“แล้วท่านอาจะทำอย่างไรต่อ ไม่ไปหาซีเกอเกอเลยหรือขอรับ เรารู้ที่อยู่ของซีเกอเกอแล้วนี่” หมิงต้าวหยี่เอ่ยถาม หลังจากคืนดีกับพี่ชายและหลานชายเมื่อสี่วันก่อน ทุกอย่างก็กลับมาปกติ เพียงแต่เขายังได้พบกับโจวผินซีก็เท่านั้น เป็นช่วงเวลาที่ทรมานเสียจริง
“ยังไม่ได้ อาต้องรอให้ทางนั้นตายใจเสียก่อนแล้วค่อยไปพบหรือจะเรียกว่าไปดักอุ้มก็พอได้อยู่หรอก”
“ท่านอา ข้ารู้ว่าท่านเศร้าใจแต่ไม่ต้องฝืนตลกก็ได้”
“เฮ้อ ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งตอนที่ไปหมู่บ้านเค่อเหลียนและกลับมานี่มันทรมานอาเสียจริงๆ คิดถึงเขาแทบใจจะขาดอยู่แล้ว”
“เช่นนั้น ท่านอาก็ไปแอบมองๆ ตามที่คนคนนั้นว่าก็ได้นี่ขอรับลองไปดูราดราวก่อนเผื่อโชคเข้าข้างอาจจะพบกับซีเกอเกอก็ได้” หลานชายกล่าวปลุกใจคนเป็นอา พลางเขย่าแขนเรียกให้ดูอะไรบางอย่าง
“นั่นแม่ทัพเสวี่ยนี่ขอรับ เราไม่จับเขาเข้าคุกไปเลยเล่า”
“เจ้าบ้ารึ”
“เอ้า ข้าผิดอะไรขอรับท่านอา” หมิงซ่งเ
