รุกหนัก
1114 คำ
“กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย กูไม่ได้ทำอะไร ปล่อยกู”
เกร๊ง... มีดสั้นของมันที่พกมาร่วงตกลงไปที่พื้น
“นี่ไงหลักฐาน และไม่แหกตาดูเหรอ ในนี้กล้องวงจรปิดเป็นร้อย” รปภ. นึกโมโห
“เห็นมันมาป้วนเปี้ยนอยู่หลายวันแล้ว คุณลูกค้าไม่เป็นอะไรนะครับ”
“ครับ” คณิตศรหันไปดูขวัญดาวอีกที หน้าที่ซีด ๆ เริ่มมีสีอีกครั้ง และลำแขนใหญ่โอบกอดเธอด้วยความทะนุถนอม
“ถ้าคุณไม่รีบช่วยให้ปากคำด้วยนะครับ”
“แต่เอ่อ... เราต้องรีบกลับไปดูคุณแม่น่ะค่ะ” ขวัญดาวตอบแทน นึกเป็นห่วงคุณผู้หญิง ทั้งสองคนก็ออกกันมานานแล้ว
“ถ้ายังไงขอเบอร์โทรเอาไว้นะครับ เผื่อตำรวจต้องการข้อมูลเพิ่มเติมจากคุณ ทางห้างจะจัดการเรื่องนี้เองครับ ผมวิชัย เป็นหัวหน้า รปภ.” ท่าทางทะมัดทะแมงเอาจริง จึงทำให้ผู้คนสัญจรผ่านไปมาชอบใจ
รปภ. อีกสองคนช่วยกันล็อกตัวคนร้าย แล้วพาไปที่ป้อมยามที่ใกล้ที่สุด
“แต่ฝากให้ดูแลและเข้มงวดให้มากกว่านี้นะครับ”
“ครับผมต้องขอโทษคุณกับแฟนคุณด้วยนะครับ”
“นี่นามบัตรผมครับ โทรหาได้เลยถ้าต้องการอะไร”
“ขอบคุณนะครับ และต้องขอโทษที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ต่อไปทางห้างฯ ของเราจะปรับปรุง และจะเพิ่มการดูแลให้มากกว่านี้ครับ คุณผู้หญิงไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะครับ” รปภ. หันมาย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ ไม่เป็นอะไรค่ะ” รปภ. จึงขอตัวไปจัดการเรื่องคนร้ายต่อ
“ดูสิ เหงื่อแตกพลั่กเลย”
“ขวัญตกใจน่ะค่ะ”
“ขวัญเอ๊ย ขวัญมาครับ” เขากระชับกอด พร้อมกับวางปลายคางลงไปที่กลางกระหม่อมของเธอ ขวัญดาวรู้สึกอบอุ่นใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
คณิตศรเปิดประตูให้และดันหลังให้เธอไปนั่งข้างใน เขาปิดประตูฝั่งของขวัญดาวอย่างเบามือ เธอได้แต่มองตามเขาที่กุลีกุจอกลับไปที่ด้านคนขับ
คณิตศรขึ้นรถมาได้ก็เปิดแอร์ฯ เย็น ๆ และหันมายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
เมื่อนั่งรถไปได้สักพัก เขาก็หันมาคุยด้วย
“นึกแล้วก็ใจหาย มันมีมีด ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเลย”
“ขวัญไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยค่ะ”
“ก็นั่นแหละ” แววตาของคณิตศรยังมีความตื่นตระหนกกับเรื่องที่พบเจอ
ตลอดระยะทางที่คณิตศรทำหน้าที่พลขับอยู่นั้น ขวัญดาวก็นั่งด้วยใจไม่เป็นสุข
ทว่าพลันสายตาของเธอก็เห็นว่าที่แขนเสื้อของเขามีรอยขาด และเลือดไหลซึมออกมาเป็นวงกว้าง
“คุณศรได้รับบาดเจ็บนี่คะ” คณิตศรทบทวนความจำ
“อ้อ... โดนกระโปรงหลังรถแน่เลย ตอนที่พุ่งออกไปช่วยคุณ คงจะเกี่ยวนะครับ”
เขายังคงตั้งใจมองทาง ยกแขนที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นเล็กน้อย
“แผลแค่นี้ยังไกลหัวใจครับ”
