Chapter.10 เปิดบริสุทธิ์Nc20++
1942 คำ
Chapter.10 เปิดบริสุทธิ์Nc20++
รถของโลเรนโซ่มุ่งหน้าไปยังเทือกเขาโดโลไมต์แอลป์ซึ่งเป็นสถานที่ลับของเขาและกลุ่มเพื่อนรู้ใจที่มีนิสัยใจคอไม่แตกต่าง ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มละมุนขณะเหลือบมองหญิงสาวที่นอนสลบเหมือดบนเบาะด้านหลังคนขับโดยมีเชือกเส้นใหญ่พันธนาการเธอเอาไว้เผื่อจะรู้สึกตัวแล้วเกิดพยศระหว่างทาง
เรื่องที่จะพาวาโยมาที่นี่ไม่เคยมีอยู่ในหัวด้วยซ้ำ พอทราบว่าตัวตนของเขาเป็นเพียงสิ่งแรกที่แทรกผ่าเข้าไปในร่องหลืบเร้นของเธอ เลือดสดๆสีแดงที่เปรอะตรงปลายองคชาตอันเป็นเครื่องยืนยันบริสุทธิ์นั้น มันทำให้เขามีความสุข ปรารถนาจะละเมียดชิมร่างบางทุกส่วนสัดอย่างใจเย็นโดยที่ไม่มีใครหน้าไหนมาขัดขวาง
ระหว่างรถสีดำทะมึนคันหรูขับเข้ามาในเขตป่าสนยามวิกาลซึ่งเป็นแหล่งรวมตัวของพวกคนกักขฬะกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นทายาทตระกูลผู้มีอิทธิพลเฉกเช่นเดียวกับแอลเบอโตซึ่งเป็นหนึ่งในเครือข่ายผู้มีอิทธิพลกลุ่มใหญ่ แต่ทว่าพวกทายาทรุ่นนี้มีนิสัยหัวรุนแรง ควบคุมยาก จึงเหมาะกับการแยกตัวจากสังคมผู้คนปกติ พวกเขาก่อตั้งที่อยู่อาศัยกันทั้งหมดห้าหลังโดยลักษณะผังของบ้านทั้งห้านั้นจะเป็นวงกลม ตรงกลางเป็นป่าสนทว่ามีรอยรถเคลื่อนผ่านสัญจรจากบ้านแต่ละหลังมาบรรจบกันที่รัศมีวงกลมอันเป็นที่รวมตัวกันทำกิจกรรมนั่งผิงไฟดื่มเหล้า ดูดาวใต้เงาสน บางคืนจะมีสตรีสาวสวยมาปรนเปรอเปลื้องผ้าแสดงสัญชาตญาณดิบสมสู่เสพสุขร่วมกันราวกับสัตว์ป่า
เมื่อรถของโลเรนโซ่เคลื่อนผ่านบ้านสองหลังซึ่งอยู่ฝั่งซ้ายและขวาที่ยังเปิดไฟอยู่ เขาจะเพิกเฉยต่อไอ้แฝดนรกนั่นเพื่อจะได้ไม่ถูกซักถามมาก รถของโลเรนโซ่จอดกึกตรงหน้าบ้านตนเองซึ่งอยู่บริเวณตรงกลาง ไฟในบ้านพลันเปิดสว่างพรึ่บในพริบตา ทั้งฮีตเตอร์ เครื่องฟอกอากาศ หรือแม้กระทั่งเจ้าโรบอททำความสะอาดก็เริ่มทำงานเมื่อเขากดปุ่มควบคุมทุกอย่างผ่านสมาร์ทโฟน บรรดาเพื่อนที่กำลังอยู่ในบ้านต่างส่งสัญญาณกันให้ทราบถึงการมาของโลเรนโซ่ผู้ไม่ย่างกรายมาที่นี่มาแรมเดือนแล้ว
“โอ๊ะ โอ ใครวะ?!”
