Chapter.7 “วาโย ..วาโยจ๋า” Nc++
1511 คำ
Chapter.7 “วาโย ..วาโยจ๋า” Nc++
กลิ่นเหล้าเคล้าบุหรี่จางๆของเขาทำให้เธอไม่กล้าแข็งข้อสองเท้าสับว่องไวให้ทันคนตัวสูงใหญ่ที่ก้าวฉับๆนำหน้าโดยที่มือยังบีบต้นแขนเธอแน่น
พอมาถึงห้อง เขาเตรียมเหวี่ยงร่างเล็กลงพื้น
แต่ชั่ววินาทีที่นึกได้ว่าเธอมีแผล จึงยั้งมือได้ทันเสียก่อน
“ฟู่ว..”
ลมหายใจพ่นออกมาเมื่อเกือบพลั้ง สองมือบีบต้นแขนเล็กไว้ก่อนค่อยๆปล่อย
เธอยืนงง ไม่กล้าจะขยับไปไหน หากไปนอนเตียงก็กลัวโลเรนโซ่จะแหกปากไล่ให้นอนพื้น
ฟึ่บ
“โอ๊ะ”
อยู่ๆมือใหญ่ก็ผลักศีรษะเธอ
“ยืนเช่ออะไรอีกล่ะ ไปนอนเซ่!!” เสียงแหบห้าวตะคอกด่าเธอเสียงดังพร้อมชี้ให้เธอไปนอนเตียง เขาไปหยิบบุหรี่มาคาบไว้ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา พอเขาหยิบไฟแช็คขึ้นมา..
“ฉันไม่ค่อยถูกกับควันบุหรี่น่ะค่ะ”
“ที่นี่มีเครื่องฟอกอากาศไม่ใช่บ้านรังหนูตั้งอยู่ริมคลองน้ำเน่าเหม็นๆให้ต้องทนนอนดมเหมือนบ้านเธอ อย่าโง่!”
“โฮะ” เธอกรอกตามองบน นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอจะยอมเงียบไม่ได้เด็ดขาด
“ใช่สิคนรวยพูดอะไรก็ได้นี่ ก็ฉันมันไม่เคยมีไง และต่อให้ฉันจนเหมือนหมาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาดูถูกกันนะ”
“ต่อให้จนก็ไม่ควรโง่สิ เพราะนั่นมันน่าสังเวชไปอีกเท่าตัวเลย”
เธออ้าปากค้างหวอ ไม่นึกว่าคนอย่างโลเรนโซ่จะปากจัดขนาดนี้
“ฉลาดตายนักล่ะพ่อคนรวยอัดควันสูบบุหรี่เข้าปอดทุกวัน ชิ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ไม่รักตัวเอง”
เธอบ่นงึมงำพลางจัดแจงหมอนกั้นไว้สูงๆเพื่อไม่ให้เห็นเขาเวลาเผลอตะแคงตัวหันหน้าไปทางโซฟานั่น
คราวนี้โลเรนโซ่เป็นฝ่ายอ้าปากค้าง “ห๊ะ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ นังนี่” ไม่เคยมีใครกล้าต่อว่าและเถียงเขาคำต่อคำได้เท่าแม่นี่มาก่อน
“โอ๊ย”
คราวนี้ร่างบางถูกกระชากลอยวืดไปนั่งบนโซฟา ร่างใหญ่รีบคร่อมเธอไว้
“ปากเก่งนักเหรอ”
ดวงตาสีเทาเข้มเลื่อนต่ำจากใบหน้าเรียวลงมายังทรวงอกอวบหอบสะท้อนรุนแรง ดูเหมือนเธอกำลังตื่นกลัวอย่างหนัก
“หยุดจ้องฉันได้แล้ว”
“ฉันไม่ได้จ้องนม”
หมั่บ
มือใหญ่ขยำหน้าอกซ้าย
“อื้อ”
“.. ฉันจ้องสิ่งที่อยู่ลึกกว่านมต่างหากล่ะ”
คราวนี้วาโยหลับตาปี๋ เบือนหน้าออกด้านข้างเมื่อเต้าอวบฝั่งขวากำลังโดนนวดคลึง
“สองเต้าโง่ๆนี่ไม่มีประโยชน์เท่าปอดในตัวเธอหรอก ว่ามั้ย”
“นะ นี่หมายความว่า”
“ใช่ไง จนๆอย่างเธอก็มีหน้าที่เตรียมเป็นละไหล่สำรอง”
“เลว”
“เฮอะ แล้วคิดว่าพี่ชายฉันดึงเธอเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะอะไร? ก็เธอน่ะโง่ และกล้าตายแทน เค้าเลยอยากเก็บไว้เป็นโล่กำบังให้อีกไงล่ะ”
ริมฝีปากบางสั่นเม้มแน่น พยักหน้ารับเชื่องช้า
“ถ้าให้เลือกระหว่างเลวกับโง่ ฉันขอโง่ดีกว่า ให้ฉันแอบตีท้ายครัวพี่น้องแบบหน้าด้านๆอย่างนั้นก็ไม่น่าภูมิใจนักหรอก”
แคว่ก
โลเรนโซฉีกทึ้งคอเสื้อเธอจนขาดวิ่น
“โอ๊ย”
ใบหน้าเธอแหงนขึ้นเมื่อถูกเขาทึ้งผม
โน้มใบหน้าลงขบกัดริมฝีปากเล็กก่อนยืดออกมา
“โอ๊ะ เจ็บนะ”
“ถ้าฉันไม่อยากให้ทีมแพทย์ในตระกูลมาจุ้นจ้าน ฉันก็มีเพื่อนที่เก่งเรื่องปลูกถ่ายอวัยวะอยู่คนนึง” เสียงแหบกระซิบขู่เธอจนขนลุกซู่ “อยากไปเยี่ยมป่าสนของพวกเรามั้ยล่ะ?”
