เอวา : พาร์ท
เป็นการตื่นขึ้นมาได้เหมือนฝันมากที่สุด เพราะในห้องที่ฉันกำลังไล่สายตากวาดไปรอบๆตอนนี้มีเเต่กลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆ
สดชื่นจัง..
"มึงควรบอกให้เธอรู้เว้ยเพื่อน เธอจะได้ระวังด้วย.."
"กูบอกเเน่ เเต่กลับคนอื่น... กูไม่"
เสียงของผู้ชายสองคนคุยกันดังเข้ามาในโสตประสาท เเต่เหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้นะว่ามีคนที่เเอบฟังพวกเขาอยู่ด้วย
"เนี่ยเเล้วกูเเพ้เกสรดอกไม้ มึงก็ยังทรมานกูเนอะ"
"ก็กูตื่นเต้นนี่หว่า มึงอยู่ตื่นเต้นเป็นเพื่อนกูก่อนดิ"
"ตื่นเต้นชิบหาย ฮัดเช่ย!!!"
"อะ-เอวา.."
ฉันเหลือบมองพี่เซนที่เดินเข้ามาจับมือฉันเอาไว้เบาๆ เเล้วทำไมเบ้าตาเขามันเเดงขนาดนั้นล่ะ ไปเเอบร้องไห้มางั้นเหรอ
"ได้ยินฉันใช่ไหม เธอโอเคไหม เเล้วนี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ฉันจะได้เรียกหมอให้"เขารัวคำถามใส่ สีหน้าดูตื่นตระหนกผิดสังเกตสุดๆ
"โอยย มึงให้เวลาคนป่วยพูดบ้าง"
ดูเหมือนว่าผู้ชายอีกคนที่ยืนคุยกับพี่เซนจะ
