ชลลัมพียังส่งเสียงไม่หยุด“ว่าไงหนาวตายไปหรือยังคุณ ออกมาเถอะผมไม่แอบดูหรอก เรือนร่างผู้หญิงผมเห็นจนชินเสียแล้ว รูปร่างคุณไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไรขึ้นมาได้หรอก มันคงทื่อ ๆ ตรง ๆ อะไรก็ไม่ค่อยมี” ปากพูดไปอย่างนั้นทั้งที่รู้ดีว่าปทุมสองข้างนั้นอวบแน่นแค่ไหนหลังจากได้เอาตัวเธอไปคลุกวงในมาแล้วครั้งหนึ่ง
น้ำเสียงหวานใสตอนนี้สั่นพร่า “ไม่! คุณออกไปนอกห้องก่อนสิคะ”
ชลลัมพีอยากจะหัวเราะดัง ๆ “สมแล้วที่ผมตั้งฉายาคุณว่ามนุษย์ป้าเลขา สมองคุณเริ่มเสื่อมแล้วคุณคงลืมไปสิว่าผมก็ออกไปหาริต้าไม่ได้ก็เพราะใครสักคนขังเราไว้ด้วยกัน”
บุษบาบัณถอนใจ “จริงด้วย ตายแล้วลืมเสียสนิทและฉันจะทำยังไงดีล่ะคราวนี้” ร่างบางแสนงดงามที่กำลังทอดมองกระจกในห้องน้ำหน้าแดงจัดจากพวงแก้มไล่ไปถึงใบหู
จะทำยังไงดีรู้สึกอยากจะให้ตนเองล่องหนได้จะได้แอบไปหยิบผ้าขนหนูกับชุดนอนในตู้เสื้อผ้ามาเปลี่ยนโดยไม่ต้องเดินออกไปทั้ง ๆ ที่เปลือยเปล่าแบ
