…ตำหนักฮุ่ยเฟิ่ง…
ภายในตำหนักบัดนี้ผู้เป็นเจ้าของนั้นยังไม่กลับมา ก็แน่นอนว่าตลอดเวลาหลายเดือนเป่ยหนิงอ๋องผู้เป็นเจ้าของตำหนักแห่งนี้เขามีงานมากมายล้นมือต้องปรึกษาหารือกับฮ่องเต้ กว่าจะกลับมาก็ดึกดื่นแล้วจึงตื่นไปร่วมฝึกทหารตั้งแต่ยามเหม่าแทบจะทุกวัน กลับมาถึงตำหนักก็เลยยามจื่อไปหลายเค่อ วนเวียนอยู่เช่นนี้จนคล้ายกับชายหนุ่มอยากจะทำงานหนักให้ลืมสิ้นต่อความ ‘คิดถึง’ ที่มันกัดกินหัวใจดวงแกร่งจนทำให้นับวันรอยยิ้มของอีกฝ่ายกลับยิ่งน้อยลงและน้อยลงชวนน่าใจหาย
“ข้าจะมาถวายงานชินอ๋อง” คำว่า ‘ถวายงาน’ นี้ทั้งนางกำนัลและขันทีจะเด็กหรือไปจนถึงแก่เฒ่าก็ล้วนทราบกันดีว่ามันหมายถึงสิ่งใด แต่จะไม่ติดปัญหาใดเลยหากว่าในยามนี้ชินอ๋องนั้นอยู่ที่ตำหนักฮุ่ยเฟิ่งแห่งนี้ย่อมไม่แปลก แต่นี่ชินอ๋องผู้เป็นเจ้าของตำหนักไม่อยู่ต่อให้อีกฝ่ายเป็นพระชายารองพวกเขามิอาจอนุญาตให้เข้าไปภายในตำหนักได้จริงแท้
“ต้องขอประทานอภั
