ตอนที่ 9 สนุกสิ
1917 คำ
“หายไปไหนของเขาวะ โทรก็ไม่ยอมรับสาย”
ปัณณ์ ปัณณธี น้องชายคนสุดท้องผู้รับหน้าที่เป็นผู้จัดละครแทนพี่สาวซึ่งกำลังท้องแก่ใกล้คลอดบ่นเป็นหมีกินผึ้ง หลังจากที่กดโทรศัพท์หาพี่ชายเท่าไรก็ไม่มีคนรับสาย ทั้งที่ตอนนี้ถึงคิวเข้าฉากของเขาแล้วแต่ทีมงานต้องเปลี่ยนฉากถ่ายกันให้วุ่นเมื่อพระเอกนางเอกของเรื่องพร้อมใจกันหายตัวไปทั้งคู่
ที่จริงเขาไม่ควรมาวุ่นวายในฐานะผู้จัดแล้วก็ได้ถ้าพระเอกละครเป็นคนอื่น ไม่ใช่พี่ชายผู้ซึ่งมีเพียงพี่สาวของเขาและผู้จัดการส่วนตัวเท่านั้นที่จะเอาอยู่
ตอนนี้เขาควรได้เดินหน้าเปิดกล้องถ่ายทำละครเรื่องแรกที่เขารับหน้าที่เป็นผู้กำกับ แล้วค่อยหาเวลาว่างจากกองถ่ายโน้นเทียวมาดูที่กองถ่ายนี้เป็นครั้งคราว
แต่ถ้าเขาไม่มา จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อทั้งกองถ่ายต่างเกรงใจพระเอกลูกชายเจ้าของบริษัททั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ผู้กำกับหนุ่มมากฝีมือยังไม่กล้ากวนใจ แถมที่ซวยไปกว่านั้น เปิดกล้องถ่ายทำได้ไม่กี่วัน ผู้จัดการส่วนตัวของพี่ชายเขาก็คลอดก่อนกำหนดเสียก่อน เขาจึงต้องมาปากเปียกปากแฉะคอยตามพี่ชายตัวดีเข้าฉากอยู่แทบทุกวัน ไม่เป็นอันทำอะไรจนต้องเลื่อนการเปิดกล้องกองถ่ายของเขาออกไปก่อนอย่างไม่มีกำหนด
ในขณะที่เขากำลังยืนหัวเสียอยู่กลางห้องแต่งตัวของนักแสดง เสียงหอบหายใจและเสียงวัตถุกระทบผนังห้องก็ดังเล็ดลอดออกมาจากโซนห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ปัณณธีสาวเท้าเข้าไปใกล้แล้วก็ต้องส่ายหน้าอย่างระอา เสียงที่ดังเล็ดลอดออกมาแม้จะเบาแสนเบา แต่เขาก็รู้ดีว่าเป็นเสียงอะไร และเสียงของใคร
แม้จะเป็นพี่ แต่เห็นทีต้องปรามกันหน่อย ไม่อย่างนั้นงานการจะเสียหาย ยิ่งขาดผู้จัดการส่วนตัวไปยิ่งเอาใหญ่ ไม่มีคนคอยควบคุมความประพฤติ จึงเดินไปนั่งรอที่ชุดโซฟามุมห้องอย่างใจเย็น
เสียงวัตถุกระทบผนังห้องหยุดลงแล้วพร้อมกับการที่ชายหนุ่มฝังกายลงลึกแตกกระจายความต้องการลงในปลอกป้องกันราคาแพง เขาถอดถอนตัวตนออกทันทีพร้อมกับอุ้มคนตัวบางลงมาจากโต๊ะตัวเล็กที่เอาไว้ใช้วางข้าวของในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก”
ปุณณิธิตวัดสายตาคมดุไปยังร่างบางซึ่งกำลังจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่
“พี่ปุณณ์ไม่ชอบเหรอคะ”
“ใช่ ไม่ชอบ”
เขาบอกว่าไม่ชอบ แต่ถึงเวลาก็ใส่เธอไม่ยั้ง แม้จะเป็นเธอที่ดึงเขาเข้ามานัวเนียในห้องนี้จนเขาทนไม่ไหว ตบะแตกจับเธอกระแทกแรง ๆ จนสมรัก