เรียวลิ้นสากลากไปทั่วกรอบหน้าก่อนเลื่อนลงมาขบกัดยอดถันผ่านเสื้อ
“โอ๊ะ” เธอผวาเฮือก พยายามดิ้นสุดแรง ไม่อยากจะคิดหากไม่มีชุดและบรากั้น ป่านนี้หัวนมเธอได้ขาดคาปากเขาแล้ว
สองมือหนาออกแรงตะปบหน้าอกราวกับเสื้อกำลังขย้ำเหยื่อ
“โอ๊ย ฉันเจ็บ”
“เดี๋ยวจะเจ็บกว่านี้” นิ้วเรียวใหญ่กรีดกรายลงมายังหนั่นเนินเนื้อ
“อืม อูมซะด้วย”
มือตะปบลูบคลำไปมา
..ซี้ดดด” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว ของเหลวสีแดงสดใต้ราวนมค่อยๆซึมผ่านเสื้อออกมาให้เห็น
“Shitt!”
เขาสบถหยาบออกมาพร้อมถกเสื้อหญิงสาวกองไว้บนอก สองเต้าด้านล่างเด่นหราอยู่ตรงหน้า หากถกขึ้นไปอีกหน่อยคงได้เห็นยอดถัน
“นอนนิ่งๆเซ่!”
เขาพยายามหักห้ามใจไว้ ไม่ให้ความอยากเข้าครอบงำ
ค่ำคืนนี้เป็นอันว่า…
มาเฟียหนุ่มนั่งเซ็งในห้องที่เปิดไฟสว่างจ้า มีหมอและพยาบาลอีกสองคนมาตรวจตราดูอาการและทำการปิดแผลให้ใหม่
“พยายามเคลื่อนไหวตัวให้น้อยที่สุดนะคะ” คุณหมอวัยกลางคนหรี่จ้องมองวาโยเชิงตำหนิผ่านแว่นสายตา ก่อนจะเดินอุ้ยอ้ายนำหน้าพยาบาลสาวทั้งสอง
“เป็นไงบ้างล่ะ”
เมื่ออยู่ๆ อดัม ก็เดินพรวดเข้ามา
“อุ๊ย”
วาโยสะดุ้ง ตกใจ เขาเองก็สะดุ้งที่เห็นแผลบริเวณใกล้ราวนม แต่สายตาคมเข้มดันสนใจเต้าอวบขาวนั้นมากกว่า
ฟึ่บ
แล้วอยู่ๆแจ๊คเก็ตของโลเรนโซ่ก็ลอยลิ่วตกแหมะลงมาปกคลุมให้
“ปิดเถอะ สงสารลูกตาคนอื่น”
เธอกรอกตาระอาความปากจัดของเขา
“น้องชายฉันทำอะไรเธอหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ”
วาโยเอ่ยพลางหลบสายตาคนถาม เธอไม่กล้าสู้หน้ามองเขาได้เต็มตาดังแต่ก่อน
เหมือนกำลังรู้สึกอายแทน
ยิ่งเธอตอบแบบหลบหน้า อดัมก็ยิ่งคะยั้นคะยอหนัก
“นายทำอะไรเธอ”
“ก็ผัวเมียจะเย่อกันมันผิดหรือไง” เขาตอบได้อย่างหน้าไม่อาย
แล้วการปรากฏตัวของ 705 บอดี้การ์ดที่เดินตามอดัมทำให้วาโยตาค้าง ใจเหม่อไปถึงเสียงครางนั่น
ออ ที่แท้705เป็นคู่ขาของเขาสินะ
.. เงาผมสั้น หุ่นก็ประมาณนั้นเช่นกัน
ใช่ ใช่จริงๆด้วย
ตุ่บ
อดัมโยนสมาร์ทโฟนให้หญิงสาว
“อุ๊ย” เธอสะดุ้งหลุดจากภวังค์เหม่อ
“ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้ตลอดเวลานะ”
“ค่ะ” เธอตอบรับเสียงอ่อน
“ได้ตลอดเวลา”
เขาย้ำอีกครั้งขณะปรายสายตามองน้องชายอย่างไม่ไว้เนื้อเชื่อใจก่อนยอมเดินออกจากห้อง
“เห้อ เอาล่ะคืนนี้ฉันไม่กวนเธอละ นอนเถอะ”
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นพลางบิดเอวซ้ายขวา
“ขอบคุณนะคะ”
“อะไร?!”
