เสียงอื้ออึงดังจากคุกหลวง ร่างใหญ่ของรองแม่ทัพถูกมัดไว้ด้วยเชือกเส้นใหญ่จนขยับไม่ได้ ส่วนตาถูกผ้ามัดปิดไว้แน่น และปากถูกก้อนผ้าอุดไว้
เจ้าตัวพยายามร้องครวญ ทว่าก็ได้เพียงเสียงอื้ออึงเท่านั้น แต่ก็ยังไม่ยอมเลิกพยายามเสียทีจนคนยืนอยู่ด้วยรำคาญ เข้าไปบีบปากไว้อย่างแรงจนคราวนี้เสียงอื้ออึงเริ่มเป็นเสียงร้องโอดแทน
“เงียบเสียที ข้าทนฟังมาเป็นชั่วยามแล้ว!”
“อื้อ เอ้า อูอือเอียน!”
“หึ แน่นอนข้าเอง”
“อับอ้ามาอำไอ!”
อู่ซือเยียนปล่อยมือออก ยืนขึ้นตัวตรงและกล่าวว่า
“รอก่อน ข้าไม่ใช่คนที่ต้องคุยกับเจ้า”
“...”
“โอ๊ะ มาพอดีถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อได้ยินที่ปรึกษาอู่เรียกท่านอ๋อง ตัวของซานหลางก็แข็งทื่อไปทั้งตัว ที่ปลายลิ้นเหมือนมีอะไรติดอยู่มากมาย
“รองแม่ทัพซาน ที่เปิ่นหวางเชิญท่านมาวันนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนักหรอก เพียงแต่เมื่อวานเปิ่นหวางบังเอิญเจอกับท่านเข้าไปคุยกับบุรุษคนหน