“แต่พี่ก็ทำชลลี่”
“ก็เธอมันยั่ว ออกไปเหอะ ถึงเวลาเข้าฉากแล้วมั้ง ไม่ใช่ตามหากันให้ทั่วแล้วเหรอ เดี๋ยวเป็นข่าวขึ้นมาจะยุ่ง”
พระเอกหนุ่มเสยผมลวก ๆ อย่างหัวเสีย เขาผิดเองที่ระงับความต้องการเบื้องต่ำเอาไว้ไม่ได้ เกิดมีการซุบซิบกันในกองจนเป็นข่าวฉาวขึ้นมาคงเป็นเรื่องยุ่ง ไอ้ตัวเขามันไม่เป็นไรอยู่แล้ว เพราะตลอดสิบปีที่ผ่านมาเขามีข่าวฉาวเรื่องสาว ๆ แทบไม่เว้นวัน แต่เธอเป็นดาราน้องใหม่ก็ควรรักษาภาพลักษณ์ไว้บ้าง
หนุ่มสาวชะงักเท้าเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วเจอปัณณธีนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ดวงตาคมกริบคล้ายกันมองตรงมายังเขาและหญิงสาวข้างกายอย่างรู้ทัน
“เอ่อ ชลลี่ไปเข้าฉากก่อนนะคะ”
เมื่อหญิงสาวคนเดียวในห้องเดินออกไป คนเป็นน้องจึงสาวเท้าเข้าหาพี่ชายในทันที
“มันอดใจไม่ไหวขนาดนั้นเลยเหรอครับ พี่ชาย”
“อืม มีอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอก แต่พี่รู้ตัวไหมว่าทำกองถ่ายวุ่นวายขนาดไหน ดีที่ผมสั่งเปลี่ยนฉาก ไม่งั้นเกิดมีใครเดินมาตามแล้วได้ยินเสียงเมื่อกี้ พี่กับชลลี่ซวยแน่”
“เออ ขอบใจ”
“ต่อไปก็อดทนหน่อยสิครับพี่ชาย กลับคอนโดไปจะจัดกันยันเช้าก็ไม่มีใครว่า คนนี้ของโปรดหรือไง”
“เด็กนั่นเป็นฝ่ายเริ่ม ฉันก็ไม่ได้ชอบอะไรขนาดนั้น”
“ถ้าไม่ได้ชอบขนาดนั้นก็ระวังไว้หน่อย เกิดทำลูกสาวรัฐมนตรีมีข่าวฉาว จะได้แต่งงานล้างอายให้ท่านนะครับ”
“อืม ต่อไปจะระวัง”
“เย็นนี้กลับบ้านไหมครับ แม่บ่นว่าพักนี้พี่ไม่กลับบ้านเลย”
“เดี๋ยวดูก่อนนะ มีนัดลองสูทที่ร้านคุณบี”
“เอ๊ะ พี่ตัดสูทด้วยเหรอ ทุกทีเห็นซื้อสำเร็จ มีอะไรที่ผมต้องรู้ไหม”
“ไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉันสักเรื่องจะได้ไหมวะไอ้ปัณณ์ เสือกจริง ๆ เอาเวลาไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีความสุขเถอะ ก่อนที่แม่จะจับแกแต่งงาน”
ปัณณธีทำหน้ามุ่ย ขู่และทับถมกันเข้าไป ทั้งแม่ ทั้งพี่สาว พี่ชาย เขาเองก็ใช้ชีวิตหนุ่มโสดเจ้าสำราญไม่ต่างจากพี่ชายสักนิด แต่ทำไมแม่ถึงพุ่งเป้ามาที่เขากันนะ คลุมถุงชนเหรอ ไร้สาระชะมัด จะแหกถุงให้ขาดเลย
“ผมจะบอกให้แม่จับพี่แต่งก่อน”
“เหอะ มีปัญญาเหรอ เอาตัวให้รอดจากลูกสาวเพื่อนแม่ก่อนเถอะ”
“อะไรกันครับเนี่ย ทั้งที่พี่แก่กว่า ทำไมถึงไม่จับพี่แต่งงานกับลูกสาวน้าฝันก็ไม่รู้”
“ให้มันรู้บ้าง ว่าใครลูกรักลูกชัง”
