ในเช้าที่สดใส เจ้าคนหน้าหินเห็นว่าไปกิจตามที่รองแม่ทัพว่าจริงๆ แต่ทำไมถึงไม่บอกเขาเลยนะ แปลกเสียจริง เหมาต้าเย่คิดพลางนอนกินพุทราเชื่อมไปด้วย
“เดี๋ยวจะติดคอเอานะขอรับคุณชาย” เสี่ยวหมินเอ่ยอย่างเป็นห่วง แต่เจ้านายก็ยังเอาแต่นอนไม่ได้สนใจที่พูดไปเลนแม้แต่น้อย พอเข้าใจแล้วว่าเหตุใดนายท่านถึงได้ชอบตีเจ้านายตน
“น่าๆ เจ้าก็ยังเด็กอยู่เลยแต่บ่นเป็นคนแก่แล้วเสี่ยวหมิน”
“ขอรับๆ บ่าวไม่พูดแล้ว” เป็นหนที่เท่าไหร่ที่หมินหยางสะบัดหน้าหนีเจ้านาย ผิงจื่อได้แต่หัวเราะแฮะๆ มองสองคนงอนกัน ไม่รู้ต้องทำตัวอย่างไร
“เอ่อ คุณชายบ่าวว่าไปเดินเล่นกันไหมขอรับแถวบ่อปลาตอนนี้สวยมาก น้ำใสกว่าเก่าด้วยขอรับ”
“บ่อปลาตรงเรือนห้าน่ะหรือ” เหมาต้าเย่มองไปทางทิศเรือนห้า จะว่าไปเรือนนั้นอยู่ใกล้โพรงที่รองแม่ทัพวาดไว้นี่ ลองไปดูราดราวเสียหน่อยดีกว่า
“เอาสิ ไปกัน”
สามคนนายบ่าวพากันเดินมาถึงที่หมาย บ่อปลาเรือนห้าไม่ได้ไ
