บทที่ 2 (3/3)

1145 คำ

“เหมยลี่..” เสียงเย็นยะเยือกของบุรุษผู้คุ้นเคยของเหมยลี่เอ่ยขึ้นด้านหลัง เมื่อหันไปก็พบกับเจ้านายของนางจริงๆ ‘ซวยแล้วเหมยลี่’ “พะ เพคะท่านอ๋อง” “อย่าบอกเปิ่นหวางว่าหญิงสาวบนหลังแม่ทัพเสวี่ยคือหวางเฟยของเปิ่นหวาง!?” หากท่านต้องการข้าก็ไม่บอก “พูดมา” แรงกดดันหนักหนาพอสมควร หญิงสาวรีบก้มศีรษะลงต่ำ “เพคะๆ คือหวางเฟยเพคะ” “แล้วทำไมถึงได้ขึ้นไปขี่หลังแม่ทัพเสวี่ยได้!” เขาอยากจะเข้าไปกระชากชายาตนลงมาเสียเหลือเกิน “คือหวางเฟยข้อเท้าพลิกแต่อยากชมดอกเหมยเพคะ” เรื่องปดทั้งนั้นเลยข้า! หมิงซ่งเหยียนหมุนตัวเดินไปทางสองชายสาวที่ทำตัวประดั่งคู่รักแรกแย้มอยู่ในสวนเหมย “อ่ะ! ทะ ท่านอ๋อง” ตกใจที่เป็นเขาหรือ หึ กลับถึงวังอ๋องเมื่อไหร่จะลงโทษเสียให้เข็ด! ทั้งนายทั้งบ่าว “แม่ทัพเสวี่ยลำบากท่านแล้ว” หมิงซ่งเหยียนกัดฟันพูด แม้ไม่พอใจแต่ต้องรักษาหน้าไว้ก่อน ส่วนหวางเฟยตัวน้อยของเขาตอนนี้หน้าสีซีดไปเสียแล้ว “มิเป็นไรพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขออภัยที่ล่วงเกินหวางเฟย” เสวี่ยชินกล่าวก่อนจะหันหลังแล้วค่อยๆ ปล่อยร่างบางคืนแก่สวามีนาง หมิงซ่งเหยียนรับร่างชายาตัวน้อยมาไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินออกมาทันทีไม่รีรอ “เหมยลี่กลับถึงวังเห็นทีข้าต้องโบยเจ้าเสียหน่อยแล้ว!” ท่านอ๋องกล่าวเสียงหนักดุบ่าวสาว แต่มีหรือที่เหมยลี่จะกลัวโดนครั้งนี้เจ็บครั้งนี้ โดนอีกครั้งสองครั้งสามสี่ห้าครั้งก็ไม่เป็นไรหากได้เห็นฮาเร็มของหวางเฟยนางยินดีมาก! “เพคะ” “ท่านอ๋องเหมยลี่ไม่ผิด” แม้จะโกรธนางอยู่บ้างก็เถอะ แต่ถ้าเขาปฏิเสธจริงๆ จังๆ คงไม่เป็นแบบนี้และถึงแม้เมื่อครู่จะแอบใจเต้นกับแม่ทัพเสวี่ยไปบ้างก็ตาม… “เจ้าก็ต้องโดนข้าลงโทษเช่นเดียวกัน ผินซี!” แย่แน่! ต้าเย่เจ้าตายแน่ “เพคะ…” โจวผินซีตอบเสียงอ่อยลง เมื่อกลับมาถึงวังอ๋อง เหมยลี่โดนสั่งโบยยี่สิบครั้ง ส่วนโจวผินซีไม่รู้จะโดนอะไรแต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เรื่องดีแน่! “ทะ ท่านจะถอดเสื้อทำไมหรือเพคะ!?” โจวผินซียิ้มแห้งถามพระสวามีในนามที่กำลังเปลื้องผ้าออกเรื่อยๆ หมิงซ่งเหยียนเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ร่างบางบนเตียง “หรือน้องอยากถอดให้พี่” ใช่! กับผีน่ะสิ เจ้าอ๋องหื่นกามคิดจะปล้ำเขาอยู่ใช่ไหมเนี่ย เอกราชของเขาจะไม่รอดแล้วหรือ!? “มะ หม่อมฉันยังไม่พร้อมเพคะ!” โจวผินซียังไงก็ปลอมตัวอยู่เขาเป็นชายนะ ถ้าเปลื้องผ้าก็รู้น่ะสิ แล้วไอ้ก้อนนมปลอมๆ ของเขาอีกน่าอับอายๆ “ไม่พร้อมก็ต้องพร้อม น้องต้องทำลูกให้พี่” ลูกอะไรเล่า ข้าท้องไม่ได้! เขาอยากจะตะโกนคำนี้ใส่หน้าเจ้าอ๋องหื่นกามดังๆ เสียจริง “ผินเอ๋อร์รังเกียจพี่หรือ” มาก!! “มิบังอาจเพคะท่านอ๋อง..” “มิใช่อ๋อง เรียกพี่สิ” ให้เรียกเช่นนั้นขอตายเถิด “ท่านพี่...