พระเอกหนุ่มหัวเราะร่วน ก่อนจะเดินออกจากห้อง ปล่อยให้น้องชายคนเล็กยืนหัวเสียอยู่ฝ่ายเดียว
“คอยดูเถอะ ถ้ามีเรื่องกับลูกสาวรัฐมนตรีขึ้นมา ผมจะไม่ช่วยพี่เลย”
สาวร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงศอกกับกางเกงยีนสีซีดรัดรูปตัวเก่งนั่งก้มหน้าก้มตาปักดอกไม้ลงบนชุดแต่งงานระหว่างรอพระเอกหนุ่มมาลองชุดสูท เธอเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังห้องครั้งที่เท่าไรก็จำไม่ได้ ตอนนี้ล่วงเลยเวลาเลิกงานไปนานมากแล้ว ถ้าไม่นับเจ้าของร้านกับแฟนหนุ่มที่ใช้เวลาส่วนตัวอยู่ด้วยกันที่ชั้นบนสุด ทั้งร้านจึงเหลือเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ยังนั่งทำงานอยู่ และไม่รู้ว่ายังต้องนั่งรออยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน เพราะพระเอกคนดังบอกว่าจะมาหาเธอหลังเสร็จงาน
ในมุมมืดด้านในสุด ดวงตาคมกริบคู่หนึ่งจ้องมองมายังแผ่นหลังบอบบาง เอวคอดกิ่ว สะโพกผายบั้นท้ายกลมกลึงรับกับต้นขาเรียวสวย ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อจินตนาการถึงเรือนร่างเย้ายวนในสภาพไร้อาภรณ์ห่อหุ้มกาย
เสื้อยืดแบรนด์เนมตัวเก่งถูกถอดทิ้งลงพื้น กำลังจะก้าวขาออกไปตะครุบเหยื่อจากมุมมืด ก็ต้องหยุดชะงักเท้าฉับพลันเมื่อพระเอกหนุ่มชื่อดังเดินเข้ามาหาช่างตัดชุดคนสวยเสียก่อน
โชคชัย นายแบบปลายแถวผู้เป็นแฟนเด็กของนาบี ขยับเข้าไปซ่อนตัวในมุมมืดอีกครั้ง ใช้มือเสยผมลวก ๆ อย่างหัวเสีย โอกาสที่จะได้ลิ้มลองเหยื่อแสนหวานซึ่งเขาหมายตามานาน ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในชีวิตของนาบี มากองอยู่ตรงหน้าแล้ว กลับมีมารมาขวางเสียได้
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมีโอกาสดี ๆ แบบนี้เลยสักครั้ง เพราะนาบีทั้งรักทั้งหลงแถมยังหวงแหนเขามากจนไม่ยอมให้ห่างกาย ด้วยเขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้มากคนหนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ยอมให้เขารับงานเดินแบบอีกเพราะกลัวว่าเขาจะไปลักลอบแอบกินนางแบบสาว ๆ เหมือนที่เคยทำ
ครั้นจะเข้าหาสาวสวยซึ้งราวกับนางเอกละครคนนี้ก็ไม่เคยมีโอกาสสักครั้ง ด้วยตลอดเวลาจะมีช่างตัดเสื้อนั่งทำงานรวมกันกลุ่มใหญ่ แถมบางครั้งเมื่อเขาพูดคุยด้วย เจ้าหล่อนก็ไม่เคยตอบสนองสายตาเชิญชวนของเขาเลยสักครั้ง
“แม่ง มาทำไมเอาป่านนี้วะ”
