หมดแหละ"
"คุณตฤณทานอะไรดีคะ"
ข้าวหอมหันไปคุยกับตฤณแทน เขามองเธอแล้วยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน
"ผมทานอะไรก็ได้ เอาที่คุณไม่แพ้ดีกว่าผมได้ทุกอย่าง"
"งั้นข้าวสั่งให้นะคะ"
"ครับ"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะก้มหน้าลงไปดูเมนูต่อ ณภัทรเมื่อเห็นเธอแสดงความเป็นห่วงคนอื่นจนออกนอกหน้านั้นทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมากๆ เธอต้องสนใจแค่เขาสิไม่ใช่สนใจคนอื่น ยิ่งอยู่ต่อหน้าเขาเธอจะทำแบบนี้ไม่ได้
"ภัทรสั่งเองดีกว่า หิวแล้ว"
เขาแย่งเมนูในมือหญิงสาวมาก่อนจะสั่งเซตใหญ่ที่เป็นเมนูแนะนำมาอย่างละชุด
"น้ำส้มแก้วหนึ่ง น้ำชาแก้วหนึ่ง คุณตฤณสั่งเองแล้วกันนะครับ"
เขาส่งเมนูคืนให้พนักงาน ตฤณเงยหน้ามองคนรับออเดอร์ก่อนจะเอ่ยออกมา
"ผมเอาน้ำเปล่าแล้วกันครับ"
ระหว่างนั่งรออาหารข้าวหอมเลือกที่จะปรึกษาตฤณเกี่ยวกับเรื่องงานมากกว่าจะเปิดโอกาสให้ณภัทรได้พูด ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองถูกลดความสำคัญลงก็รู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก
"งั้นอาทิตย์หน้าข้าวขอไปกับคุณตฤณด้วยได้มั้ยคะ อยากจะลองไปสาขากระบี่ดูบ้างตั้งแต่มาทำงานที่นี่ไปแค่สองสามครั้งเอง"
"ได้สิครับ เดี๋ยวผมแจ้งอีกทีหนึ่งนะ"
"ขอบคุณมากนะคะ คุณตฤณใจดีที่สุดเลย"
ข้าวหอมเอ่ยชมชายหนุ่มไม่ขาดปาก ณภัทรวางแก้วลงอย่างแรงนั้นทำให้ตฤณกับข้าวหอมหันมามองด้วยความแปลกใจ
"โทษทีวางแรงไปหน่อย"
"เอ่อ.. งั้นผมขอไปห้องน้ำสักครู่นะครับ"
"อืม ไปสิ"
ตฤณรีบลุกขึ้นออกไปจากความอึดอัดนี้ เพราะรู้สึกถึงรังสีความไม่พอใจแผ่ออกมาโดยรอบ หลังจากที่ออกไปแล้วณภัทรก็ดึงแขนข้าวหอมมาใกล้ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงดุ
"ทำไมต้องทำตัวสนิทสนมกับคนอื่นต่อหน้าภัทรด้วย"
"เดี๋ยวนะ... เราคุยกันเรื่องงานค่ะ อีกอย่างเราสองคนสนิทกันแบบนี้นานแล้ว คุณกำลังคิดอะไรอยู่"
หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ ทำไมจะต้องมาทำหึงหวงเธอด้วยทั้งๆที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแท้ๆ
"คิดว่าคุณตฤณน่าจะคิดไม่ซื่อกับข้าวนะสิ อย่าให้เห็นอีกนะว่าไปทำตัวสนิทสนมกัน แล้วเรื่องไปกระบี่ด้วยกันก็ฝันไปเถอะว่าจะได้ไป ถ้าไม่อยู่นิ่งๆจะโดนดีอย่าหาว่าไม่เตือน"
เขาไม่ได้ขู่เธอแน่นอนสาบานได้ เพราะถ้าหญิงสาวจะท้าทายโดยการยั่วโมโหเขารับรองว่าเธอจะโดนลงโทษขั้นสุด
"คุณกำลังทำตัวเป็นเจ้าชีวิตของข้าวนะคะ"
"ผมเป็นมากกว่านั้นคุณก็รู้ดีนี่ ถ้าคุณไม่อยากให้ผมวุ่นวายกับคุณก็ลาออกไปสิ"
"ลาออกแล้วฉันจะไปทำอะไรกิน ฉันไม่ได้มีเงินมากมายเหมือนคุณนะที่เลือกจะไปไหนก็ได้ ฉันมีภาระมากมายที่ต้องดูแลไหนจะค่ารถ ค่าคอนโค ค่าละ..."
