10
1176 คำ
10
“ก็จริง ถือว่าเลี้ยงหมาเชื่องๆ ไว้สักตัวก็ได้ ซึ่งมันก็เชื่องอยู่หรอก ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่เคยพูดไม่เคยบ่น และไม่เคยเห่า หรือแว้งกัดคนเลี้ยงดูมัน เลี้ยงให้มันเป็นทาสเราไปตลอดชีวิต”
ณศรินทร์นำมือมาปิดปาก เพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ เสียงสะอื้นดังให้คนในห้องได้ยิน หล่อนอดสูกับตัวเอง ที่ต้องทนอยู่บ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีใครต้องการตน ไม่มีแม้สักคนเดียว
อ้นกับเภาที่กำลังยกกาแฟและชามาเสิร์ฟให้เจ้านาย ได้ยินคำพูดปนัดดาเต็มสองหู ทั้งสองมองหน้ากัน พร้อมเพรียงกันมอง ณศรินทร์ที่วิ่งปาดน้ำตาไปทางด้านหลังบ้าน ทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ความคิดตรงกันว่า หล่อนทนได้อย่างไร เป็นตนคงออกไปจากบ้านหลังนี้นานแล้ว
ใช่...ณศรินทร์ตั้งใจเช่นนี้ ในสักวันหนึ่ง
เดิมทีณศรินทร์ตั้งใจจะไม่มาบ้านปนัดดาตามคำสั่ง แต่ก็ต้องมีเหตุให้มาจนได้ เมื่ออ้นท้องเสีย ถ่ายหลายรอบจนไม่มีแรง วันนี้มีทีมงานจากพรีเวดดิ้งชื่อดังในตัวเมือง มาถ่ายรูปครอบครัวเจ้าของบ้าน เพื่อเก็บไว้ในอัลบั้ม คัดสวยที่สุดมาขยายเป็นภาพใหญ่ ติดกรอบรูปติดตั้งไว้บนผนังชั้นล่าง
ความที่มีคนมาบ้านหลายคน อ้นไม่สะดวกทำงาน ปนัดดาจึงเรียกให้ณศรินทร์มาช่วยงานเภาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ณศรินทร์รีบลำความสะอาดห้องพัก ห้องที่กำลังทำอยู่ให้เสร็จ ก่อนรีบขี่มอเตอร์ไซร์ไปบ้านปนัดดา
พอไปถึงบ้าน ณศรินทร์เห็นทีมงานกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับการถ่ายภาพ ช่างแต่งหน้าทำหน้าที่ตนเองอยู่ แต่งหน้าทำผมให้อรัญญา หญิงสาวที่วันนี้คงสวยที่สุด ปนัดดาแต่งหน้าอยู่ใกล้กัน หล่อนรีบเข้าครัว เห็นเภาจัดเตรียมเครื่องดื่มกับของว่างก็รีบเข้าไปช่วย
“พี่เอย ขอน้ำเย็นๆ สักแก้วสิ เอาน้ำหวานมาให้คุณป้าด้วยนะ” ณศรินทร์ที่วางถาดเครื่องดื่มลงบนโต๊ะให้ทีมงาน หันมาทางคนสั่ง
“ได้จ้ะ” ณศรินทร์รับคำ
“คุณป้าคะ ให้พี่เอยถ่ายรูปกับเราด้วยนะคะ ออยอยากให้พี่เอยอยู่ในภาพครอบครัว” อรัญญาพูดกับปนัดดา จงใจให้ณศรินทร์ได้ยิน
“ไม่ล่ะ มันไม่ใช่คนในครอบครัวป้า ให้มันทำงานของมันนั่นแหละดีแล้ว” ปนัดดาไม่กลั้นความเกลียดชัง นางพูดต่อหน้าทุกคน รวมถึงณศรินทร์ด้วย คนถูกกล่าวถึงหัวใจสั่น ความเสียใจไม่ต้องเอ่ยถึง ลึกล้ำเข้าไปในส่วนรับรู้ความรู้สึก
เภามองหน้าคนพูดแวบเดียว ขยับสายตามองหน้าอรัญญา ที่บังเอิญเหลือเกินว่า เห็นคนที่คิดว่าแสนดี กระตุกยิ้มมุมปาก แววตาเหมือนนางมารร้ายไม่มีผิด ต่างกับณศรินทร์ ไม่บอกก็รู้ว่าใจร้าวมากแค่ไหน
“คุณป้าพูดแบบนี้ พี่เอยเสียใจแย่” ปากเหมือนเห็นใจ แต่เปล่าเลย
“ป้าเป็นคนปากตรงกับใจ คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น” ปนัดดาตอบกลับ “เลิกพูดเถอะ ป้าไม่อยากอารมณ์เสีย”
