ไปส่ง
1433 คำ
พายอาร์ยืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมย์ในช่วงดึกของวัน วันนี้เธอเคลียร์งานเสร็จเรียบร้อยแล้ว และพรุ่งนี้ก็เป็นวันเปิดเรียน เธอไม่มีอะไรต้องห่วงอีกทั้งวันนี้ทั้งวันธันวาก็ไม่มาวุ่นวายกับเธอเลย แต่เธอก็แอบเห็น บางครั้งที่เธอลอบมองเข้าไปในห้องทำงานของเขาแม้จะต้องเพ่งสายตาเพื่อมองดูข้างในก็เห็นว่าธันวากำลังเล่นเกมในมือถือทั้งวันโดยไม่ออกมาจากห้องทำงานของตัวเองเลยสักนิด นิสัยของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยเขาชอบเล่นเกมเวลาที่ว่าง
ตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานที่นี่ คนนั้นก็ปล่อยน้องสาวของเธอกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วก็บอกเพียงแค่ว่าให้เธอทำงานให้ธันวาให้ดีตามปกติแถมทางนั้นยังขู่เธอเสมอว่าพวกเขาจับตามองเธอ และน้องสาวของเธออยู่ตลอดเวลา หากเธอคิดจะปริปากบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับใครก็จงจำเลือดของแม่ที่เคยได้รับเป็นของขวัญวันแต่งงานของเธอกับธันวาได้เลย และรอบนี้มันจะมาจากคนสองคนคือทั้งแม่ และน้องสาวของเธอ
หลังจากที่เพียงฟ้ากลับมาถึงห้องเพียงฟ้ามีอาการหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลาหากตื่นมาไม่ร้องไห้ก็นั่งเหม่อ แต่พอถามว่าพวกนั้นทำอะไรเพียงฟ้าหรือไม่ เธอก็บอกว่าไม่มีใครทำอะไรเธอพวกเขาแค่ฉีกเสื้อผ้าเธอและทำให้เธอหวาดกลัว ส่วนเรื่องอาหารการกินต่างๆ ทางนั้นดูแลเธอเป็นอย่างดี แต่ที่เธอตื่นกลัวมากๆ เพราะเธอดันเห็นใบหน้าของคนสั่งการไงล่ะและความโชคร้ายของเพียงฟ้าก็คือเขาก็เห็นเหมือนกันว่าเธอเห็นเขา หลังจากนั้นเพียงฟ้าก็ต้องตัวติดกับคนสั่งการตลอดเวลาไม่ว่าจะกิน จะนอน จะอาบน้ำ เขาไม่ยอมให้เพียงฟ้าคลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียวแถมยังข่มขู่เธอตลอดอีกด้วยว่าหากเขาปล่อยตัวเธอออกมาแล้ว แล้วเธอพูดว่าเขาเป็นใคร เขาจะตัดลิ้นของเธอทิ้งเสีย
พายอาร์ส่ายหัวไปมาเธอก็อยากจะถามเพียงฟ้าอยู่หรอกว่ารู้ไหมว่าใครเป็นคนสั่งการแต่พอถามเพียงฟ้าก็จะมีอาการเหม่อลอย และร้องไห้ ข้อมือของเพียงฟ้ายังคงแดงเพราะการถูกมัดมันทำให้พายอาร์ยังไม่กล้าที่จะถามน้องมากไปกว่านี้ตลอดเวลาที่ผ่านมา พายอาร์จะเห็นเพียงแค่ข้อความจากในมือถือ และน้ำเสียงของเขาเท่านั้น ไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นใคร
หลังจากที่เพียงฟ้าถึงบ้านพายอาร์ได้รับข้อความจากคนพวกนั้นบอกให้เธอทำงานกับธันวาอย่างปกติ และแค่รอคอยการติดต่อกลับจากคนทางนั้นก็พอ
ปี๊นนนนน!
