Chapter.2 เจ้าสาวผู้อับโชค
658 คำ
Chapter.2 เจ้าสาวผู้อับโชค
อาการสติหลุดเมื่อพบเจอสถานการณ์ไม่คาดฝันทำเอาร่างบางในชุดเจ้าสาวร้องดีดดิ้นพล่านหวังพ้นจากเงื้อมมือของโลเรนโซ
“ช่วยด้วยค่ะ ฮึก อย่านะ ปล่อย!! ”
รู้ตัวอีกทีเธอก็ถูกอุ้มพาดบ่าออกไป เสียงเล็กแหลมร้องขอความช่วยเหลือท่ามกลางบอดี้การ์ดที่เธอเห็นยืนอยู่ทุกๆระยะห้าเมตร แต่คนพวกนั้นเอาแต่เพิกเฉยภายใต้แว่นดำเป็นหุ่นยนต์ไร้หัวใจไม่ต่างจากเจ้านายนัก
“นี่ ปล่อยนะ นายจะพาฉันไปไหน ปล่อย”
ดวงตากลมสวยหรี่ลงเมื่อต้องแสงแดด บริเวณโดยรอบอาคารตระหง่านเต็มไปด้วยทุ่งช้าวบาร์เลย์ มองถัดออกไปไกลๆเห็นอาคารโบสถ์แห่งหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นสถานที่จัดงาน
ระหว่างที่เธอกำลังมองเหม่อไกล เจ้าของมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยสักทำการปล่อยหญิงสาวลง
ตุ๊บ
“โอ๊ย”
ร่างของเธอหล่นปุลงบนพื้นดินกลางทุ่งข้าวบาร์เลย์ จบสิ้นกันสำหรับการแต่งตัวแต่งหน้านานเป็นชั่วโมงๆ แล้วต้องมาพังลงเพราะเจ้าบ่าวป่าเถื่อนคนนี้
“โอ๊ย”
มือหนาบีบคางเรียวเชยขึ้น บังคับให้เธออ้าปาก
“อ้าปากเธอซะ!”
พรวดด
“อื้ออ”
เธอหวีดร้องลั่นในลำคอ อกสั่นขวัญแขวนสติแตกกระเจิงเมื่ออยู่ๆความเป็นชายพุ่งพรวดเข้ามาภายในปากเล็กแคบ
โลเรนโซ่เพิ่มความกลัวให้เธออีกร้อยเท่าด้วยการเอาปืนมาจ่อหัวพร้อมขึ้นลำ
แกร๊ก
“ซี้ดด.. ถ้ากัดของกู มึงตาย ดูดซะ!!”
“ฮึก อื้ออ”
เธอกลัวจนเนื้อตัวสั่น ทำตัวไม่ถูก จะให้ทำอย่างไรเล่าเมื่อไม่เคยสัมผัสกับสิ่งนี้มาก่อน
“รีบดูดซะ อย่ามัวเงอะงะ”
ท่อนเอ็นขนาดใหญ่กระแทกเข้าออกรุนแรง น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มเนียนใส
“ฮึก..”
“อ่าส์ ..ซี้ดดด”
วาโยกลัวจนยอมไหลไปตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกราด แม้ตอนนี้จะปวดเมื่อยกรามที่อ้าค้างมานานสักพักใหญ่ ไหนจะต้องทนรับเอาสิ่งแปลกปลอมที่ชื่อว่าความเป็นชายเข้ามาอย่างไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ หากขัดขืน มีหวังได้โดนกระสุนเจาะหัวตายอยู่กลางทุ่งข้าวบาร์เลย์นี้แน่
“อื้อ ฮึก”
“ซี้ดด”
มือใหญ่ขยุ้มผ้าคลุมศีรษะไว้แน่น เอวสอบเร่งกระทุ้งอัดใส่ ใบหน้าคมคายแหงนขึ้นสู้แสงแดด
“โอ่ววว”
น้ำขาวขุ่นพุ่งเข้ามาในปาก
แค่กๆ
ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยน้ำตาหนึ่งด้วยความรู้สึกสงสารเพียงเสี้ยววินาที
สีหน้าของเธอดูท่าจะรับไม่ไหวอีกต่อไป
โลเรนโซ่ถอนลำแกร่งออกจากริมฝีปากบางนุ่ม พ่นน้ำกามที่เหลือออกเป็นปุ๋ยให้ใบข้าว รอยยิ้มพอพึงใจผุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย
“แค่ก..”
วาโยสำรอกล้วงคอเอาของเหลวอันน่าสะอิดสะเอียนนี้ออกจนไม่เหลือ เธอดึงผ้าคลุมหน้าออกมาเช็ดปากและคราบน้ำตา
พอกันที!!
สองมือเล็กกำหมัดแน่น แหงนหน้ามองคนใจดำตาไม่กระพริบ
“ทั้งๆที่รู้ว่าฉันไม่ใช่มาโอะ ก็ยังจะทำแบบนี้อีกเหรอ!!”
โลเรนโซแค่นขำ หยิบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุด หากแต่เขายังถือค้างไว้
“...!”
เธอเริ่มตระหนักได้ถึงสัญญาณอันตรายที่จะมาเยือนหากนึกถึงตอนเขาจี้บุหรี่ลงโซฟา
แต่นี่ ที่แห่งนี้ มันจะวินาศสันตะโรยิ่งกว่า
“ไม่นะ”
เธอมองดูบุหรี่ที่เขากำลังโยนเข้ามา
ฟึ่บ
ทันทีที่ชนวนไฟเล็กๆเข้าสู่ทุ่งหญ้าที่เป็นเชื้อเพลิงชั้นดี เปลวไฟโหมกระพือและลุกลามไปอย่างรวดเร็ว
ร่างบางในชุดวิวาห์กรุยกรายและรองเท้าส้นเข็มที่ฝังลึกบนพื้นดินกว่าจะถกออกได้แต่ละก้าวช่างทุลักทุเล
หมั่บ
ทว่ามีมือหนาของชายใบหน้าเข้มผิวแทนร่างบึกบึนฉุดกระชากแขนนำพาเธอออกมาอย่างรวดเร็ว
อดัม อัลเบอโต
- ผู้เขียน
