บทที่ 12 ไม่ชอบขี้หน้า
1496 คำ
บทที่ 12 ไม่ชอบขี้หน้า
วันต่อมา...
“ จะไปไหนอีก ”
“ นัดเพื่อนไว้น่ะแม่ ”
“ เดี๋ยวนี้เที่ยวในเมืองจังเลยนะ ”
“ ไปกับแมน แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ให้หนูเที่ยวบ้างสิ หนูทำงานมาเหนื่อยๆ อยากคลายเครียดบ้าง ”
“ ที่ฉันเป็นห่วงก็เพราะพวกแกไปกันสองคนนี้แหละ ”
“ ฮ่าๆ แม่ก็... ”
“ เงินนะจ่ายให้มันน้อยๆหน่อย ”
“ ค่ะแม่ ”
“ เงินที่พ่อจะกู้ให้ อีกสองสามวันจะได้แล้วนะ ไปดูรถยัง ”
“ ยังเลย แต่มีรุ่นที่ชอบในใจแล้วค่ะ ”
“ อืมๆ ดึกๆดื่นๆไม่ต้องกลับนะ นอนหอแมนไปเลย มันอันตราย ”
“ รับทราบ ”
เราสองศรีพี่น้องก็พากันมุ่งตรงไปยังเมืองใหญ่ด้วยรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของน้องชาย
“ ส่งฉันแค่นี้แหละ ”
“ พี่จะไปเที่ยวกับพี่มายเหรอ ”
“ อืม ยัยปริมก็มาด้วย ”
“ อะนี่เงินสองพันบาท ”
“ โห ฝนตกน้ำท่วมแน่นอน แกมีเงิน ”
“ ไอ้โด่งฝากไว้ให้พี่น่ะ ”
“ เหรอ ทำไมเขาไม่บอกฉันล่ะ ”
“ ถ้าบอกพี่จะเอาเหรอ ”
“ แล้วแกไปเอาเงินโด่งมาทำไม ถ้ารู้ว่าฉันไม่เอา ”
“ โด่งบอกอยากให้พี่ ผมจะปฏิเสธได้เหรอ มันยัดใส่มือมาเลย ”
“ ปฏิเสธได้แต่แกไม่ทำเพราะโด่งให้แกด้วย ไอ้น้องเวร อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ”
” ฮ่าๆ สมแล้วที่เป็นพี่สาวผม รู้ทันตลอด ”
“ เฮ้อ~ แกกลับไปหอ ไปนอนบ้างเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ อย่าเอาแต่เที่ยว อ่านหนังสือบ้าง ”
“ ไม่ต้องมาบ่นผม เงินจะเอาไหม ”
“ เอาสิ ” ฉวยมาถือไว้เองทันที
“ ก็แค่นั้น ”
หลังจากนั้นมายก็มารับ พวกเรานัดกันไปกินหมูกะทะร้านเหล้า ถึงเธอจะไม่ดื่มแอลกอฮอล์แต่ก็ต้องมา เพราะเพื่อนๆดื่มกันหมด
“ อ้าว เมษา มาด้วยเหรอ? ”
“ อืม พอดีเพื่อนพามาเลี้ยงน่ะ ดิวมากับใครเหรอ ? ”
จริงๆไม่ค่อยอยากจะพูดกับพี่ชายโด่งหรอก รู้สึกไม่ค่อยพอใจ ไม่ถูกโฉลก เพราะดิวกับพี่ดอนมีหน้าตาที่คล้ายกันมาก เรียกว่าพาลโกรธก็ยังได้ ดิวอายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี พี่ดอนอายุมากกว่าเธอหนึ่งปีเช่นกัน เวลาพบเจอดิว เขาไม่เคยเรียกเธอว่าพี่ แต่เธอก็ไม่ได้ซีเรียสอยู่แล้ว
“ มากับพี่ดอนน่ะ เมษานั่งโต๊ะไหนเหรอ ไปนั่งด้วยกันไหม ”
“ ไม่เป็นไร เรามากับเพื่อนน่ะ ไปก่อนนะ ” รีบดึงมือยัยปริมให้เดินตามมาทันที ยัยนี่เจอผู้ชายไม่ได้ ตาเป็นมันส์เชียว
“ พวกแกมัวแต่ไปส่องผู้มาเหรอ ทำไมปล่อยให้ฉันนั่งรอนานมาก ” มาถึงโต๊ะ มายก็บ่นทันที
