EP.6 ศึกชิงนาง 2
1944 คำ
"คงจะไม่ได้มั้งครับ"
"ขอนั่งด้วยนะครับ"
เสียงคุ้นหู ไอรินรีบหันขวับตามเสียงนั้นทันที เธอใจหล่นวูบไปอยู่กับพื้น เซราฟิมเดินก้าวเข้ามาช้าๆ จับที่บ่าของไอริน เธอถึงกับสะดุ้งสุดตัว หน้าเธอถอดสี ตอนนี้ไอรินหน้าขาวซีด ตัวสั่นเทาไปทั้งตัว พลางคิดในใจ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จะตามหลอกหลอนกันไปถึงไหน
"เป็นอะไรเหรอไอริน....เห็นผมแล้วตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เซราฟิมพูดพลางส่งยิ้มเย็นยะเยือกให้กับเธอ สายตาที่มองเธอทำให้เธอถึงกับเสียวสันหลังวาบ เขาหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ เธอ พลางเอามือโอบบ่าเธอเอาไว้แน่นราวกับหมาหวงก้าง อังกูร์มองหน้าไอรินและหันไปมองหน้าเซราฟิมอย่างงงๆ ทำไมเขาดูสนิทสนมกันขนาดนี้
"อ่อ ลืมแนะนำตัว ผมเซราฟิม เป็น......"
"เป็นเพื่อนไอรินเองค่ะ เพื่อนไอรินเมื่อคืน เพิ่งเจอกัน"
เธอรีบพูดตัดบททันที กลัวว่าเขาจะบอกความจริงให้ทุกคนรู้ เธอไม่อยากให้เรื่องของเขาและเธอแพร่งพรายออกไป แค่นี้เธอก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นอยู่แล้ว เธอรีบแกะมือของเซราฟิมออกทันที เขามองค้อนเธอด้วยหางตาด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยพอใจนัก
"ออ.....เพื่อน ผมนึกว่าเราจะเป็นมากกว่าเพื่อนซะอีก"
เซราฟิมพูดพลางพยักหน้าเบาๆ แล้วหันหน้าไปมองไอรินด้วยสายตาเย็นเฉียบ แววตาดุดันแผ่รังสีอำมหิตไปยังเธอ จนไอรินเผลอกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น ตอนนี้เธอนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร บรรยากาศเริ่มเปลี่ยน อึมครึมอย่างบอกไม่ถูก
"อ้อ....ผมอังกูร์ เพื่อนสนิทไอริน ส่วนนี่ก็....."
"คุณชาลว์ใช่ไหมครับ"
เซราฟิมเอ่ยขึ้นทั้งๆ ที่อังกูร์ยังไม่ทันพูดจบ เขามองหน้าชาลว์ด้วยแววตาดุดัน เย็นชา แล้วยิ้มมุมปากให้ชาลว์ พลางส่งสายตาไม่พอใจมายังไอริน
"ไม่คิดว่าจะได้เจอเซราฟิมมานั่งอยู่ที่โต๊ะนี้ บังเอิญจริงๆ”
ชาลว์กล่าวขึ้น ไอรินทำหน้างง ทั้งสองคนรู้จักกันได้ยังไง ‘ชีวิตกูนี่ช่วงนี้เจอแต่เรื่องบ้าๆ คนบ้าๆ อะไรพวกนี้วะ’ เธอได้แต่คิดในใจ มือเธอเหงื่อชุ่มเต็มไปหมด
"อ้อ ที่แท้ก็รู้จักกันแล้ว ดื่มๆ ครับดื่ม"
อังกูร์รีบรินเหล้าให้เซราฟิม พูดเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น ตอนนี้กำลังจะมีศึกชิงนางเกิดขึ้น เซราฟิมรับแก้วเหล้าจากมืออังกูร์แล้วกระดกลงคอรวดเดียวหมดแล้ววางแก้วบนโต๊ะอย่างแรง จนทุกคนถึงกับตกใจ
"เมื่อกี้ผมพูดจริงนะครับ ถ้าอยากได้ไอรินผมคงให้ไม่ได้"
อยู่ๆ เซราฟิมก็พูดขึ้น หันหน้าไปมองชาลว์อย่างเอาจริง เขาไม่ยอมง่ายๆ ที่ใครจะมายุ่งกับผู้หญิงของเขา โดยเฉพาะเธอ เขารู้สึกหวง ไม่อยากให้ผู้ชายหน้าไหนเข้าใกล้เธอแม้แต่คนเดียว
‘หมาหวงก้างชัดๆๆ ไอ้บ้าเอ๊ย!!’ ไอรินนึกในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา
"คุณจะบ้ารึไง ฉันเป็นอะไรกับคุณ....ใครจะมายุ่งกับฉันมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณซะหน่อย!!!”
