เล่ห์สวาท มายารัก

เล่ห์สวาท...มายารัก EP.05 ผู้หญิงผิดเพศ (1)

รัสเซสยืนมองร่างเพรียวบางที่เดินเข้าในลิฟต์อย่างสนใจ อาจเป็นเพราะเมื่อกี้เขาเห็นว่าสาวน้อยคนนี้กำลังออดอ้อนอยู่กับหญิงสาวหุ่นเพรียวระหงที่เขาเคยเจอมาเมื่อหลายวันก่อนนั่นเอง แต่เพียงไม่นานหญิงสาวก็เดินตรงเข้ามาในลิฟต์อีกคน

“รีบหน่อยได้ไหมไอ้ฝน”

การะเกดร้องเรียกฝนแก้ว เมื่อเธอเห็นว่าเพื่อนยังเดินช้าจนเหมือนกับเต่าคลานอยู่ในขณะนี้ ไม่รู้หรือยังไงว่าเธอเองก็เมื่อยเช่นกัน

“รู้แล้วน่า” ฝนแก้วตะโกนตอบ แล้วรีบสาวเท้าเดินตรงเข้าไปในลิฟต์อย่างไม่สบอารมณ์กับนิสัยเอาแต่ใจของการะเกดนัก บทจะช้าก็ช้าจนเธอเหนื่อยใจ แต่บทจะรีบก็รีบจนเธอต้องปวดหัว

ไม่ถึงห้าก้าวฝนแก้วก็เดินมาหยุดอยู่ในลิฟต์ หญิงสาวขยับกายให้ออกห่างจากร่างสูงหุ่นกำยำที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธออย่างระมัดระวัง ก่อนจะหันกลับไปส่งยิ้มให้อย่างขอโทษขอโพยที่เธอดันมาช้า ทำให้พวกเขาต้องรอ แล้วก็หันกลับมาสนใจการะเกดอีกครั้ง

“อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหมไอ้เกด”

“เรื่องของฉัน” การะเกดบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว

“เหอะ! อะไรนิดอะไรหน่อยก็งอน เดี๋ยวก็ไม่ไปว่ายน้ำเป็นเพื่อนหรอก” ฝนแก้วทำเสียงขึ้นจมูก พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แต่รอยยิ้มแกมเจ้าเล่ห์ยังแต้มอยู่ที่มุมปาก

การะเกดถึงกับหน้าเสียเมื่อเห็นว่าฝนแก้วเริ่มงอนเธอขึ้นมาบ้างแล้ว ท่าทางแบบนี้สรุปได้เลยว่าเธอคงจะโดนเพื่อนรักงอนใส่แล้วนั่นเอง แต่นึกหรือว่าเธอจะยอมให้ปฏิเสธเรื่องที่ชวนไปว่ายน้ำในช่วงเย็นของวันนี้ได้

ไม่มีทางเสียล่ะ คิดผิดคิดใหม่ได้เลยนะ

หญิงสาวขยับกายเข้ามาใกล้คนแสนงอนพร้อมกับเอาใบหน้าสวยเข้ามาซบที่หน้าอกอย่างเอาใจ โดยไม่ได้สนใจสายตาของสามหนุ่มที่ยืนอึ้งกับการกระทำของเธอ เพราะคนที่เธอสนใจอยู่คือเพื่อนรักจอมเย็นชานี่มากกว่า เสียงหวานเริ่มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าฝนแก้วยังยืนนิ่งเฉยไม่สนใจเธอ

“ฝนจ๋า อย่างอนเค้าเลยนะ ต่อไปเค้าไม่แกล้งฝนสุดที่รักของเกดอีกแล้ว เราดีกันนะฝน น่านะ” น้ำเสียงหวานใสเริ่มคร่ำครวญหนัก เมื่อเห็นว่าคนข้างกายยังยืนเฉย “ฝนจ๋า ต่อไปจะทำตัวดีๆ ไม่หาเรื่องให้ฝนต้องปวดหัวอีกแล้ว เราดีกันนะ น่านะ สุดที่รักของเกด” ให้มันรู้ไปสิว่าเธอจะไม่ชนะยัยเพื่อนจอมเย็นชาคนนี้

