พิษรัก แฟนเก่า

- Tun Bar & Restaurant – ภายในห้องวีไอพีของบาร์หรูที่เป็นที่นิยมสำหรับคนที่มีเงินในบัญชีมากกว่าห้าแสนเท่านั้นถึงจะเข้าได้ หญิงสาวรูปร่างหน้าตาดีอีกทั้งทรงโตอยู่ในชุดเซ็กซี่ชนิดที่ว่ากระชากออกได้อย่างง่ายดายกำลังนั่งคุกเข่าร่ำไห้ต่อหน้ามาเฟียหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหรูสองแขนของเขากอดอกจ้องมองสภาพหน้าน่าสมเพชของหญิงสาวตรงหน้ามุมปากของเขาเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยัน มาเฟียหนุ่มผู้นี้เป็นที่โด่งดังในธุรกิจด้านมืด และสว่างเขามีเรือนผมสีน้ำตาลสว่าง ที่ลำคอหนามีรอยสักรูปมือพร้อมกับข้อความ 'stay humble' ในที่นี้แปลว่าอยู่อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน หญิงสาวที่นั่งคุกเข่าตัวสั่นอยู่ตรงหน้าเขายังรู้อีกว่า ภายในชุดสูทหรูที่เขาใส่ยังมีรอยสักรูปดวงตาเสือดุร้ายอยู่ที่ต้นแขนข้างขวาบอกตัวตนของเขาได้เป็นอย่างดี เขายังใช้น้ำหอมกลิ่นเดิม แต่แววตาของเขาที่มีต่อเธอมันเปลี่ยนไป มันไม่เหมือนเดิม ดวงตาสีน้ำตาลสว่างของมาเฟียหนุ่มจ้องมองเธอนิ่งๆ เลยไปด้านหลังของเขามีอเล็กซ์มือขวา และลีวายมือซ้ายของเขายืนกอดอกเพื่อรักษาความปลอดภัยให้เขาอย่างเข้มงวด หญิงสาวตรงหน้าของเขาเรือนผมของเธอมีสีดำออกเทาปลายผมย้อมม่วงประกายสว่าง แต่ตอนนี้สภาพของเธออิดโรยอยู่ไม่น้อย ดวงตาคมลึกแพขนตางอนยาวเปียกโชกไปด้วยน้ำตา มือสองข้างกำชายกระโปรงแน่น มือไม้ของเธอสั่นและน้ำตาก็ไหลริน "ไปไม่รอดเหรอ หรือไอ้ตัวผู้มันกลายเป็นหน้าตัวเมียไปแล้วถึงซมซานกลับมา" "พี่ธัน" "เธอสนิทกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ" "พายขอโอกาสอีกครั้งได้ไหมคะ" ธันวาสลับขาที่ไขว้อยู่ทำให้ปลายเท้าสัมผัสถูกแขนเธอนิดๆ ชั่วแวบหนึ่งแววตาของเขาวูบไหวแต่ก็ยังเก็บอาการจ้องมองดูเธอด้วยสายตาเหยียดหยามรังเกียจ "ทำไมเธอไม่ตายๆ ไปซะ! จะกลับมาอีกทำไม" "พาย อึก ... พายขอโทษ" "ขอโทษเหรอ" บาดแผลในหัวใจของเขาที่เธอเป็นฝ่ายสลักเอาไว้ให้เมื่อหนึ่งปีก่อนยังไม่จากหายไปเลยสักนิด เขาคิดว่ามันควรจะหายได้แล้ว แต่ไม่ใช่ มันไม่ได้หายไปเลยแม้แต่น้อย ทันทีที่เห็นใบหน้าของเธอหัวใจของเขามันก็สั่น สั่นจนต้องยกมือกดตำแหน่งหัวใจของตัวเองเอาไว้ ความรู้สึกเจ็บรื้นขึ้นที่ดวงตาคม รอบดวงตาของเขาแดงก่ำ พยายามจะลืม พยายามจะกดความเจ็บที่เธอยัดเยียดให้เอาไว้ให้ลึกสุดใจ พรึ่บ "อ่ะ! อายเอ็บอะ (พายเจ็บนะ) " ทันทีที่ได้ยินคำว่าขอโทษออกมาจากปากของเธอ ธันวาลุกขึ้นจากโซฟามือสากบีบปากเธอแน่นจนคนตัวเล็กน้ำตาไหล เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ฟันแข็งแรงขบกันแน่นกดความรู้สึกเจ็บในใจเอาไว้ เขาต้องใช้เวลาตั้งเท่าไหร่กว่าจะหาย