พิษรัก แฟนเก่า

เรื่องวันนั้น

- หอพักนักศึกษา –

ประตูไม้บานสีขาวเปิดออกพร้อมกับร่างกายที่อิดโรยของพายอาร์ น้ำตาอุ่นยังนองหน้ามาสคาราไหลลงเป็นทางยาว เธอเดินเข้าไปเปิดประตูห้องนอนของเพียงฟ้าน้องสาว น้ำตาก็ยิ่งรินไหล เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้ามันว่างเปล่า บ่งบอกให้เธอรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องจริง เหตุการณ์มันคล้ายกับเมื่อหนึ่งปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยนเปลี่ยนไปแค่ตัวละครที่เป็นตัวประกันเท่านั้น ในปีนั้นคนที่ลำบากคือเพียงตา มารดาบังเกิดเกล้าของเธอ

พายอาร์ทรุดตัวลงกับประตูห้องนอนของเพียงฟ้าเธอถอดรองเท้าออกแล้วโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี หลังจากที่พ่อของเธอจากไปด้วยโรคมะเร็งเมื่อห้าปีก่อนคนที่ดูแลครอบครัวของเธอมาตลอดก็คือเขา ... พี่ธันวา

"อึก ... พายขอโทษ"

ธันวาพยายามทำงานอย่างหนัก รับช่วงต่อธุรกิจจากพ่อเลี้ยงของตัวเองจนเติบโตขึ้นอย่างสง่างาม เขาเป็นความหวัง เป็นรักแรก และรักสุดท้ายของเธอ และเขาก็ทำให้เธอเชื่อว่าเธอเองก็เป็นกำลังใจ และรักครั้งแรกของเขาเช่นกัน เรื่องของเธอกับเขามันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงนะ มันคงจะเป็นเพราะวันนั้น เรื่องวันนั้น …

วันที่ 25 ธันวาคมปีที่แล้วถ้าไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น วันนั้นจะเป็นวันที่ทำให้เธอกับเขามีความสุขไปชั่วชีวิต จะเป็นวันที่เธอกับเขาเปลี่ยนสถานะจากแฟนเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง ทำไมต้องวันที่ 25 น่ะเหรอพี่ธันวาเขาเป็นคนใส่ใจเธอมากเลยนะ

วันที่ 25 ธันวานั้นนอกจากจะเป็นวันเกิดของเขาแล้ว ยังเป็นวันเกิดของเธอด้วย และเป็นวันสำคัญกว่าวันไหนๆ ในทุกๆ ปี เขาขอเธอแต่งงานวันที่ 25 ธันวาปีก่อนโน้น และตกลงจัดงานมงคลขึ้นในวันที่ 25 ธันวาของปีที่แล้ว แต่แล้วเมื่อขบวนขันหมากมาถึง ...

"คุณธันวา"

"คนไปไหนหมดครับป้ามะลิ"

"คะ ... คือ ... อ่อ คือ"

มาเฟียหนุ่มเห็นท่าทางของป้ามะลิแปลกๆ เขายิ่งร้อนใจกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพายอาร์ของเขา เขารีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านชั้นสองโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าภายในบ้านนั้นเงียบสนิทแค่ไหน มาเฟียหนุ่มวิ่งไปถึงหน้าห้องของเจ้าสาวหัวใจของเขามันเต้นแรงถี่ๆ ทั้งจากการวิ่งเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ และกลัวว่าเจ้าสาวของเขาจะเป็นอะไรไป เขาเคาะประตูสามครั้ง ภายในห้องเงียบกริบ ธันวาตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป

พรวด!

"พายครับ"

ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าสาวชุดไทยงานเช้ายังวางอยู่บนเตียง เลยไปอีกนิดก็ยังมีชุดสำหรับงานเย็น ในห้องนอนของเธอไม่มีแม้แต่เงาของเธอ เจ้าสาวของเขาหายไปไหน มาเฟียหนุ่มเดินทั้งน้ำตาร่วงเผาะหาจนทั่วห้อง ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา ไม่มีแม้แต่สาเหตุการหายไป ไม่มีแม้แต่วี่แวว ...

เขาหยิบโทรศัพท์โทรออกหาเธอซ้ำๆ เป็นร้อยครั้งพันครั้ง 'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้' ทั้งๆ ที่ร่างกายแข็งแรงกลับทรุดลงนั่งไปที่ขอบเตียง เขานั่งสักพักก็มีชายหนุ่มรูปร่างสมบูรณ์แบบอีกคนเดินเข้ามา หน้าห้องของพายอาร์ยังมีคนออจนทั่ว แขกเหรื่อมากันตั้งแต่เช้าและมากมายเพื่อมาร่วมพิธีมงคลสมรสที่ยิ่งใหญ่ ชายหนุ่มคนนั้นนั่งลงข้างๆ เขาโอบไหล่ที่สั่นเทาของเขาเอาไว้

"พี่ธนู"

พี่ชายต่างสายเลือดที่โตกว่าเขาเพียงแค่สองปีกำลังโอบแขนแข็งแรงปลอบใจน้องชายต่างสายเลือดเอาไว้แน่น ก่อนน้องชายจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ปล่อยให้มันไหลลง ธันวาพึงคิดได้ว่าบางทีพายอาร์อาจจะป่วยกะทันหันก็ได้

"ผมจะเช็กตามโรงพยาบาล เผื่อว่าเธอจะไม่สบายหรือเกิดอุบัติเหตุอะไรบางอย่าง"

"อืม เดี๋ยวฉันช่วย"