ฝนแก้วเพียงแต่เหลือบลงมามองการะเกดอย่างเอ็นดู แต่เธอก็ยังเฉย เพราะคิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะพูดอะไรในตอนนี้ ให้อ้อนเธอไปอีกสักพัก กว่าจะถึงชั้นห้าสิบเก้า และมันยังอีกยาวไกล เพราะตอนนี้มันเพิ่งจะชั้นที่ยี่สิบสองเอง ลูกค้าของโรงแรมต่างก็ลงแทบทุกชั้น

“เราสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจะไม่โกรธกัน อย่างอนกันแบบนี้สิ เกดขอโทษ สัญญาจะทำตัวดีๆ อีกอย่างเรายังต้องเที่ยวอีกหลายวัน ฝนจ๋า อย่าโกรธเกดเลยนะ” แล้วคนขี้งอนก็เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้มนวลอย่างเอาใจ แต่คนที่ถูกหอมแก้มถึงกับก้มลงมาแหวเสียงเขียว

“เอาอีกแล้วนะไอ้เกด บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ ฉันอายคนอื่นเขา ไม่เห็นหรือยังไงว่ามีไอ้ฝรั่งร่างยักษ์มันยืนอยู่ในลิฟต์ตั้งสามคน”

น้ำเสียงหวานปนห้าวของฝนแก้วเริ่มโวยวายใส่การะเกดอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นคนชอบแกล้งส่งยิ้มขึ้นมาให้เธออย่างอารมณ์ดี ให้ตายสิ...นี่ถ้าไม่ติดว่าเธอรับการะเกดเป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งน้องสาวล่ะก็ คงได้มีการลงไม้ลงมือกันบ้าง

เสียงโวยวายของฝนแก้วทำเอาสามหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับอึ้งแล้วก็กลายเป็นโกรธขึ้นมา พวกเขาได้ยินทุกอย่างที่หญิงสาวหุ่นเพรียวระหงต่อว่าหญิงสาวร่างเพรียวบางอยู่แถมยังเผื่อคำด่ามาให้พวกเขาด้วย

รัสเซสก้มลงมองหุ่นเพรียวระหงอย่างเอาเรื่อง ก่อนก้มลงไปมองหญิงสาวร่างเพรียวบางที่ยืนทำหน้าเศร้าอย่างน่าสงสาร แค่เห็นดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เขาก็รู้สึกเกลียดผู้หญิงอีกคนไม่ได้ นี่ถ้าไม่ติดว่าลูกน้องของบิดามาด้วย เขาคงต้องจัดการสั่งสอนผู้หญิงปากเสียคนนี้ไปแล้ว

“เห็นไหมฝนพูดกับเกดแล้ว” การะเกดบอกอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาสบตามองใบหน้าหวานแกมบึ้งอย่างเอาใจ

“น่านะ เราดีกันนะฝนที่รัก” น้ำเสียงหวานยังออดอ้อน จนสามหนุ่มชักจะสงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของพวกเขา

“ฉันล่ะเบื่อกับนิสัยขี้อ้อนของเธอจริงๆ เลยไอ้เกด”

ฝนแก้วพยายามปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง ก่อนจะสบตามองดวงตากลมโตที่เริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างหงุดหงิด เพราะทุกครั้งที่เธอโกรธการะเกดจะใช้มาตรการจำกัดจุดอ่อนเธอแบบนี้เสมอ และมันก็ช่างจะได้ผลเกินคาดแทบทุกครั้ง

“ฉันยอมแพ้แกแล้ว”

