“ท่านแม่ทัพจะกลับเลยไหมขอรับ” ถงลี่ซิน แพทย์ประจำค่ายทหารถามทันทีเมื่องานทั้งหมดเสร็จสิ้น ก่อนจะได้คำตอบโดยการพยักหน้าให้ครั้งหนึ่ง
ถงลี่ซินยิ้มบางให้อีกฝ่าย “เช่นนั้นกลับดีๆ นะขอรับ”
“อืม” เสวี่ยชินตอบแล้วหมุนตัวเดินออกมาจากกระโจม ร่างกำยำเดินผ่านพลทหารมากนายกว่าจะไปถึงตัวม้าสีควันหมอกได้ เวลานี้เริ่มค่ำมืดแล้ว ท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นสีดำอมน้ำเงิน ไม่รู้ป่านนี้คนตัวเล็กจะนอนหรือยัง
เมื่อตอนกลางวันเขาซื้อกำไลหยกจากแม้ค้าเร่คนหนึ่ง หวังจะเอาไปมอบแก่คนตัวเล็กเรือนข้างกัน อยากรู้เสียจริงว่าตอนได้รับไปจะทำสีหน้าอย่างไร จะยิ้ม หรือจะนิ่งเฉย
“ย้า!” มือหนาควบม้าไปให้เร็วขึ้นอีก ใจเขาอยากถึงจวนใจตะขาดอยู่แล้ว และไม่เกินก้านธูปทั้งเสวี่ยชินและเจ้าอาชาสีหมอกก็มาหยุดอยู่หน้าจวน โดยไม่ช้านานพ่อบ้านเหมียนเฟิ่งเป็นคนเปิดประตูจวนออกมารับ
พ่อบ้านชราค้อมศีรษะแก่นายท่าน “ยินดีต้อนรับกลับขอรับนายท่าน”
เ