เขาต้องใช้เวลาตั้งเท่าไหร่พยายามลืมเธอ พยายามลืมความรักที่เฝ้าทะนุถนอม ที่เฝ้าประคับประคอง ที่เฝ้าดูแล เขาต้องใช้เวลาตั้งเท่าไหร่ "เหอะ สิบเอ็ดปี ฉันใช้เวลาทั้งหมดในชีวิตฉันทุ่มเทความรักโง่ๆ ให้เธอไปสิบเอ็ดปี เธอกล้าพูดมาแค่ขอโทษคำเดียวเท่านั้นน่ะเหรอ สิบเอ็ดปีมันไม่มีความหมายเลยใช่ไหมห๊ะ!" "อ่ะ!" แขนแข็งแรงสั่นเทาอย่างพยายามควบคุม รอบดวงตาของเขาแดงก่ำ ดวงตาของเขาฉ่ำน้ำแต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา เขาใช้เวลาแสดงความอ่อนแอมามากแล้ว เขาเสียผู้เสียคน เสียการเสียงาน จนเกือบจะเสียชีวิตเพราะความอ่อนแอ คนที่ไว้ใจสุดท้ายร้ายที่สุด ... คำนี้มันจริง … "พาย พายขอโทษจริงๆ ค่ะพี่ธัน พายขอโทษ อึก ... ยกโทษได้พายได้ไหม พะ ... พายขอโทษจริงๆ อึก ..." ธันวาหยัดกายลุกขึ้นเขายืนหันหลังให้เธอยกมือขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้ลูกน้องทั้งสองออกไปก่อน สองมือสากล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงกำหมัดเอาไว้แน่นข่มความเจ็บที่หัวใจเอาไว้ วันนี้เขาใส่ชุดสูทสีน้ำเงินดูดีเชียวแหละ แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจของเขาที่มันพังยับเยินไปเมื่อหนึ่งปีก่อนเพราะเธอ วันนี้เธอก็กลับมาทำให้หัวใจของเขาพังยับเยินอีกครั้ง "พี่ธัน" เธอต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหน ที่จะเดินกลับมาให้เขาดูถูกเหยียบย้ำ ดวงตากลมโตของพายอาร์จ้องมองแผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคยของเขา เธอสังเกตเห็นไหล่ของเขาไหวเล็กน้อยแต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากอะไรออกไปแผ่นหลังของเขา เคยเป็นที่ที่เธอชอบมากที่สุด แผ่นหลังของเขาเคยเป็นที่ที่อบอุ่นที่สุด แต่ทำไมวันนี้ยิ่งเธอมองแผ่นหลังของเขาหัวใจของเธอมันถึงยิ่งสั่น "เธอต้องการเท่าไหร่" น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย เสียงของเขาขึ้นจมูกนิดๆ เขาพูดโดยไม่หันหน้ากลับมา "คะ?" "เธอต้องการเท่าไหร่ ถึงจะออกไปจากชีวิตฉันแล้วไม่ต้องกลับมาเสนอหน้าให้ฉันเห็นอีก" เปรี้ยงง! เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ พี่ธันวาของเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เขาไม่เคยเย็นชา ไม่เคยพูดจาแบบนี้ใส่เธอแม้แต่น้อย ปกติเขาสุภาพกับเธอมาก แต่วันนี้ มันเป็นเพราะเธอเอง ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอเอง เธอทำให้ทุกอย่างมันพักแบบนี้เอง "อึก ... พี่ธัน ... พี่ธัน พาย พายขอโทษ อึก ... พายขอโทษ" "เธอรู้ไหมฉันรอเธอวันแล้ววันเล่า เธอก็ไม่กลับมา ในตอนนั้น ฉันพร้อมจะให้อภัยเธอ ไม่ว่าเธอจะพลาดพลั้งอะไรไป แต่เธอก็ไม่กลับมา แล้ววันนี้ วันที่ฉันไม่ต้องการเธอแล้ว เธอกลับมาทำไมพาย เธอกลับมาทำไม!" "อึก ... พี่ธัน ... อึก ... พายไม่ได้ต้องการเงิน พาย คือ พาย ..." "เธอต้องการอะไร จะให้ฉันนอนกับเธอเหรอ ผู้หญิงที่เป็นของคนอื่นไปแล้วฉันเอาไม่ลง" "อึก ... พายมาของานทำค่ะ" สองมือเรียวกำชายกระโปรงแน่น เธอยังคุกเข่าอยู่ที่เดิมส่วนเขาก็ยังยืนหันหลังให้เธอเหมือนเดิม ภายในห้องวีไอพีเกิดความเงียบขึ้นมา มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นของหญิงสาวด้านหลังที่ดังขึ้นเป็นระยะ พายอาร์จ้องมองไปที่ธันวาน้ำตาเธอไหลเป็นสายพยายามปิดเปลือกตาลงพลางกล่าวขอโทษเขาในใจ เธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ เธอไม่ได้ต้องการให้ความสัมพันธ์ของเขาและเธอเป็นแบบนี้ ที่เธอทำไปทั้งหมด เธอทำเพื่อครอบครัวเธอ "ออกไป" น้ำเสียงของเขาราวกับคนที่กำลังจะหมดแรง มันทั้งแหบและแผ่วเบา พายอาร์เองที่ได้ยินยังตกใจ แน่นอนเธอคบกับเขามาถึงสิบเอ็ดปีทำไมเธอจะไม่รู้ว่าน้ำเสียงแบบนี้ของเขามันหมายถึงอะไร เขากำลังอ่อนแอ ... เขากำลังเสียใจ ... เขาไม่ต้องการให้ใครเห็น ... "เดี๋ยวพายมาหาใหม่นะคะ" "ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ" "เดี๋ยวพายมาค่ะ" เธอลุกขึ้นยืนมองเขา ปากอวบอิ่มของเธอเม้มแน่น มองเขาผ่านเงาสะท้อนของผนังกระจกที่สามารถมองออกไปเห็นพื้นที่บาร์ด้านล่างได้ แม้เธอจะปวดขาที่นั่งคุกเข่านาน แต่ไม่เป็นไร เธอเองยังอยากมองเขาให้นานขึ้นสักหน่อย เมื่อได้มองหัวใจดวงน้อยก็สั่นไหว สั่นที่เห็นผู้ชายคนนี้กำลังยืนน้ำตาไหลเธอมองที่เขาทำเหมือนไม่เป็นอะไร แต่ความจริงเขากำลังเจ็บปวดเพราะเธอ พายอาร์เดินออกไปนอกห้องปล่อยในภายในห้องเหลือเพียงธันวาที่ยืนอยู่เงียบๆ คนเดียว เธอเดินออกมาเรื่อยๆ จนถึงป้ายรถเมย์ เสียงโทรศัพท์มือเธอของเธอก็ดังขึ้น Line Unknown : ส่งคลิป นิ้วเรียวสั่นเทากดดูคลิปสั้นๆ ที่อีกฝั่งส่งมาเป็นคลิปเพียงฟ้าน้องสาวของเธอกำลังร้องไห้ฟูมฟาย เสื้อผ้ากำลังถูกชายหนุ่มคนหนึ่งที่เห็นหน้าไม่ชัดเจนฉีกขาดจนเห็นเนื้อแท้ที่หัวไหล่และเนินอก ปากของเพียงฟ้าพร่ำร้องหาแต่มารดากับพี่สาว "อึก ... กรี๊ดดดดดด ... อึก ... พะ ... พี่พาย แม่ แม่จ๋า ช่วยฟ้าด้วย กรี๊ดดดดดดดดด~" น้ำตาของคนเป็นพี่ไหลพราก ยกมือขึ้นปิดปากป้องกันเสียงร้องสะอื้นของตัวเองดังออกมา ไม่นานนักก็มีข้อความจากคนเดิมเด้งเข้ามาอีกครั้ง Unknown : เธอต้องได้ทำงานกับมัน ไม่งั้นน้องเธอได้มีผัวหลายคนแน่ Unknown : เห็นแก่เมื่อหนึ่งปีก่อนเธอทำงานดี ครั้งนี้ถ้าได้งานจากมันฉันจะปล่อยน้องเธอ แต่จำเอาไว้ห้ามขอความช่วยเหลือจากใครทั้งนั้นไม่งั้นน้องเธอ แม่เธอ ได้ขึ้นไปวิ่งเล่นบนสวรรค์แน่ อ่อ แล้วก็ ฉันจับตาดูเธอตลอดอย่าตุกติกล่ะ