“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจใครบอกให้เจ้ายื่นหน้ามากันล่ะ”
จิวชงหยวนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยจนคนโดนชกมองตาขวาง แต่ยังไม่หลาบจำเพราะยังยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้อีกฝ่ายอีกครั้ง
“แน่ใจนะว่าไม่ได้ตั้งใจ มันตรงตาข้าพอดีเชียวนะ”
ไป๋หู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกดดันพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น เพื่อความแน่ใจว่าคนตรงหน้าไม่ได้โป้ปดตน จิวชงหยวนเอนหลบไปชนแขนไป๋เสวี่ย ดวงตายังจ้องเขม็งคนที่ยื่นหน้ามาอย่างไม่กลัวโดนต่อยอีกครั้ง
“เลิกแกล้งเขาได้แล้ว”
หย่งเจิ้นลากไป๋หู่กลับมานั่งที่เดิม และหันไปมองจิวชงหยวนที่หลบใบหน้าไป๋หู่จนเผลอไปพิงไหล่ไป๋เสวี่ย ก่อนที่เจ้าตัวจะขยับกายนั่งให้ตรงอีกครั้งเมื่อไป๋หู่ถอยกลับไปนั่งตัวตรงและส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้จิวชงหยวนคล้ายได้เจอของเล่นชิ้นใหม่
“รอยใบหน้าข้า ข้าคิดบัญชีกับเจ้าแน่ เพราะ
