“ท่านลุงเฝิงเห็นแก่พวกเราสองพี่น้องยังเด็ก ขอท่านลุงเมตตาช่วยต่อรองราคากับท่านเจ้าของที่ดินแห่งนี้ให้เหลือสักหนึ่งหมื่นสามพันตำลึงได้หรือไม่ แล้วในส่วนอีกสองพันตำลึงนั้นข้าจะยกให้เป็นของท่านลุงเป็นค่าเหนื่อยที่ช่วยเจรจาต่อรองราคาให้แก่พวกเรานะขอรับ”
ซื้อของไม่ต่อรองราคาเห็นทีจะหาใช่หวังลี่จูผู้นี้แล้วเป็นแน่ ยิ่งทราบว่าที่ดินแห่งนี้อย่างน้อยก็ต้องซื้อหามาในราคามากกว่าแปดหมื่นตำลึงทองนางก็ยิ่งอยากจะกระชากขนหน้าแข้งของฮ่องเต้เล่น ๆ ให้เขาพอได้แสบ ๆ คัน ๆ เสียบ้าง โทษฐานที่ชอบ ‘ปั่น’ ศีรษะของนางยิ่งนักให้เดินทางรอนแรมร่วมสามเดือนบนรถม้าจนก้นของนางจะด้านกว่าหน้าอยู่แล้ว ถึงทรัพย์ที่จะจ่ายออกไปก็ล้วนเป็นของฮ่องเต้ทั้งหมด แต่นางก็อยากจะได้มันติดกระเป๋าเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเพื่อความอุ่นใจนี่นา
…หึ!...
อัฐยายซื้อขนมยายเป็นเช่นไรนั้นในอดีตนางเกิดไม่ทันสุภาษิตของไทยประโยคนี้ แต่เงินฮ่องเต้ซื้อที่