“คริ คริ” การะเกดหัวเราะออกมากับชัยชนะของเธอในยกนี้

“เฮ้อ...นี่ถ้ายอมฉันตั้งแต่แรก แกก็ไม่ต้องมาทำหน้าเครียดแบบนี้หรอกไอ้ฝน ตกลงเย็นนี้เจอกันที่สระว่ายน้ำนะฝนที่รัก” ในที่สุดเธอก็ทำให้ฝนแก้วยอมไปว่ายน้ำเป็นเพื่อนเธอจนได้

หญิงสาวรู้ดีว่าฝนแก้วมักจะแพ้น้ำตาของเธอ แค่ทำเสียงเศร้า บีบน้ำตานิดหน่อยเธอก็ชนะขาดลอย นี่ถ้านเรศเป็นเหมือนฝนแก้วก็ดี เธอจะได้จัดการอ้อนเสียให้อยู่หมัด

“ได้ทีเหยียบกันเลยนะไอ้เกด”

“ไม่ได้เหยียบ แต่ฉันจับจุดแกได้ไงไอ้ฝน”

“ฉันผิดเองแหละที่ตามใจแกมาตั้งแต่แกยังเอาะๆ จนตอนนี้แกจะขึ้นคานอยู่แล้ว”

ฝนแก้วบ่นออกมาอย่างหนักใจ เมื่อเห็นใบหน้าสวยคมเริ่มงอนเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วทำไมเธอจะต้องสนใจด้วย ทีเวลาแกล้งเธอล่ะไม่คิด พอโดนแกล้งกลับหน่อยก็หน้างอเป็นจวักตักข้าว

“ชิส์! อย่างน้อยแกก็แก่กว่าฉันแหละพี่ฝนที่รัก” น้ำเสียงหวานบ่นอุบอิบแต่ฝนแก้วก็ได้ยินและทำให้อีกสามหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังได้ยินเช่นกัน

“ติ๊ง!”

“ถึงแล้ว” ฝนแก้วเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นการะเกดยังเชิดหน้าใส่เธออยู่

“หนูเกดที่รัก ถึงชั้นที่ห้าสิบเก้าแล้วจ้ะ จะไม่ออกไปใช่ไหม หรือว่าจะขึ้นไปที่ชั้นหกสิบกับไอ้ฝรั่งร่างยักษ์ทั้งสามนั่นด้วยย่ะ” น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนหน้างอยังไม่ยอมสนใจว่าตอนนี้ถึงชั้นที่เธอจะลงแล้ว

“หึ!” การะเกดทำเสียงขึ้นจมูกอย่างแง่งอน

“งั้นฉันไปก่อนนะ”

ฝนแก้วพูดจบก็หันมามองสามหนุ่มที่ยืนนิ่งอีกครั้ง แล้วรีบก้าวเท้าออกมาจากลิฟต์ แล้วมันก็เป็นอย่างที่เธอคิด เพียงแค่เธอเดินออกมาจากลิฟต์ แม่คนช่างงอนก็รีบสาวเท้าเดินตามเธอออกมาเช่นกัน ท่าทางกระเง้ากระงอดของการะเกดทำให้ฝนแก้วถึงกับยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

“รอด้วยสิไอ้ฝน”

การะเกดร้องแหวขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่สนใจเธอ หญิงสาวเดินตามร่างเพรียวระหงออกมาติดๆ ไม่เพียงถึงสิบก้าวเธอและฝนแก้วก็ถึงห้องพักของตัวเอง

“เย็นนี้เจอกันที่สระว่ายน้ำ” ฝนแก้วก้มลงมาบอกการะเกดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“จ้ะ”

แล้วการะเกดก็เขย่งปลายเท้าขึ้นมาหอมแก้มฝนแก้ว แล้วรีบเสียบคีย์การ์ดแล้ววิ่งเข้าห้องพักของตัวเองไป ส่วนฝนแก้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจกับนิสัยเหมือนเด็กของเพื่อน อาจเพราะแบบนี้นี่แหละ เธอถึงหาแฟนไม่ได้เสียที สงสัยเธอต้องขึ้นคานตามที่ผู้เป็นลุงบอกสินะ

////////////

...โปรดติตตามตอนต่อไป...