จิวชงหยวนติดตามชายหนุ่มที่ไม่ทราบชื่อมาจนถึงในเมืองหางโจว ที่ใหญ่โตจนเขาอดมองด้วยความตื่นเต้นและสนใจไม่ได้ แต่สายตาคมดุนั่นทำให้ต้องรีบเร่งฝีเท้าตามติดๆ ชายผู้นั้นพาเขาแวะเข้าห้องพักในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นจึงรีบรักษาคนหน้าดุที่นั่งตัวแข็งอยู่บนโต๊ะไม้ภายในห้องเล็กๆ
“เจ้าไม่ถอดเสื้อแล้วข้าจะทำแผลให้ได้อย่างไร”
จิวชงหยวนเอ่ยถามคนตรงหน้าที่นั่งแข็งทื่อเหมือนก้อนหิน ดวงตาคมดุนั่นมองมาที่เขาอย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมถอดเสื้อออกให้ ห้าชั้น! ชุดที่ชายคนนั้นสวมเข้าไปตั้งห้าชั้นมันไม่หนักหรือนั่น
ทว่าผิวขาวเนียนและร่างกายที่ดูบึกบึนอย่างคนสุขภาพดี ทำให้เขาอดอิจฉาไม่ได้เพราะตอนนี้ร่างเขาดูโปร่งบางตามวัยสิบเก้าปีแถมยังเตี้ยลงเหลือเพียงร้อยหกสิบห้าเซ็นเท่านั้น แต่คนตรงหน้าขนาดนั่งลงกับเก้าอี้ยังสูงกว่าเขาเสียอีก
แม้จะบ่นในใจ แต่มือก็หยิบจับอุปกรณ์มาทำความสะอ