วาโยไม่ถือสาน้ำเสียงห้วนและขี้หงุดหงิดนั้น เธอรีบดึงผ้าห่มคลุมตัวและยื่นแจ็คแก็ตคืนเขา
“ก็ขอบคุณที่รีบโทรตามหมอ ทำให้ฉันรู้ว่าอย่างน้อยคุณก็ยังเป็นห่วงฉันอยู่บ้าง”
“เปล่า ฉันแค่สงสารต่างหาก”
พอจะหยิบแจ็คเก็ตคืนเธอกลับคว้ามือของเขาไว้ ใบหน้าเรียวแหงนขึ้นมองพร้อมส่งรอยยิ้มจริงใจ
คิ้วเข้มขมวดยุ่ง มองเธออย่างประหลาดใจ
‘สรุปแล้วนังนี่ปกติไหม มันเป็นคนยังไงกัน โดนน้องชายยัดปากก็แล้ว ซุปราดหัวก็แล้ว และคืนนี้ก็โดนบีบนมแรงจนเลือดไหลยังมีหน้ามายืนยิ้มแฉ่งให้อีก’
“ปล่อยเซ่” โลเรนโซเอ็ดเสียงเบาลง
ยิ่งเห็นเขาหลบสายตาเบือนหน้าหนี เธอยิ่งรู้สึกสนุก เคลื่อนตัวลุกขึ้นพร้อมใช้สองมือประคองใบหน้าคมคายของเขาไว้
“เวลาคุณเขินอายก็น่ารักไม่เบาเลยนะคะ”
“ออกไป อย่ามาคุกคามฉัน”
วาโยหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้เห็นแก้มทั้งสองข้างของโลเรนโซ่ออกสีแดงระเรื่อ แต่เธอไม่มีทางรู้ถึงปัญหาที่แท้จริง
“ฟู่ว”
มาเฟียหนุ่มยืนเท้าสะเอวอยู่ภายในห้องน้ำก้มมองลำเขื่องที่กำลังแข็งได้ที่
"เกลียดเธอชะมัด" ดูสิ เสียงหัวเราะเธอลอยมาถึงนี่
ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องวิ่งหนีและแอบมาช่วยตัวเองแล้วจินตนาการถึงเธอ
“ซี้ดดด วาโย”
เสียงทุ้มเปล่งงึมงำ ใบหน้าเหยเกเคลิ้มหนัก
“โอยย วะ วาโย..ซี้ดด แม่งเสียวโว้ย”
มือเร่งกระทอกเอ็นใหญ่ส่งตนเองถึงปลายสวรรค์
“อ่าส์..ว วาโย”
ฟากฝั่งเจ้าของบ้านก็เปล่งเสียงครางชื่อเดียวกัน เขาเองก็หงุดหงิดงุ่นง่านทั้งที่เพิ่งเสร็จไปแล้วหนึ่งยก แต่มันยังแข็งโด่อยู่จึงงัดท่อนออกมาชัก รู้สาเหตุดีว่าเพราะอะไร
“อื้ม กะ ใกล้แตกแล้ว วาโยจ๋า อ่าส์ ตะ แตก แตกในนะ”
…อ๊าาส์ วาโยจ๋า ….ซี้ดด วาโยที่รัก”
.................................
บนโต๊ะรับประทานอาหารเช้า วาโยบ่นพึมพำให้นาตาเลียรับฟังถึงสาเหตุที่หน้าตาเธอดูไม่สดชื่นเลยเช้านี้
“เพราะเมื่อคืนเอาแต่ฝันร้ายค่ะ เห้อ ฝันว่ามีคนเรียกชื่อฉันทั้งคืนเลย”
ฟู่ว
แค่กๆ
ท้ังอดัม และ โลเรนโซ่ พร้อมใจกันสำลักกาแฟออกมาด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก
- ผู้เขียน
