ฉันเดินทางถึงห้องก็เกือบจะสามทุ่ม ยัยไอมันก็คงจะไปอยู่ที่ห้องซีโน่เหมือนเดิม เเต่ฉันบอกมันเองนั่นเเหละว่าฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก
กว่าจะผ่านไปเเต่ละวัน ฉันต้องกล้ำกลืนขนาดนี้เลยใช่ไหม..
"ฮึ่ก"
สุดท้ายน้ำตาที่กลั้นมันเอาไว้ตั้งเเต่เห็นภาพเขาสองคน มันก็พังทลายลงมาเมื่อฉันอยู่ตัวคนเดียว
สองขาทรุดลงกับพื้น เรี่ยวเเรงทดถอยลง มันไม่อยากทำอะไรเลยตอนนี้ ..นอกจากร้องไห้อย่างเดียว
"ฮื่ออ.."
เสียงร้องที่เกิดขึ้นกับภาพของเขาในหัว มันทำให้ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ เเต่ถ้าขืนฉันยังเป็นเเบบนี้ต่อไป สักวันฉันคงต้องเจ็บป่วยขึ้นมาเเน่
เพราะงั้นให้มันจบลงเเค่นี้เถอะ..
ฉันควรจะเดินออกมาสักที...
'พี่เซน'
หน้าจอมือถือเเสดงเบอร์ของเขาที่โทรเข้ามา ทั้งๆที่พึ่งมาส่งฉันได้ไม่ถึงสิบนาที เเต่ฉันก็ขอร้องเขาว่าอยากพักผ่อน ส่วนเขาเองก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร
'พี่เซน'
นี่มันนอกเวลางานเเล้วนี่ ฉันเองก็ไม่อยากรับสายเขาตอน