“ แหม่ๆ แกเข้ามาก่อนพวกเราไม่กี่นานทีเอง อย่าเวอร์ ” ปริมพูดขึ้น
ไปๆมาๆปริมกับมายก็สนิทกันแล้ว ทั้งคู่เมามอยส์เรื่องคนอื่นมันส์มากและเธอชอบฟังสุดๆ
“ ปริมแกสืบได้ไหมว่าแฟนเด็กยัยนี่คือใคร ” มายถามขึ้น พร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก
“ สืบยากมาก ไม่มีมูลเลย ปิดเก่งอะ ความลับสุดๆ ” ปริมพูด พร้อมใช้ตะเกียบคีบหมูมากิน
หน้าที่ย่างหมู ย่างกุ้ง หอย ปู ปลาเป็นของเธอที่ไม่อาจจะเลี่ยงได้
“ ... ” แบะปากใส่เพื่อนแล้วเคี้ยวหมูตุ้ยๆ
“ ทำไมต้องเป็นความลับด้วยวะ บอกมาเถอะ อยากรู้แล้วอะ ”
“ ไม่บอก ”
“ ทำไมอะ ”
“ ยังไม่ถึงเวลาไง ” ยกไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“ เปิดตัวผัว ต้องใช้เวลาด้วยเหรอ? ” มายพูด
“ พูดให้ดีๆหน่อย ก็แค่แฟน ไม่ใช่ผัวเว้ย ”
“ ยังไม่ได้กันเหรอ ” ปริมโพล่งขึ้นทันที
“ เออ ไม่รีบ เด็กกำลังเรียนอยู่ ไม่อยากให้หมกหมุ่น ”
“ แหม่ๆ ถามเด็กมันยัง ว่าต้องการแบบไหน ฮ่าๆ ”
“ แดกเหล้าไปเลย ปากจะได้ไม่ว่าง ” เธอยกแก้วเหล้าไปจ่อที่ปากของปริมทันที
“ ฮะ...แฮ่ม ” เราสามคนที่กำลังคุยกันอย่างออกรส หยุดชะงักหันไปมองตามต้นเสียง ซึ่งเป็นคนที่เธอรู้จักดีเลยแหละและเป็นคนที่เกลียดขี้หน้าไปแล้วด้วย
“ เอ่อ....พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ ” มายพูดขึ้นก่อนใคร พร้อมส่งสายตาหวานไปหนึ่งกรุบ ตามด้วยนิ้วเรียวยกเกี่ยวผมไปหลังหูทันที จริตมันได้จริงๆเลยเพื่อนเรา
“ เอ่อ...น้องชื่ออะไรเหรอครับ พี่ชื่อดอนนะ ”
“ เอ่อ...มายค่ะ ถ้าไม่ติดอะไร เรียกที่รักก็ได้นะคะ ” โห เสี่ยวอะ
“ ฮ่าๆ ยังไม่มีแฟนจริงๆเหรอครับ ” ดูท่าอีพี่ดอนจะจีบยัยมาย แต่เดี๋ยวนะ พวกเขาสองคนไม่รู้จักกันจริงๆเหรอ ไม่คุ้นหน้ากันหรือไง คนบ้านเดียวกันแท้ๆ
“ มี มันมีผัวแล้ว เนอะปริมเนอะ ” เธอพูดจบหันไปสะกิิดเพื่อนสาวอีกคนให้เห็นตาม
“ ใช่ๆ มีแล้วๆ ” ปริมพูด เราสองคนมองหน้าพร้อมเลิกคิ้วอย่างรู้กัน
“ อ้าย อีเพื่อนเวร! พูดอะไรออกมา ฉันโสดยะ ” มายโวยวายด้วยน้ำเสียงอ่อน คงไม่กล้าโผงผางเพราะมีผู้ชายอยู่ด้วย
ความจริงก็ไม่อยากให้เพื่อนคบค้าสมาคมกับอีพี่ดอนนี่หรอก ไม่ชอบอะ ถ้าเกิดทั้งคู่เป็นแฟนกัน มีเหรอที่เวลามายไปไหน พี่ดอนจะไม่ตามอะ แล้วเธอต้องเจอกับพี่เขาตลอดแบบนั้น จะบ้าตุย!
“ เมษา มีคนฝากขอเบอร์ด้วยนะ ” จู่ก็หันมาทางเธอ
“ อ้าว พี่ดอนรู้จักเมษาด้วยเหรอคะ ” ไม่รู้จักสิแปลกนังมาย!