หญิงสาวชะงักไปก่อนจะหยุดพูดทันที เกือบจะหลุดปากเรื่องลูกออกไปซะแล้วดีนะที่มีสติและยั้งไว้ทัน
"พูดต่อสิรอฟังอยู่"
เขายังยิ้มมุมปากไม่ว่าอะไร เธอไม่มีทางหนีไปไหนพ้นจากเขาหรอก ข้าวหอมจะต้องเป็นของเล่นของเขาไปจนกว่าเขาจะเขี่ยทิ้งเอง ให้สาสมกับที่เธอทำเขาเจ็บในอดีตซะก่อน
"ขอร้องเถอะค่ะอย่าบีบกันแบบนี้เลย คุณต้องการอะไรบอกมาสิคะ ถ้าฉันทำให้ได้ฉันยอมทุกอย่าง ขอแค่มันมีจุดจบอย่าให้มันยืดเยื้ออีกต่อไปเลย"
เธอต้องคุยกับเขาอย่างจริงจังซะแล้ว ถ้าเขาจะให้เธอทำอะไรเธอจะยอมแต่ขอให้มันจบๆไปซะที ไม่ใช่คอยหาเรื่องกันแบบนี้มันไม่มีที่สิ้นสุด
"ทำไมคุณทำเหมือนผมอยากจะแก้แค้นคุณล่ะ ไม่คิดบ้างเหรอว่าผมอยากจะคืนดีกับคุณจริงๆ"
ข้าวหอมมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่รู้จะตอบยังไง เธอยังเชื่อว่าเขาไม่มีทางอยากกลับมาคืนดีกับเธอแน่นอน แต่ถ้าในตอนนี้อะไรที่ยอมได้แล้วเขาสบายใจ เธอจะทำถ้ามันทำให้ความโกรธในใจของเขามันเบาลงได้
"คุณอยากได้อะไรจากข้าวคะ คุณถึงจะพอใจ"
"อยากได้คุณ ตัวคุณ อยากได้ทุกอย่างให้ผมได้มั้ยล่ะ"
เขายิ้มออกมาพร้อมกับเกลี่ยแก้มหญิงสาวอย่างแผ่วเบา เขาจะบีบให้เธอยอมทุกทางอย่างไม่มีข้อแม้เลย
"ถ้าได้ตัวข้าวไปแล้วคุณจะพอใจใช่มั้ยคะ"
หญิงสาวเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"ประมาณนั้นมั่ง"
"แล้วข้าวต้องทำยังไงคะ"
เธอตัดสินใจแล้วว่าจะยอมตามใจเขาทุกอย่าง เพื่อสุดท้ายถ้าเขาได้ตามสิ่งที่ต้องการสมใจแล้วเขาจะหยุดทุกอย่างและเลิกยุ่งกับเธอซักที
"ไปอยู่คอนโดกับผมสิ เหงาอ่ะ"
ข้าวหอมตาโตอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะให้เธอไปนอนกับเขาถึงที่ แล้วเธอไม่ต้องทำอย่างอื่นเกินหน้าที่เลยเหรอ... ต้องทำขนาดไหนเขาถึงจะพอใจ
"ทำไมต้องไปอยู่คะ"
"ก็ผมต้องการตัวคุณนี่ ทำไม.. เหมือนไม่เคยนอนด้วยกันอ่ะ เมื่อก่อนก็นอนด้วยกันทุกคืนลืมไปแล้วหรือไง สงสัยต้องพาไปทบทวนความทรงจำนะ"
ณภัทรจุ๊บแก้มหญิงสาวอย่างหยอกล้อ เธอเบือนหน้าหนีก่อนจะทำหน้าคิดหนัก เขามองเธอก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ตอนนี้เขารวยเขามีทุกอย่างจริงๆผู้หญิงไม่น่าจะคิดแล้วนะว่าควรตอบข้อเสนอนี้ยังไง
"ถ้าคุณทำให้ผมพอใจ ผมจะทำตามที่คุณขอทุกอย่างเลย"
เขาใช้นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมของเธอเล่น ข้าวหอมหันมามองสบตากับเขาก่อนจะเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ
"ทุกอย่างเลยเหรอคะ"
"อืม ทุกอย่างคุณอยากได้อะไรผมให้ทุกอย่าง"
เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ข้าวหอมคิดพิจารณาอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจรับข้อเสนอของเขา คนอย่างเธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว เคยนอนกับเขาจนมีลูกมาแล้วจะกลับไปมีความสัมพันธ์กันอีกครั้งก็คงไม่เสียหายไปมากกว่านี้อีกแล้ว ถ้ามันจะทำให้เขาพอใจที่จะได้รังแกเธอ ได้เห็นว่าเธอเจ็บปวดจนพอใจสาแก่ใจของเขาแล้วคงจะยอมปล่อยเธอไปตามทางสักที
"ข้าวจะยอมคุณทุกอย่างจนกว่าคุณจะพอใจ แต่คุณรับปากแล้วนะคะว่าถ้าถึงเวลานั้นคุณต้องทำตามที่ข้าวขอบ้าง"
"ได้สิ งั้นตั้งแต่คืนนี้ไปค้างกับผมที่คอนโดนะ"
"ขอเป็นมะรืนแล้วกันนะคะ ข้าวมีธุระต้องไปทำก่อน"
เธอจะต้องพาลูกกลับบ้านก่อน หลังจากนั้นเธอจะพาตัวเองเข้าไปเป็นหมากในเกมของเขาที่จะทำอะไรก็ได้ให้เขาพอใจ พอถึงเวลาที่เขาสมใจที่ได้ทำลายชีวิตเธอทำร้ายเธอสำเร็จ ถึงตอนนั้นเธอจะขอเขาแค่ข้อเดียว ขอแค่ให้เขาออกไปจากชีวิตของเธอสักที
"ก็ได้ มะรืนก็ได้"
- ผู้เขียน
