ฉันรู้สึกประหม่ากับน้ำเสียงของพี่ธันวา ตอนนี้เขาทำราวกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรใบหน้าหล่อที่เปื้อนรอยยิ้มของเขาในตอนนี้มันไม่ได้อบอุ่นสำหรับฉันเลย แววตาของเขาที่มองฉันในตอนนี้ฉันรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่ามันเปลี่ยนไป ฉันไม่รู้จะอธิบายมันออกมายังไง แต่ฉันรู้สึกจริงๆ ว่าที่เขาหายไปเมื่อหลายวันก่อนมันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ
"ว่าไงครับ เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันไม่มีอะไรอยากจะเล่าให้พี่ฟังบ้างเหรอ"
ถ้าเขารู้ เขารู้เรื่องไหนละ แค่เห็นฉันเข้าไปในห้องที่โรงแรม หรือรู้ว่าฉันถูกกระทำอะไรมาบ้าง หากนี้เป็นโอกาสที่ฉันจะได้บอกเขาไปมันก็คงจะดีไม่น้อยเลยว่าไหม แต่ฉันรู้สึกว่ามันเป็นการคาดคั้นนักโทษมากกว่าไม่ใช่โอกาส แววตาของเขาที่มองฉัน ราวกับรอเหยื่อกำลังติดเบ็ดเท่านั้นเอง
หัวใจของฉันมันเต้นแรงมากเมื่อสบตากับดวงตาของพี่ธันวา มือของเขาจับที่ลำคอของฉันซ้ำไปซ้ำมาจนฉันตัวสั้น รอยยิ้มของเขาไม่ได้อบอุ่นเหมือนอย่าง