“ รู้จักสิ บ้านเราอยู่ซอยเดียวกันครับ ”
“ ฮะ บ้านพี่อยู่ตำบลสะพานไม้งามด้วยเหรอ? ”
“ ครับ ”
“ ทำไมมายไม่รู้จักพี่อะ ”
“ น้องมายอยู่แถวนั้นด้วยเหรอ? ”
“ นั่นบ้านเกิดมายค่ะ มายเป็นเพื่อนยัยเมษาตั้งแต่อนุบาลแล้วค่ะ ”
“ อ้าว จริงเหรอ ทำไมพี่ไม่คุ้นหน้าเราอะ ”
“ ฮ่าๆๆ ” จู่ๆปริมก็หัวเราะลั่น
“ แกหัวเราะอะไร ”
“ ก็ไม่แปลกนะคะถ้าพี่ดอนจะจำยัยมายไม่ได้ ยัยนี่ศัลยกรรมมาทั้งหน้าแล้วค่ะ ” เออ ลืมไปได้ไง ก็ว่าอยู่ทำไมคนบ้านเดียวกันถึงไม่คุ้นหน้ากันบ้าง ฮ่าๆ
“ อีปริม เงียบปากไปเลย ”
“ ฮ่าๆ ” เธอไม่ได้หัวเราะเสียงดัง ทำเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆแล้วยิ้ม ถ้าขืนหัวเราะลั่นออกไป ยัยมายคงได้งับหัวแน่
“ อ๋อ เป็นน้องสาวของพี่มาร์ชใช่ไหม ”
“ ใช่ค่ะ แล้วพี่ดอน เอ่อ...ทำไมมายจำพี่ไม่ได้อะ ”
“ พี่เป็นเด็กติดบ้านน่ะ ไม่แปลกถ้าจะไม่ค่อยเจอพี่ เอ่อ...พี่มีน้องชายสามคน น้องสาวหนึ่งคน พ่อพี่ชื่อด้วง ”
“ อะๆ ครอบครัวพี่มีบ้านเช่า มีร้านขายของชำด้วย ใช่ไหม ”
“ ใช่ครับ ”
“ โห ที่แท้ก็ใกล้ๆกันนี่เอง ”
“ ครับ ”
“ ว่าแต่พี่จะขอเบอร์ยัยเมษาให้ใครเหรอ? ” มายถามต่อ
“ ให้น้องชายพี่ ” ไม่ใช่ล่ะ
“ ดิวหรือโด่งคะ ” มายเลิกคิ้วสูง
“ ดิวครับ โด่งยังเด็กเกินไป ” ต้องย้ำด้วยเหรอ? รู้ค่ะ รู้ว่าเด็ก
“ โห เสน่ห์แรงเนอะยัยเมษาแกอะ ” ปริมพูด
“ เรียกดิวมานั่งด้วยกันสิ ” มายเสนอ
“ ไม่ได้ ยัยนี่มี... ” มือเล็กของเธอไวมากนำไปปิดปากของปริมได้ทันที เพราะรู้ว่าเพื่อนต้องบอกว่าเธอมีแฟนเด็กแล้วแน่ๆ ไม่อย่างงั้นความแตกอีกนะสิ
“ เมษาแกเป็นอะไร ปิดปากยัยปริมทำไม ” มายถึงขึ้น
“ ฉันปวดหัว ขอพาตัวยัยปริมไปเป็นเพื่อนเข้าห้องน้ำก่อนนะ ”
“ เออๆ แปลกๆแล้วนะยัยนี่ ” มายบ่น เธอรีบลากปริมออกมาทันที
“ แกปิดปากฉันทำไม ”
“ แล้วแกจะพูดออกไปทำไมล่ะ ว่าฉันแฟนแล้ว ”
“ อ้าว ก็ออกตัวให้ก่อนไง ฉันเห็นแกรักแฟนเด็ก รักเดียวเสียด้วย กลัวแกไม่กล้าปฏิเสธอะ ”
“ มันไม่ได้นะสิ ก็ดะ... ” เฮ้อ~ เกือบหลุดปากไปแล้ว
“ อะไรนะ แฟนแกชื่ออะไร ”
“ ฟังนะ ฉันกับแฟนไม่พร้อมจะเปิดเผยสถานะเพราะแฟนฉันมันเด็กเกินไป ฉันกลัวว่าคนอื่นจะมองไม่ดี มองแบบฉันไปหลอกเด็ก ฉันเลยไม่อยากจะบอกใครในตอนนี้ ”
“ แกจะกลัวไปทำไม แกไม่ได้ไปคบกันบนหัวคนอื่นสักหน่อย แล้วนี่แกกลัวพี่ดอนจะเอาไปพูดด้วยเหรอ? ”
“ ก็เออนะสิ บ้านเขาอยู่ซอยเดียวกับฉันนะ ”
“ เออๆ ตอนนี้แกก็ภาวนาขอให้ยัยมายไม่พูดก็แล้วกัน ” ปริมพูด
และเพิ่งทำให้เธอตระหนักขึ้นได้ โธ่ๆ ถ้ายัยมายพูดว่าแฟนเด็ก อีพี่ดอนก็ต้องรู้ในทันที เอาไงดีวะ
🌲_______🌲
นามปากกาผกายมาส
- ผู้เขียน
