นางใช้เวลาไม่นานเพราะรีบจัดการใบหน้าให้กลับมางามเช่นเดิม เพราะบุรุษที่รับอาสาไปส่งยังลานจัดงานรอนางอยู่ด้านนอก และนางกลัวจะพลาดเฉกเช่นจางหยูเยี่ยน และดีที่คืนนี้นางมิได้ทาผงแป้งมาหนา เพราะนางมิชอบด้วยรู้สึกหนักใบหน้า แต่เน้นที่ริมฝีปากที่แต้มชาด จึงทำให้มิมีผู้ใดสังเกตเห็น หากใบหน้ามิเกลี้ยงเกลาเพราะแป้งที่เปื้อนด้วยคราบน้ำตา
"ขอถามท่านใต้เท้าซาน อย่าหาว่าข้าน้อยเสียมารยาท แต่ข้าน้อยเพียงสงสัย ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าคือ ฮูหยินของท่านแม่ทัพจาง?" ทั้งคู่เดินห่างกันในระยะที่สมควร ซิ่นหนิงเยว่สงสัยจึงได้ถามไป
"จางฮูหยินจะปรารมภ์ไปไย ข้าเพียงเห็นแม่นางเดินเข้ามาในงานกับท่านแม่ทัพจาง อีกทั้งแม่นางยังสนทนากับใต้เท้าซิ่น ส่วนบรรดาฮูหยินของท่านแม่ทัพคนอื่นๆ ข้าล้วนจดจำใบหน้าได้หมด อีกอย่างเป็นแม่นางมิใช่หรือที่เอ่ยนามถึงท่านแม่ทัพ เรื่องนี้เดาได้ไม่ยาก" เขามองหน้านางอยู่อึดใจกว่าจะเอ่ยปากตอบคำ
"