น้ำเสียงอบอุ่นของพี่ชายต่างสายเลือดก็ทำให้หัวใจแกร่งของคนเป็นน้องอบอุ่นขึ้นมานิดหน่อย สองพี่น้องธนู ธันวาช่วยกันเช็กตามโรงพยาบาลต่างๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงธนูพูดขึ้น

"ส่งรูปมา"

หัวใจแกร่งพองโต เจอเธอแล้ว เจอเธอแล้วใช่ไหม ธันวานั่งรออย่างใจจดใจจ่อจนเสียงโทรศัพท์มือถือของธนูดังขึ้น นิ้วหนาของพี่ชายกดเปิดรูปภาพแล้วก็พูดอะไรไม่ออก ยังไม่ทันได้หลบซ่อนอะไรธันวาก็คว้าโทรศัพท์มือของธนูไปเสียแล้ว ภาพที่เห็นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ

หญิงสาวที่เขาเฝ้าบ่มเพาะความรักมาเป็นสิบปี กำลังเดินจูงมือกับผู้ชายด้วยท่าทางสนิทสนมพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเป็นทางยาว หัวสมองเฝ้าขบคิดจนปวดไปหมด

เขาทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ ...

หรือเธอหมดรักกันแล้วทำไมไม่บอกเขาสักคำ ...

มือไม้สั่นเทาน้ำตาน้ำมูกหยดลงหัวเขาจนเปียกชื้น ธันวาในชุดเจ้าบ่าวกอดชุดงานเช้าของเจ้าสาวเอาไว้แน่น มือกำชุดของเธอจนยับยู่ยี่จะร้องไห้ฟูมฟายเสียงก็ไม่ออก มันเจ็บ มันจุกอยู่ที่อก มันอื้ออึง มันทำอะไรไม่ถูก มันชาไปทั้งหัวใจ หัวสมองมันขาวโพลน

ธนูที่เห็นน้องชายเป็นอย่างนั้นเดินออกมานอกห้องปิดประตูห้องเจ้าสาวอย่างเบามือ และช่วยเคลียร์แขกเหรื่อที่เข้ามาร่วมงาน มีทั้งคนใหญ่คนโตมากหน้าหลายตา อีกทั้งป้ามะลิแม่บ้านของพายอาร์ก็หายไปแล้วอีกด้วย

"พี่ผิดอะไรพาย ทำไมทำกับพี่แบบนี้ ... อึก ... พี่ทำอะไรผิดงั้นเหรอ"

ใจหนึ่งก็อยากตามเธอกลับมาถาม แต่อีกใจก็เห็นว่าเธอตัดสินใจไปแล้ว สิบเอ็ดปีไร้ซึ่งความหมาย ดังเช่นคำที่ว่า 'คนจะไป รั้งให้ตาย ก็ไปอยู่ดี' หากตามเธอกลับมามันจะมีประโยชน์อะไรอีกเล่า มาเฟียหนุ่มทิ้งตัวลงกับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบปิดเปลือกตาลงปล่อยหยาดน้ำตาอุ่นไหลออกทางหางตา บนตัวเขายังมีชุดงานเช้าของเจ้าสาวเขากำมันเอาไว้แน่น กำมันเอาไว้ตรงตำแหน่งหัวใจเขา

"พี่ผิดอะไร พาย อึก ... พะ พี่ผิดอะไร ... อึก"

ภาพทั้งหมดของธันวาพายอาร์เห็นจากกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ที่ห้องนอนของเธอ เธอเองก็ช้ำไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลยถ้าก่อนหน้านั้นแม่เธอไม่หายไป ถ้าก่อนหน้านั้นกล่องของขวัญที่เธอได้รับไม่ใช่เส้นผม และเลือดของแม่ ถ้าก่อนหน้านั้น ...

"พายขอโทษ พี่ธัน อึก ... พายขอโทษ"

อเล็กซ์กับลีวายหิ้วปีกผู้เป็นนายที่เมามายไม่ได้สติขึ้นรถเพื่อพาผู้เป็นนายกลับคอนโด ในรอบหนึ่งปีนี้นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนายของตัวเองกลับมาดื่มหนักจนไม่ได้สติปากของเขาพร่ำพูด …

"กลับมาทำไม เธอจะกลับมาอีกทำไม"

ปากก็พูดว่าลืมแล้วไม่รู้สึก การกระทำก็ทำราวกับว่าลืมเธอไปแล้วจริงๆ แต่เขาสองคนผู้เป็นทั้งลูกน้องและเพื่อน ย่อมรู้ดีว่าธันวานายของพวกเขาไม่ได้ลืม ไม่เคยลืม แค่เก็บความเจ็บปวดแล้วกดมันลงไปให้อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ พยายามทำงานหนัก หาเรื่องอื่นมาทดแทนเพื่อให้สิ่งเหล่านี้ทับถมความรู้สึกที่อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดเอาไว้ไม่ให้มันโผล่ออกมา

ทั้งๆ ที่ยังรักเธออยู่เต็มหัวใจ ...

ทั้งๆ ที่ยังรู้สึกกับเธออยู่ …

"ฉันจะแก้แค้น ฉันจะทำให้เธอรู้จักความเจ็บปวด เธอต้องเจ็บกว่าฉัน เธอต้องทรมานกว่าฉัน" เขาพูดทั้งเมามาย เขาพูดออกมาทั้งน้ำตารู้ทั้งรู้ว่า 'หยิกเล็บก็เจ็บเนื้อ' แต่ก็ยอม