บทที่ 24 มีแต่เรื่อง
สองวันต่อมา…
เขากำลังขึ้นเครื่องบินกลับบ้าน ทั้งสองวันก็ตามหาแต่ไม่เจอเลย แล้ว กทม. มันก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้นนะ หาแบบไร้จุดหมาย เพราะไม่รู้ว่า เบนซ์ น้านุช บาส อาศัยอยู่ที่ไหนกันแน่
“ ถ้าไม่ติดอะไร เดือนหน้ากูจะมาอีก ” เขาพูดกับเพื่อนที่มาส่ง
“ เออๆ เดี๋ยวกูคอยเป็นหูเป็นตาให้ ”
“ เออ ขอบใจมึงมากนะ ”
สองอาทิตย์ต่อมา…
ตั้งแต่ที่ออกมาจากบ้านวันนั้น แม่ก็ไม่เคยมาตามฉันเลย คงคิดว่าฉันไม่ไปไหนไกลหรอกนอกจากบ้านปราง มันก็ใช่ ฉันมาหมกตัวอยู่กับปราง ไม่เคยกลับบ้านตอนแม่อยู่ จะกลับไปตอนที่แม่ไปทำงาน
ว่าจะไปหางานทำอีก แต่ในใจมันก็รู้สึกท้อแท้ มันเหมือนไม่อยากทำอะไรแล้วอะ สังคมที่นี่กับบ้านเรามันต่างกันมาก
หรือเราควรกลับไปหาพ่อกับพี่บอส แต่มันจะดีเหรอ? ก็ว่าพ่อไว้หลายคำด้วยสิ พ่อจะยังคิดถึงลูกสาวคนนี้อีกไหมก็ไม่รู้ เฮ้อ~ แต่เอะ พ่อคงตัดหางฉันปล่อยวัดแล้วแหละ สมบัติพัสถ
