เพียงคุณ:5
1115 คำ
CHAPTER 3
Oei’s part
“แล้วนี่มึงหนีไปอยู่ที่ไหน” ดาวเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันเอ่ยถามขึ้นมา ฉันโทรไปบอกเธอว่าให้มาเจอกันที่ตลาดใกล้ ๆ ย่านห้วยขวาง เนื่องจากใกล้กับบ้านของดาวพอดี เธอจะได้ไม่ต้องเดินทางให้เปลืองค่ารถโดยสารและเสียเวลาเปล่า ๆ
อีกอย่างที่นี่ก็ไม่ได้ไกลจากคอนโดของเพียงคุณมากนัก การไปมาไม่ได้ลำบากอะไร โบกรถตู้หน้าคอนโดแล้วมาลงที่นี่ได้เลย
“เขาไม่ให้บอกน่ะ” ฉันตอบแล้วเอาหลอดคนเกล็ดน้ำแข็งที่จับตัวเป็นก้อนให้มันละลายออกจากกันและกลายเป็นน้ำให้ฉันได้ดูด
“หืมมม กูรู้จักปะ” ดาวถามต่อด้วยความสนใจราวกับรู้ว่าต้องมีอะไรอย่างไรอย่างนั้น
“ก็น่าจะรู้จักนะ” ฉันพยายามตอบเลี่ยง ๆ ทั้งที่ความจริงคือดาวรู้จักเป็นอย่างดี เพราะยายนี่แหละที่ชวนฉันหวีดหนุ่ม ๆ แก๊งเพียงคุณ
“แปลก ๆ ละ ยังไงเล่ามาเลย”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“งั้นตอบมาว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย” คำถามจากดาวทำให้หัวใจของฉันเต้นกระหน่ำรุนแรงด้วยความกังวล เพราะตอนนี้ไม่รู้จะตอบยังไงดี หากตอบไปตามตรงยายนี่ก็จะซักไม่หยุดและฉันอาจจะหลุดออกมาทั้งหมดก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าฉันผิดข้อตกลงกับเพียงคุณ หากเขารู้เขาก็อาจจะไม่ให้ฉันอยู่ด้วยอีก
“อาการงี้กูว่าผู้ชายแน่ ๆ” ดาวดึงทิชชูจากกระเป๋าสะพายยื่นมาซับตามกรอบหน้าให้ฉัน นี่ขนาดว่ายังไม่ทันได้โกหกฉันก็กังวลจนเหงื่อแตกขนาดนี้ หากโกหกออกไปเต็มปากเต็มคำแล้วจะขนาดไหนกัน
“เขาไว้ใจได้เหรอ” ดาวถามต่อเมื่อสรุปคำตอบให้ตัวเองได้แล้วว่าคนที่ฉันไปขออาศัยอยู่ด้วยเป็นผู้ชาย
“คิดว่าได้นะ” ที่คิดอย่างนั้นก็เพราะเขาน่าจะไม่สนใจฉันเลยสักนิด
“อีลุง?” ดาวหมายถึงลุงรหัสที่จบออกไปแล้ว เขาชอบมาหยอดฉันเป็นประจำในตอนที่ยังศึกษาอยู่ แต่ยังสถานะพี่น้องอยู่เหมือนเดิม และกลายเป็นว่าเราสนิทกันมากสุดในสาย
“พี่รหัสก็ไม่ใช่แน่นอน” ดาวพึมพำต่อ พี่รหัสของฉันเป็นผู้หญิง ตัดออกได้เลย
“หอยทอดมาแล้ว” ฉันเอ่ยออกมาและมองจานหอยทอดแป้งบาง ๆ กรอบ ๆ ที่แม่ค้านำมาเสิร์ฟที่โต๊ะ แต่เจ้าของอีกจานกลับไม่สนใจ คิ้วของเธอขมวดมุ่น
“ใครวะเนี่ย” ดาวพยายามคิดแต่คิดไม่ออก
“เลิกคิดแล้วกินเถอะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนไปทางดุ หากมัวแต่นั่งคิดอยู่อย่างนี้คงไม่ได้กินและไม่ได้เลือกซื้อของต่อแน่ ๆ
“อยากรู้นี่”
“เขาไม่ให้บอก มึงอย่าทำให้ลำบากใจสิ”
“กูเป็นห่วงไง” ดาวหน้างอเล็กน้อย เธอบีบซอสในขวดลงบนหอยทอดที่พูนจาน ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว “ถ้าบ้านกูดีกว่านี้ก็คงให้ไปอยู่ด้วยได้”