เอี๊ยดดดด!
"อ่ะ นี่จะฆ่ากันตายรึไงทำไมคุณถึงขับรถหมะ ... พี่ธัน"
'หมา' ยังไม่มีโอกาสได้ออกมาจากปากก็ต้องกลืนลงคอไปเสีย พายอาร์จ้องมองเข้าไปในกระจกรถยนต์คันหรูเห็นชายหนุ่มด้านในที่นั่งทำหน้าขรึม ธันวาจอดรถอยู่ที่ป้ายรถเมย์ขวางทางที่รถเมย์จะต้องจอดพอดี เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่กดกระจกลงแล้วเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ก่อนจะหันมากอดอกเหมือนเดิม
แต่ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ไม่มีใครเดินขึ้นมาบนรถ ธันวาเริ่มหงุดหงิดแล้วหันไปทางพายอาร์อีกครั้งเธอก็ยังยืนจ้องเขาอยู่ที่เดิม เขาจำต้องตะโกนสั่งเธอเสียงเรียบแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก
"ขึ้นรถ"
"คะ?"
"ฉันสั่งให้ขึ้นรถ"
"พายเลิกงานแล้วนะคะ ยังต้องฟังคำสั่งของนายอีกเหรอ"
"จิ๊! จะไปส่ง ขึ้นมา"
'หนูเห็นพี่สาวคนสวยบางทีก็กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ น่าสงสารนะคะ'
ก่อนหน้านี้ระหว่างที่เปิดรายงานการประชุมดูอยู่ๆ เสียงของพนักงานสาวที่พูดเมื่อกลางวันก็ดังขึ้นในโสตประสาททำให้ธันวาจำต้องแอบขับรถตามพายอาร์ออกมาด้วยความเคยชิน เขาเห็นเธอเดินออกมาจากซอยที่ทำงานมือซ้ายถือกระบอกไฟฉายเอาไว้นำทางเพราะไฟทางมันสว่างไม่เพียงพอ จ้องมองดูเธออย่างเงียบๆ จนเธอมายืนเหม่ออยู่ที่ป้ายรถเมย์คล้ายกับว่ามีเรื่องอะไรในใจ เขามองอยู่นาน รถเมย์คันแล้วคันเล่าขับผ่านหน้าเธอไปแต่เธอก็ยังไม่ขึ้น ก่อนเขาจะขับรถไปเรียกเธอ เขาได้ลองดูเชิงต่ออีกหน่อย
"รถเมย์ก็มาตั้งหลายคันแล้วทำไมไม่ขึ้นวะ รอผัวรึไง ก็ดีจะได้เห็นหน้าไอ้เปรตนั่นชัดๆ"
สิบนาที ยี่สิบนาที สามสิบนาที ก็ยังไม่มีใครมา พายอาร์ยังคงยืนเหม่อซึมเศร้าอยู่ที่เดิม 'ไอ้ตัวผู้นั่น มันกล้าให้พายยืนรอมันนานขนาดนี้เลยเหรอ' มันกล้าแย่งเธอไปแต่ทำไมถึงดูแลเธอไม่ดี หรือว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอลำบากกับไอ้นั่นมาโดยตลอดเลยงั้นเหรอ หลังจากคิดได้ธันวาถึงได้ขับเขาเข้าไปแล้วบีบแตรเรียกเธอ
"พายกลับเองได้ค่ะพี่ธัน ... เออ นายไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ"
"เร็วๆ ฉันหิวข้าว อย่าลีลาท่ามากนักได้ไหม"