น้องไม่พร้อม” อย่างไรก็ต้องตีบทหญิงสาวแรกแย้มให้แตก เพื่อแผนการที่ทำอยู่ โจวผินซีเงยหน้าสบตาคมของสวามีในนามแต่ก็ต้องหลบเลี่ยงอีกครั้ง หื่น! นี่มันสายตาคนหื่นกามข้าแย่แน่ “ผินเอ๋อร์…” ได้ข่าวว่าท่านป่าเถื่อนและโหดร้าย พวกนั้นที่ปล่อยข่าวลือผิดแล้วเจ้าอ๋องเนี่ยหื่นกามสิถึงจะถูก โรคจิตวิปริตแน่ๆ “ให้พี่ช่วยน้องถอดนะ” “ไม่ๆ ข้าคือว่า” พรึบ! โคร้ม!! “อื้อ ปล่อยข้านะ ปล่อย!” เพียงเสี้ยววินาทีร่างบางก็ถูกผลักลงบนเตียงกดมือทั้งสองไม่ให้ขยับได้ โจวผินซีเหงื่อตกเขากำลังโดนรวบหัวรวบหาง “ผินเอ๋อร์เหตุใดถึงได้ขัดขืน” เพราะเป็นเจ้าอย่างไรเล่า! “ปล่อยข้าเถิด” “ไม่ปล่อย น้องเป็นชายาพี่ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้กับน้องมิได้!?” เพราะข้าเป็นชายอย่างไรเล่า โจวผินซีเนือยหน้าหนี แต่ไม่พ้นโดนบีบคางกลับมาที่เดิม จะเอาให้ได้ใช่ไหม ได้! “อยากทำก็ทำ ข้าไม่ห้ามแล้ว” เมื่อสิ้นประโยค ท่านอ๋องสามยิ้มปริขึ้นมารีบจัดการเปลื้องผ้าของชายาตนออกทันที แต่..ไฉนเมื่อเปิดมาเรื่อยๆ แล้วถึงได้เจอกับก้อนผ้าและเนื้อเป็นก้อนมัดๆ อยู่บริเวณหน้าท้องกัน อย่าบอกนะว่า… “เจ้าเป็น…” โจวผินซีพยักหน้ารับ ไหนๆ ก็รู้แล้วฆ่าทิ้งแล้วหนีเลยดีไหมนะ “ทำไมถึง...อึก!” ไม่ทันได้เอ่ยอะไร หมิงซ่งเหยียนก็โดนมือบางกว่าแต่มีพลังมหาศาลบีบเข้าที่คอคนผู้นี้กำลังจะฆ่าเขาแล้ว “เงียบเสียเป็นดี หากไม่ ข้าจะฆ่าเจ้าเสียตอนนี้เลย!” อ่า ช่างเป็นคำขู่ฆ่าที่ดูน่ารักเสียเหลือเกินเขาต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ ถึงได้ยังหลงใหลคนตรงหน้าอยู่ “งั้นหรือ อึก! หากจะฆ่าก็รีบเสียตอนนี้สิมิเช่นนั้นข้าอาจจะ!” หมิงซ่งเหยียนพูดต่อไม่ได้เพราะโดนคนใต้ร่างเพิ่มแรงบีบเข้าไปที่คออีก “อาจจะ หึ อย่างเจ้าตอนนี้จะทำอันใดได้กัน” โจวผินซีดูถูก ใช่หน้าซีดไม่มีเลือดฝาดแบบนี้อีกไม่นานคงตายแล้วจะทำอะไรเขาได้ล่ะ “อึก ได้สิ..” โจวผินซีผ่อนแรงลงอยากรู้สิ่งที่อีกฝ่ายจะทำ แต่นั่นเป็นการกระทำที่ผิดพลาดจากที่เป็นฝ่ายคุมเกม หมิงซ่งเหยียนรีบใช้โอกาสนี้รวบข้อมือน้อยของทั้งสองเข้าหากันล็อกไว้เหนือหัว “หึหึ เจ้าพลาดแล้ว..ผินเอ๋อร์ไม่สิเจ้าชื่อว่าอะไรกันแน่” “ข้าคือโจวผินซี” ในเมื่อความแตกแล้วก็ไม่เป็นไร แต่ตัวตนของเขาจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดแม้ตอนนี้โดนตรึงไว้แต่ก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไรนัก “หืม งั้นหรือผินซีเจ้าอยากรู้ใช่หรือไม่ว่าข้าจะทำอะไรเจ้าได้บ้าง” หมิงซ่งเหยียนคาดเดาเพราะพอเขาพูดจบ ร่างบางก็ผ่อนแรงลงทันที “ถ้าใช่แล้วจะทำไม” “เจ้าตัดสินใจพลาดแล้วเด็กน้อย หึหึ” หมิงซ่งเหยียนยิ้มเหยียด ไม่ว่าอย่างไรโจวผินซีก็ยังเป็นโจวผินซีที่เขาหลงใหล “ข้าจะขย้ำเจ้าให้แหลก” !!!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more