ไอรินตวาดใส่หน้าเซราฟิมอย่างไม่ไว้หน้า เธอเริ่มฉุนที่เขามาพูดจาแบบนี้ เธอไม่ใช่สิ่งของนะ จะให้ใครไม่ให้ใครก็ได้
"ออ....ไม่ได้เป็นอะไรงั้นเหรอ?”
เซราฟิมเอ่ยขึ้นมา พลางเอียงคอมองหน้าไอรินด้วยแววตาดุดัน ราวกับปีศาจที่กำลังจะฉีกร่างเธอ แต่คำพูดของเซราฟิม ทำให้อังกูร์และชาลว์รู้สึกสงสัยไม่น้อย ว่าลึกๆ แล้วสองคนนี้ต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ
"ไม่เป็นไรครับผมไม่ถือ.....ผมจะจีบคุณนะครับไอริน"
ชาลว์มองหน้าไอริน ส่งยิ้มหวาน สายตาเป็นประกายให้เธอ
"เซราฟิมคงไม่ติดอะไรนะ คงไม่มาหักกันเพราะผู้หญิงน่ารักๆ คนนี้หรอกนะ"
ชาลว์ไม่วายจะต่อปากต่อคำ และหันมามองหน้าไอรินแล้วยิ้มให้เธอบางๆ อย่างอบอุ่น แต่ส่งสายตากวนๆ มองไปยังเซราฟิมอย่างไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างใด
"ฉันติด"
เซราฟิมพูดพลางเทเหล้าลงแก้ว แล้วกระดกพรวดเดียวลงคอหมดแก้ว เขาวางแก้วกระแทกกับโต๊ะอย่างแรงด้วยความไม่พอใจ
"แต่ฉันไม่ติดอะไร ขอเดินหน้าใส่เกียร์จีบคุณเลยนะครับ"
"ส่วนเซราฟิม ของแบบนี้ใครดีใครได้นะ"
"เรื่องแบบนี้บังคับใจกันไม่ได้หรอก อยู่ที่คุณไอรินแล้วล่ะว่าจะตัดสินใจเลือกใคร จริงไหมครับ"
ชาลว์พูดขึ้น ไม่สนใจว่าเซราฟิมจะยอมหรือไม่ยอมแม้แต่น้อย พลางมองหน้าไอรินด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
"จริงค่ะ อยู่ที่ไอรินจะเลือกใคร"
ไอรินพูดขึ้น ไม่สนใจว่าเซราฟิมจะว่าอะไรรึเปล่า ขอแค่ตอนนี้ได้ฉีกหน้าเขาก็พอ
"ไม่เลือกผัวตัวเองหน่อยเหรอ?”
เขาพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา ไม่สนหน้าไอรินแม้แต่น้อย อังกูร์และชาลว์มองหน้ากันเลิ่กลั่ก โดยเฉพาะอังกูร์ แต่ชาลว์ตั้งสติได้รีบตอกกลับเซราฟิมทันที
"ออ....ไม่เป็นไรหรอกเซราฟิม ฉันไม่ถือ"
ชาลว์ตอบกลับ จนเซราฟิมจ้องหน้า มองตาขวาง เลือดขึ้นหน้า สายตาดุดัน หน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธ ตอนนี้เขาโมโหสุดขีด ที่คำพูดของเขาไม่ได้ทำให้ชาลว์สะทกสะท้าน ยังคงท้าทายเขาอยู่
"คุณไอรินไม่ติดอะไรใช่ไหมครับถ้าผมจะขอจีบคุณ"
ชาลว์ไม่วายหันไปมองหน้าไอรินอีกครั้ง ส่งยิ้มหวานและสายตาที่หยาดเยิ้ม แลดูอบอุ่นให้เธอ ไอรินยิ้มกลับบางๆ
"ไม่ติดค่ะ"
เธอเอ่ยคำนี้ขึ้นมา ยิ่งทำให้เซราฟิมเลือดขึ้นหน้า เขาหยิบขวดเหล้ากระดกใส่ปากราวกับน้ำเปล่า แล้ววางมันลงอย่างแรง
"ไอริน!!”
เสียงดุดันของเซราฟิมทำให้ไอรินถึงกับสะดุ้งสุดตัว
"จะตะโกนทำไม นั่งอยู่ใกล้กันแค่นี้"
เธอมองเขาตาขวางอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว ตอนนี้เธอเลือดขึ้นหน้าที่เขามาประกาศตัวว่าเป็นผัวเธอต่อหน้าคนอื่น ทั้งๆ ที่เขาทำราวกับเธอเป็นแค่เครื่องบำเรอกามเท่านั้น อยู่ๆ มาทำหวงก้างแบบนี้เธอยิ่งไม่ชอบใจ
"เธอไม่มีสิทธิ์จะยุ่งกับใคร เธอคือผู้หญิงของฉัน!!”
เซราฟิมยังคงประกาศกร้าวคำเดิมว่าเขาคือผัวของไอริน อย่างไม่ได้แคร์ความรู้สึกหรือสนใจผู้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ!!!”
ไอรินมองค้อนด้วยความไม่พอใจ สายตาเย็นชา ราวกับเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ
"เซราฟิม ผู้หญิงเขาไม่อยากยุ่งด้วย อย่าพูดจาไม่ให้เกียรติเธอแบบนี้สิ ไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยนะ"
ชาลว์พูดขึ้น พลางส่ายหัวไปมากับอาการเอาแต่ใจของเซราฟิม
"อังกูร์ กูจะกลับคอนโดแล้วมึง"
ไอรินเอ่ยพลางดึงมืออังกูร์ลุกขึ้น อังกูร์ลุกขึ้นอย่างงงๆ ‘กูอยู่กลางดงเสือรึวะเนี่ย!’!” เขาคิดในใจ แต่ก็รีบลุกตามไอรินทันที แล้วเดินแหวกฝูงชนออกไป
เซราฟิมลุกขึ้น ก้าวเดินตามอย่างไว แต่ถูกมือของชาลว์ดึงเอาไว้
"กูไม่สนหรอกนะว่าเธอจะเป็นอะไรกับมึง แต่ถ้ากูอยากได้กูก็ต้องได้ หึๆ”
ชาลว์เอ่ยขึ้นพลางเดินออกไปไม่ได้สนใจเซราฟิมที่ยืนกำหมัดแน่น จ้องมองเขาตาขวาง
เซราฟิมรีบก้าวสาวเท้ายาวๆ ออกมาด้านหน้าผับทันที ตอนนี้เขาโมโหสุดขีดที่เธอฉีกหน้าเขาไม่มีชิ้นดี แถมยังกล้าเดินหนีเขาแบบนี้ ซึ่งไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้แม้แต่คนเดียว เธอเป็นคนแรกที่กล้าทำเรื่องแบบนี้ เขาอยากจะฉีกร่างเธอให้ขาด
"ไอริน หยุด!!!!”
เสียงดังกังวานของเซราฟิมตะโกนออกมาจากข้างหลัง และเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่เบื้องหน้า ทำให้อังกูร์และไอรินต้องหยุดชะงัก เขารีบสาวเท้าเดินไปยังไอรินทันที และกระชากเธออย่างแรงจนเธอเซถลาแทบล้มลงกองกับพื้น มือของเขาบีบคางมนของเธอจนแดง ไม่กลัวว่าเธอจะเจ็บแม้แต่น้อย
"เมื่อกี้ข้างในเธอกล้ามากนะ!!!”
