บทที่ 23 กี่ปีก็จะรอ
ช่วงปิดเทอม
แม่อนุญาตให้ฉันมาทำงาน ความจริงก็บอกไปว่าทำงานร้านอาหารต่างหากล่ะ ใครจะบอกว่าไปทำร้านเหล้ากัน มีหวังโดนบ่นอีกตามเคย ก็บ่นตลอด บ่นจนฉันเบื่อหน่ายแล้ว
สองสามวันแรกก็โอเคอยู่นะ ทำง่ายมาก แต่พอมาวันหลังๆ คนเริ่มเยอะมันเริ่มเหนื่อย ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีสายตาที่มองแทะโลมตลอดเวลาด้วย ทำให้ฉันไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าที่ควร แต่ก็ยอมๆ ไปเพราะต้องการเงิน มองแต่ตานะถ้ามีล่วงเกินด้วยมือได้มีเรื่องแน่ๆ
เวลาเลิกงานก็ดึกมาก บางวันฉันขอค้างบ้านปราง แต่จริงๆ ปรางไม่ได้ไปทำงานนะ ฉันแค่ไม่อยากกลับบ้านในตอนนั้น เพราะรู้ว่าแม่รอบ่นอยู่ แล้วบางครั้งเวลาฉันตื่นนอนแม่ก็ออกไปทำงานแล้ว พอแม่เลิกงาน ฉันก็ไปทำงาน วนอยู่แบบนี้ไปเรื่อย ไม่ค่อยได้พบเจอกัน ไม่พบปะดีที่สุด เจอก็บ่นๆอะ
วันนี้เข้าทำงานเป็นวันที่สิบเอ็ด วันนี้น้าของหัวหน้าห้องจะจ่ายเงินค่าจ้างให้แล้ว แต่ต้องหลังเสร็จงาน ฉันก็ทำ