โชคชัยบ่นพึมพำในลำคอ ดวงตาจ้องมองไปยังพระเอกหนุ่มผู้ซึ่งมีชีวิตน่าอิจฉาด้วยความไม่พอใจ เวลาของเขายิ่งมีน้อย ๆ อยู่ ไม่รู้ว่านาบีจะตื่นขึ้นมาหลังจากที่เขาส่งขึ้นสวรรค์ไปสองครั้งติดเมื่อไรก็ไม่รู้ ไหนจะเวลาที่เขาต้องใช้เผด็จศึกช่างคนสวยนี่อีกล่ะ แค่คิดก็ร้อนรุ่มไปหมด
“ขอโทษทีที่มาสาย”
ณกมลลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่สุดท้ายเขาก็มา แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาสี่ทุ่มแล้วก็ตาม
“ค่ะ มาลองชุดกันเลยนะคะ”
เธอรีบส่งสูทสีกรมท่าให้ เขาวางโทรศัพท์มือถือไว้บนจักรของเธอแล้วยอมเข้าไปลองชุดแต่โดยดี
ไม่นานก็ออกมาพร้อมชุดสูทสีกรมท่าแบบพอดีตัว ที่จริงมันสวยและสวมใส่สบายจนไม่มีที่ให้ติ แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้เธอสบาย อย่างน้อยก็ต้องปั่นประสาทกันอีกนิดก็ยังดี
“ฉันว่ามันรั้งเป้าไปหน่อย”
เขาเดินเข้าหาพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างเท้าเอว พยักหน้าลงมองเป้าตัวเองก่อนจะเอียงคอมองช่างตัดชุดด้วยสีหน้ากวนประสาท
เธอมองลงไปยังเป้ากางเกงเจ้าปัญหาแล้วก็ต้องลอบถอนหายใจยาว มันไม่ได้ดูรั้งตรงไหนอย่างที่เขาบอก จึงเดินเข้าไปจับเอากางเกงแล้วขยับขึ้นลงเพื่อพิสูจน์ให้เขาดูว่ามันไม่ได้รั้งอย่างที่เขาเข้าใจ
“เป็นไงคะ มันไม่เห็นรั้งตรงไหนเลย คุณตั้งใจหรือเปล่า มันไม่สนุกเลยนะคะ”
“สนุกสิ”
เขาคว้าเอวบางแล้วดึงเข้าหาตัว เธอตกใจแทบสิ้นสติ ใช้มือยันหน้าอกของเขาเอาไว้แล้วพยายามดิ้นหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้
“คุณปุณณ์ ปล่อยฉันนะ”
“ไม่ปล่อย ฉันกำลังพิสูจน์ให้เธอเห็นนี่ไง ว่ากางเกงที่เธอตัดมามันรั้งเป้าของฉันแค่ไหน”
“แบบนี้ฉันจะมองเห็นได้ยังไง ปล่อยสิ”
“ไม่ต้องมอง แค่สัมผัสก็พอ”
เขารั้งเธอเข้าหาอีกนิดจนส่วนล่างของเขาแนบชิดไปกับหน้าท้องแบนราบของเธอ พลันดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นกับสัมผัสแข็งขืนซึ่งค่อย ๆ เหยียดขยายตัว ก่อนที่เขาจะก้มลงกระซิบชิดใบหูเสียงกระเส่า
“ไง เป้าฉัน คราวนี้มันรั้งหรือยัง”
“คุณปุณณ์ ปล่อยนะ อย่าทำอะไรบ้า ๆ”
“บ้าตรงไหน ฉันว่าเธอก็ชอบนะ หัวใจเต้นแรงเชียว”
พูดจบก็รั้งท้ายทอยเธอเข้าหาแล้วบดจูบเธออย่างเร่าร้อน เธอพยายามแล้วที่จะดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่อาจทำได้อย่างใจคิด จึงกลั้นใจกัดริมฝีปากของเขาอย่างแรงเพื่อเรียกสติทั้งของตัวเองและของผู้ชายมักมาก และมันก็ได้ผลเมื่อเขาผละห่างจากเธอในทันที
“โอ๊ย เธอกัดฉันทำไมเนี่ย”
- ผู้เขียน