“ยังจะมาพูดเล่นอีกนะคะ ถ้าคุณถูกแทง ขวัญก็คง...” เธอเงียบเสียง ภัยร้ายมีรอบตัวจริง ๆ ต่อไปเธอจะระมัดระวังตัวมากขึ้น แต่วันนี้จะโทษที่เธอไม่ระวังตัว ก็ต้องเป็นเพราะคณิตศรนั่นแหละ ที่ทำให้ขวัญดาวละสายตาจากเขาไม่ได้เลย
เธอนึกใจหายเหมือนกัน ถ้าไม่มีเขาป้องปกเธอจะเป็นอย่างไร น่ากลัวมาก ขวัญดาวปลื้มที่เขาพุ่งใส่คนร้ายอย่างไม่คิดถึงตัวเอง เขากล้าปกป้อง เป็นสุภาพบุรุษมาก ๆ
“ดาวขอโทษที่ทำให้คุณศรเจ็บตัวนะคะ”
ตาคมเข้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูมองหญิงสาว แวบหนึ่งแล้วหันไปจดจ่อกับเส้นทาง แต่ปากก็พูดร่ายยาว
“ขอโทษทำไมครับ ไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย อีกอย่างหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก อย่าเอาตัวเข้าไปเสี่ยง ของนอกกายถ้าเป็นไปได้ มันจะเอาก็เอาไปนะครับ เรายังหาใหม่ได้ แต่ตัวคุณขวัญต่างหากที่ผมห่วงที่สุด”
เขาหันมาย้ำด้วยสายตาจริงจังอีกครั้ง
“ขอบคุณค่ะ ต่อไปขวัญจะระวัง” เจ้าของใบหน้าหวานเจื่อนลง นึกย้อนก็จริงอย่างเขาว่านั่นแหละ ถ้าโจรปล้นก็ให้มันเอาของที่อยากได้ไป
แต่ทั้งหมดมันเป็นเหตุสุดวิสัยซึ่งหน้า และอีกอย่างความลำบากในการหาเงินและเลี้ยงดูตัวเอง ทำให้เธอปากกัดตีนถีบ และค่อนข้างจะห่วงสมบัติของตัวเอง โดยเฉพาะกระเป๋าเงิน
ขวัญดาวยังลอบมองเสี้ยวหน้าของคณิตศรอย่างซาบซึ้งใจ ตอนนี้คณิตศรกำลังเข้าไปอยู่กลางหัวใจของเธอ ขวัญดาวคิดว่าเขาคือคนพิเศษอีกคนในชีวิตของเธอไปแล้ว
คืนนั้น ขวัญดาวยืนลังเลอยู่หน้าประตูห้องนอนของเขา อยากจะเคาะห้องของคณิตศรใจจะขาด เธอมองกล่องเฟิสต์เอดที่อยู่ในมือ บาดแผลของเขาต้องได้รับการดูแลรักษา
ขวัญดาวสองจิตสองใจ ง้างมือค้าง จะเคาะ หรือไม่เคาะประตูห้องนอนของเขา เธอเดินวนอยู่หลายรอบระหว่างห้องนอนของคุณนายกับห้องของคณิตศร แต่แล้วเธอก็เดินกลับไปที่หน้าห้องของเขาอีกครั้ง แต่ยังตัดสินใจไม่ได้
ผลัวะ... ประตูห้องของนายจ้างหนุ่มก็เปิดกว้าง
ขวัญดาวเห็นใบหน้าหล่อเหลาโผล่ออกมาจากบานประตู
“อะ”
“อุ้ย คุณศร” ต่างคนก็ต่างตกใจกันเอง
“คะ คือ... คือว่า ขวัญ...”
คณิตศรยืนนิ่งจ้องมองใบหน้าของเธอ ก่อนจะก้มมาเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเธอ
กล่องปฐมพยาบาล!
แค่นี้เขาก็รู้ถึงความประสงค์ของเธอ คณิตศรไม่พูดแต่ขยับเปิดประตูกว้าง ทั้งที่แผลนิดเดียว แต่ว่าเขาก็อยากให้พยาบาลแสนสวยคนนี้ดูแล
“เขามาก่อนสิครับ” เขายิ้มจนปากจะฉีก แต่ก็ต้องข่ม ใจกำลังจะนึกถึง และจะเดินไปหาขวัญดาวที่ห้องนอนของแม่อยู่พอดี
ทั้งสองเหมือนจะรู้ว่า หัวใจของตัวเองตรงกันเสียแล้ว
ขวัญดาวเดินตามหลังคณิตศรด้วยใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ คณิตศรพาเธอไปนั่งที่โซฟาหน้าเตียง ซึ่งเขาวางติดอยู่ตรงปลายเตียง เอาไว้นั่งใส่ถุงเท้า และวางสิ่งของเวลากลับมาจากที่ทำงาน
“คือ ขอขวัญถลกแขนเสื้อคุณดูได้ไหมคะ”
เขายืดอกตรง นึกลุ้น หากเธอเห็นแผลเล็ก ๆ จะขำออกมาหรือเปล่า
- ผู้เขียน
