ภายในรถม้าทั้งสองยังคงมิเอ่ยสิ่งใดเฉกเช่นเดิม จนนางรู้สึกถึงความอึดอัดราวอยู่ในคุกที่แสนคับแคบ ถูกโซ่ล่ามตรวนแขนขามิให้ขยับเขยื้อน มีเพียงความคิดที่สามารถโลดแล่นได้ แต่ก็หาไปไหนได้ไม่ ความรู้สึกหนักในทรวงอกราวกับโดนก้อนหินขนาดมหึมาทาบทับ นางจำต้องพึมพำเบาเสียงหวังให้เขาได้ยินเพียงผู้เดียว รวมทั้งถ้อยคำนี้มิต้องการให้สารถีรับรู้ใดๆ
"ข้ารอท่านอยู่นาน ท่านแม่ทัพหายไปไหนมาหรือเจ้าคะ" นางหาเสียงตัวเองจนพบ หลังจากที่ก้อนสะอื้นตีกลับมาที่ลำคอที่ตีบตัน
"ข้ามีธุระ" คำตอบของเขาเหมือนใช้แรงฉีกทึ้งความรู้สึกของนางจนสิ้น เขามีธุระ! แต่ในงานเลี้ยงฉลอง มีงานใดต้องให้เขาจัดการ ในเมื่อทุกคนต่างสรวลเสเฮฮา
"หรือเจ้าคะ แล้วเหตุใดท่านไม่กลับมา ข้าออกมาไม่พบจึงตามหาท่าน ทุกที่ที่สองขาข้าพาไปและคิดว่าต้องมีท่านอยู่" คำพูดนี้ทำให้เขาจ้องมองมาที่นาง ซึ่งนั่งฝั่งตรงกันข้ามกับเขา เห็นขอบตาของนางเริ่มแดง แต่เขายัง