ณศรินทร์เกิดกลับห้องครัวเงียบๆ น้ำตาคลอ และเมื่อเดินเข้าไปในห้อง หล่อนรีบปาดน้ำตาที่หยดไหลลงมาทันที
“คุณเอยคะ เดี๋ยวเภาเอาน้ำไปให้คุณออยเองค่ะ” เภาเห็นใจ
“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันไหว” ณศรินทร์หันมายิ้มบางให้เภา ก่อนลงมือเตรียมเครื่องดื่มให้คนสั่ง
“ของในบ้านหมดหลายอย่าง ของสดก็ด้วยค่ะ” เภาบอก
“เภาจดมาให้ฉันล่ะกันว่าอะไรขาดบ้าง ตอนบ่ายฉันจะไปซื้อให้”
“คุณเอยคะ วันนี้เงินเดือนออก เภานัดกับนิดกับพร้อมไว้ว่า จะไปงานวัดกัน คุณเอยไปกับพวกเราไหมคะ” เภากล่าวชวน
“น่าสนุกนะ ฉันไม่ได้ไปงานวัดนานแล้ว”
“งั้นไปด้วยกันนะคะ เรานัดกันตอนหกโมงค่ะ อ้อ...มีลิเกด้วยค่ะ”
“ได้จ้ะ” การนัดหมายเสร็จสิ้น ณศรินทร์ยกถาดเครื่องดื่มไปให้อรัญญาในห้องรับแขก เมื่อเดินไปถึงก็พบว่า กรชวิลกับกรชีวันมาสมทบ เตรียมถ่ายรูปกัน
“พี่ยักษ์ พี่ยอร์ชคะ ออยสวยไหมคะ” อรัญญาลุกขึ้น หมุนตัวให้สองหนุ่มดู
“สวยมากเลย น้องสาวพี่สวยที่สุดในโลก” กรชีวันชมจากใจ
“แล้วพี่ยักษ์ล่ะคะ ออยสวยไหมคะ”
“สวยสิครับ สวยมากๆ เลย” กรชวิลมองอรัญญาด้วยสายตาชื่นชม รอยยิ้มเขาไม่ห่างใบหน้า “สวยมากจนพี่ไม่คิดว่า ใครจะสวยกว่าออย”
สตรีสองคนที่ได้รับฟังมีความรู้สึกต่างกันลิบลับ อรัญญายิ้มเขินกับคำหวานที่ได้ยินบ่อยครั้ง ณศรินทร์เจ็บปวดใจกับคำพูด และสายตาของกรชวิลยามมองอรัญญา เพราะทำให้หล่อนตระหนักว่า ไม่มีวันเข้าไปนั่งในหัวใจเขา ที่มีอรัญญาอยู่เต็มพื้นที่
“ขอบคุณค่ะพี่ยักษ์ พี่ยอร์ชที่รักและเอ็นดูออย” คนพูดยิ้มร่า “แต่เสียดายอย่างหนึ่งค่ะ ที่คุณป้าไม่ให้พี่เอยถ่ายรูปด้วย ออยอยากให้พี่เอยถ่ายรูปกับเราค่ะ”
อรัญญาเหมือนพูดตอกย้ำ ไม่ได้คิดตามปากเอ่ย
“พี่ก็ไม่อยากให้เอยถ่ายรูปกับพวกเรา ถ่ายกันแค่สี่คนน่ะดีแล้ว” เสียงกรชวิลดังทันทีที่อรัญญาพูดจบ
หัวใจณศรินทร์คล้ายถูกฝ่าเท้าเจ้าของเสียงยี ณศรินทร์เดินเลี่ยงไปจากจุดที่เป็นบ่อเกิดแห่งความเสียใจ เกรงว่าจะทนไม่ไหว ร้องไห้ต่อหน้าทุกคน และอาจถูกยิงคำถามว่า ตนร้องไห้ทำไม โดยมีสายตากรชวิลมองตามไปเพียงแค่ไม่กี่วินาที เขาก็หันมาสนใจอรัญญา เดินโอบบ่าสาวไปถ่ายรูปตรงชุดรับแขก
การถ่ายรูปเป็นไปด้วยดี ปนัดดา กรชวิล กรชีวันและอรัญญา โพสต์ท่าตามที่ช่างภาพบอก ใบหน้าแต่ละคนเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและความสุข
ในทิศทางตรงกันข้าม คนที่ไม่ได้รับโอกาสเข้าร่วมเฟรม แอบมองดูภาพนั้นตรงมุมทางเดินเชื่อมไปยังห้องครัว ณศรินทร์อยากไปอยู่ตรงนั้น ไปยืนแทนที่อรัญญา ให้ลำแขนใหญ่ของกรชวิล โอบบ่า โอบเอว ได้เห็นรอยยิ้มเขาใกล้ๆ ได้รับไออุ่นจากความรักที่เขามีให้ตน ณศรินทร์คงมีความสุขมาก หากเป็นเช่นนั้นจริง
ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้ หัวใจกรชวิลมีเพียงอรัญญาคนเดียว หล่อนเชื่อว่า สักวันหนึ่งเขาจะเปิดใจให้อรัญญารับรู้ และลงเอยกันในที่สุด ส่วนตนก็เป็นได้เพียงผู้หญิงลับของเขา ที่จะไม่มีใครล่วงรู้สถานะนี้ ไปตลอดชีวิต
- ผู้เขียน