บ้านของดาวเป็นทาวน์เฮาส์สองชั้นหลังเดียวและอยู่กันสองครอบครัว ซึ่งก็ค่อนข้างอึดอัดต่อกัน หากมีฉันเข้าไปเพิ่มอีกคน ก็คงโดนครอบครัวอาของดาวแซะไม่หยุดหย่อนและน่าจะกระทบไปถึงครอบครัวของดาวด้วย
“คนที่กูไปอยู่ด้วย กูว่าไว้ใจได้นะ แต่ถ้ามีอะไรแปลก ๆ ที่ส่อแววไม่ดี กูจะรีบบอกมึง” ฉันพูดเพื่อให้เพื่อนสบายใจ จะได้เลิกทำหน้ารู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยฉันได้
ดาวพยักหน้าอย่างจนใจ ในเมื่อไม่มีทางอื่นแล้วนี่ เราสองคนเปลี่ยนเรื่องคุยระหว่างที่กินหอยทอด จนหมดเกลี้ยงจานแล้วถึงได้เดินมาที่โซนเสื้อผ้า
“กูว่าจะซื้อแค่สองชุดพอ ไว้นอนหนึ่งชุด และไว้ใส่ตอนกลางวันหนึ่งชุด” ฉันเอ่ยออกมาตอนที่กำลังเดินควงแขนกับเพื่อนรักผ่านร้านเสื้อผ้าไปทีละร้าน
“เอาขายาวไปเลย”
“เออ ๆ” ฉันหัวเราะออกมาเบา ๆ ตามใจยายดาวเลยแล้วกัน ที่ให้ใส่ขายาวก็น่าจะเป็นเพราะว่าหากชุดเผยเนื้อหนังมังสามากไปแล้วจะล่อตาล่อใจเขา
ฉันเลือกกางเกงผ้าขายาวไว้ใส่ตอนกลางวัน ส่วนเสื้อก็เป็นเสื้อยืดธรรมดา ส่วนชุดนอนก็เลือกเป็นเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว
“ลายเป็ดเลย น่ารักดี” ดาวเลือกชุดมาทาบกับตัวฉัน ซึ่งฉันก็เห็นดีด้วย
เราสองคนพากันมาที่ร้านชุดชั้นใน แล้วค่อยพากันไปซื้อของใช้ส่วนตัวขวดเล็กในร้านสะดวกซื้อ เอามาใช้แก้ขัดก่อนที่จะไปเอามาจากบ้าน
“จะไปเอาเสื้อผ้าวันไหนก็บอกนะ จะไปเป็นเพื่อน” ดาวบอกก่อนที่เราจะต้องแยกย้ายกันกลับ
“โอเค แล้วจะนัดไปนะ” ฉันคิดว่าน่าจะเป็นวันที่ 31 เพราะว่าวันนั้นญาติฉันจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน พวกเขาจองทุกอย่างไว้หมดแล้ว เชื่อว่าไม่ยอมทิ้งเงินจำนวนนั้นไปเพียงเพราะรอดักเจอฉันแน่นอน
ฉันกลับมาที่คอนโดของเพียงคุณตอนบ่าย ทว่าฉันเข้าไปข้างในไม่ได้เนื่องจากไม่มีคีย์การ์ด ฉันลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท และไม่ได้ขอเบอร์หรือไลน์ของเขาไว้เลย จึงเดินไปหาเจ้าหน้าที่ต้อนรับให้เธอช่วยโทรขึ้นไปหาเพียงคุณ ฉันเห็นเธอต่อสายอยู่สามครั้ง
“คุณเพียงคุณไม่รับสายเลยค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันค้อมศีรษะเล็กน้อยแล้วเดินมาที่โซฟา คาดว่าเขาน่าจะไม่อยู่หรือไม่ก็กำลังหลับ นั่งรอสักพักแล้วค่อยให้เจ้าหน้าที่ต่อสายหาอีกที แต่ก็ยังไม่มีการรับสายอีกเช่นเดิม
ฉันนั่งรออยู่อย่างนั้นจนท้องฟ้าเปลี่ยนสี ตัดสินใจเข้าเฟซบุ๊กและค้นหาเฟซของเพียงคุณ ซึ่งค้นไม่ยากอะไรเพราะเคยเข้าไปส่องมาแล้วเมื่อตอนที่ดาวชวนหวีดแก๊งนี้ใหม่ ๆ ฉันกดเพิ่มเพื่อนแล้วกดส่งข้อความไปหาเขา
Oei.Oei : เธอคะ
Oei.Oei : เราขึ้นไปที่ห้องไม่ได้ค่ะ ลงมารับเราที่ล็อบบี้หน่อยได้มั้ยคะ
- ผู้เขียน