เซราฟิมเค้นเสียงจ้องมองตาไอรินด้วยความโกรธ ราวกับจะฉีกร่างเธอเป็นชิ้นๆ ตอนนี้เขาโกรธมาก โกรธจนหน้าแดงก่ำ พร้อมจะทำลายทุกอย่างให้แหลกคามือ
"หยุดนะ!!!...คุณจะทำอะไรเพื่อนผม"
อังกูร์เอ่ยขึ้นพลางใช้มือผลักอกเซราฟิม เซราฟิมหันไปมองเขาตาขวาง ส่งสายตาดุดัน เย็นเฉียบ จนคนถูกมองรู้สึกเย็นวาบไปยันกระดูกสันหลัง
"เรื่องของผัวเมีย มึงอย่ามายุ่ง!!!”
เซราฟิมตะคอกใส่หน้าอังกูร์จนเขาสะดุ้ง แววตาที่มองมาราวกับราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่กำลังจะตะปบเหยื่อตัวเล็กๆ
"วันนี้เธอต้องกลับไปกับฉัน เข้าใจไหม!!”
เซราฟิมมองหน้าเธอด้วยแววตาเชือดเฉือน เกรี้ยวกราด ราวกับเป็นเจ้าชีวิตของไอริน วันนี้เขาต้องเอาเธอกลับไปให้ได้
"ไม่ได้ เพื่อนกู ก็ต้องกลับกับกู!!”
อังกูร์เอ่ย พลางกำหมัดแน่น ตอนนี้เขาโมโหและไม่พอใจ เซราฟิมสุดๆ ที่ทำกับเพื่อนรักตัวเองแบบนี้ เขาอยากจะฉีกร่างเซราฟิม ออกเป็นเสี่ยงๆ
เซราฟิมหันไปข้างหลัง พลางพยักหน้าให้ลูกน้องตัวเองออกมา ชายชุดดำสองคนเดินเข้ามา ชายชุดดำคนหนึ่งเดินเข้าไปข้างหลัง อังกูร์ แล้วจับเขารั้งเอาไว้ ที่เหลือก็ชกและกระทืบเขารัวๆ จนกระอักเลือด
"หยุด....หยุด....ฉันบอกให้หยุด อย่าทำเพื่อนฉัน!!”
ไอรินเอ่ยตะโกนร้องลั่น แต่ไม่ทำให้ชายชุดดำหยุดทำร้ายอังกูร์ได้ เขายังคงกระทืบต่อไม่หยุด
"เซราฟิม ฉันขอร้องคุณนะ ไหว้ล่ะ ปล่อยเพื่อนฉันไป ฉันยอมแล้ว"
ไอรินยกมือไหว้ขอร้องให้เขาสั่งให้ลูกน้องเขาหยุดทำร้ายอังกูร์ ตอนนี้อังกูร์หมดสภาพ หน้าเต็มไปด้วยเลือด
"พวกมึงหยุด!!”
ลูกน้องเขาละมือและปล่อยตัวอังกูร์ อังกูร์ทรุดตัวลงไปกองกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ไอรินน้ำตานองหน้าที่เห็นเพื่อนตัวเองต้องมาเจ็บตัวเพราะเธอ เธอมองหน้าเซราฟิมด้วยความโกรธแค้น น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม ไอรินรีบวิ่งเข้าไปหาอังกูร์ทันทีที่เขาล้มลง พลางประคองตัวเขาขึ้นมาในอ้อมแขนเธอ
"มึง มึง เจ็บมากไหมมึง"
ไอรินร้องสะอึกสะอื้น พลางเอามือจับหน้าอังกูร์ที่เต็มไปด้วยเลือด
"กูไม่เป็นไร กูไม่เป็นไร มึงหนีไป"
อังกูร์เอ่ยทั้งๆ ที่สภาพเขาตอนนี้แย่มาก จนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม
"หยุดพล่ามแล้วไปกับฉัน!!!”
เซราฟิมกระชากตัวเธอออกจากอังกูร์ แล้วอุ้มเธอพาดบ่า สาวเท้าขึ้นรถไปอย่างเร็ว ทิ้งให้อังกูร์นอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นอย่างไม่สนใจไยดีแม้แต่น้อย ไอรินได้แต่มองเพื่อนรักที่นอนอยู่ตรงนั้นด้วยความเป็นห่วง พลางโทษตัวเองว่าเป็นเพราะเธอ เพื่อนถึงต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
- ผู้เขียน