พายอาร์มองไปทางด้านหลังเห็นรถเริ่มจอดเป็นทางยาวแล้ว และเริ่มมีเสียงบีบแตรไล่ธันวา แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเลยสักนิด เธอจึงรีบวิ่งไปขึ้นรถหรูของเขา มันเป็นคันที่เธอเลือกให้เขาเมื่อตอนที่เขาประสบความสำเร็จแรกๆ และถือเป็นรถคันโปรดของเขาเลย เขายังไม่เปลี่ยนมันทั้งๆ ที่สามารถเปลี่ยนมันได้อย่างง่ายดาย
"เออ ไปส่งที่หอพักนักศึกษาของ Tun University ได้ไหมคะ"
"ทำไมฉันเพิ่งรู้ว่าเธอย้ายมาเรียนที่นี่"
"หมายความว่ายังไงคะ เออ ... ที่นี่พี่ธันเป็นเจ้าของเหรอคะ"
"เฮ้อ ... เธอโง่ใช่ไหมเนี่ย ชื่อก็บอกอยู่ทนโท่"
พายอาร์อ้าปากค้าง เขาด่าเธอว่าโง่อีกแล้ว ผู้ชายคนนี้ ปากร้ายใจร้าย ถึงแม้ว่าเธอจะร้ายกับเขาก่อนก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ควรทำแบบนี้ใส่เธอนะ
"อะ ... พี่ธันคะ นี่ไม่ใช่ทางไปหอพักนักศึกษานะคะ"
"เหมือนฉันเพิ่งบอกเธอว่าหิวนะ"
"หะ ... หิวก็ไปกินคนเดียวสิคะ ป่านนี้ยัยฟ้ารอพายแย่แล้ว"
"ทำไม ขอทานอย่างเธอแค่กินข้าวกับฉันมันลำบากใจมากนักเหรอ"
อยู่ๆ เขาก็ขึ้นเสียงใส่ทำเอาพายอาร์หุบปากเงียบมองออกไปนอกหน้าต่างไม่พูดคุยอะไรกับคนงี่เง่าต่อไปแล้ว พูดไปก็ไม่รู้ความ
"อย่าเรื่องมาก อยากโดนไล่ออกรึไง"
" ... "
"เป็นใบ้เหรอ" เธอโกรธเขาแล้วไม่ยอมพูดกับเขาอีกแล้ว ธันวาขับรถลอบมองพายอาร์เป็นระยะ บางทีก็แกล้งเบรกจนเธอหัวทิ่มหัวตำ บางทีก็ขับรถเร็วๆ จนเธอต้องกำเข็มขัดนิรภัยแน่นแต่เธอก็ไม่ยอมปริปากพูดเลยแม้แต่คำเดียว
"นี่!"
" ... "
"นี่!"
" ... "
"ถึงร้านข้าวแล้ว ลงไปสั่งสิ สั่งเผื่อน้องฟ้าด้วยก็ได้"
เขาไม่ได้ใจอ่อนนะ แค่ไม่อยากให้ใครมาครหาได้ว่าเป็นลูกน้องของเขาต้องอดๆ อยากๆ แถมยังกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ หากไปเจออันตรายขึ้นมาก็ต้องลงข่าวหน้าหนึ่งเอ่ยถึงชื่อบริษัทของเขาอีก ที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะปกป้องชื่อเสียงของบริษัทเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง
"อย่าคิดว่าได้ขึ้นรถฉันแล้วฉันจะลืมสิ่งที่เธอทำกับฉันไว้นะ" เขาพูดเบาๆ
"ก็นายให้พายขึ้นไปเองไม่ใช่เหรอคะ"
"ก็ ก็ ก็ใช่ แต่ขึ้นรถฉันแล้วห้ามงอนฉัน" เพราะความเคยชินทำให้เขารู้ว่าอาการแบบไหนของเธอมันหมายความว่าอะไร ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหลังจากที่เขากับเธอเลิกกัน อาการของเธอก็นับว่าเขายังพอจะจำได้อยู่บ้าง
"พายไม่กล้าหรอกค่ะ คุณเป็นเจ้านาย พายเป็นขี้ข้า"
"อืม รู้ตัวก็ดี สั่งข้าวสิ"
- ผู้เขียน