ดวงตาโกนโบ๋ส่องดูโลเรนโซ่ผ่านกล้องส่องทางไกล เขาฉีกยิ้มร่า แววตาซุกซนปนจิตดูมีชีวิตชีวามากขึ้นเมื่อเห็นโลเรนโซ่
ส่วนนายแพทย์หนุ่มผู้อยู่บ้านใกล้กันละสายตาจากหลอดเก็บเชื้อไวรัสสายพันธุ์รุนแรงเอื้อมมือเปิดม่านจากห้องทดลองชั้นห้าซึ่งเป็นชั้นบนสุด เขาย่นคิ้วมองดูโลเรนโซ่กำลังอุ้มใครบางคนเข้าไปในบ้าน
“ใครน่ะ?”
แต่ความสงสัยก็ไม่ได้สำคัญไปกว่างานที่ทำอยู่ เขาหยิบหลอดทดลองเดินผ่านศพหญิงสาวที่โดนผ่าท้องควักเครื่องในออกเหลือเพียงร่างขาวซีดนอนแข็งตาค้างผู้เป็นเจ้าของเสียงหวีดร้องปริศนากลางป่าเมื่อสามวันก่อน
ฟุ่บ!
ร่างแกร่งกำยำบรรจงวางหญิงสาวบนเตียงนอนก่อนทิ้งตัวลงเคียงข้างหล่อนด้วยอาการดีอกดีใจราวกับเด็กกำลังตื่นเต้นกับของเล่นชิ้นใหม่
ร่างใหญ่พลิกกายนอนตะแคงลำแขนล่ำโอบกอดวาโยที่ถูกเชือกพันรอบกาย เขาค่อยๆแกะปมเชือกออกพลางผิวปากฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
จุ๊บ
ริมฝีปากหยักพรมจูบดะไปทั่วใบหน้าเลื่อนลงมาตามซอกคอระหง มือข้างหนึ่งกำลังใช้มีดปลายแหลมคมเถือเชือกมะนิลาสีน้ำตาลอ่อนเส้นใหญ่ขาดออกทีละเส้น
“อื้อ”
วาโยรู้สึกสบายตัวขึ้นมาฉับพลัน ในความฝันของเธอนั้นกำลังถูกงูเหลือมตัวใหญ่รัดแน่นจนหายใจไม่ออก
ร่างบางบิดตัวเอื่อยพลางยืดแขน เธอหลับตายิ้มพริ้มเพราให้กับเจ้างูเหลือมใจดีที่ยอมคลายออกจากตัว
พอเปลือกตาขยับเปิดรับแสงวอร์มไวท์ที่อยู่บนเพดาน เธอฉุกคิดตระหนักได้ถึงบางอย่าง เมื่อปกติแล้ว ไฟในห้องนอนที่คฤหาสน์อดัมจะมีสีขาวสว่าง
....!
สมองเริ่มประมวนเหตุการณ์ล่าสุดก่อนที่สติเธอจะดับวูบลง
ใบหน้าของโลเรนโซ่โผล่แทรกเข้ามาบดบังแสงไฟบนเพดาน
“ไม่นะ!”
“ชู่ว..”
พอเธอเริ่มออกแรง สองแขนกลับมีบางอย่างเหนี่ยวรั้ง
“ปล่อยนะ”
เขาใช้เชือกเส้นเดิมรวบสองแขนเธอไว้ก่อนมัดกับเตียง ดวงตาตื่นตระหนกกวาดมองรอบห้อง ลักษณะไม่ใช่ที่คฤหาสน์ของอดัม
“นี่ที่ไหน?”
“พึงดีใจไว้เถอะสาวน้อย ปกติฉันไม่พาใครมาที่นี่ง่ายๆ เธอกำลังได้รับเกียรตินั้น”
เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า ริมฝีปากนาบลงกลางหว่างอกที่ดิ้นพล่าน
“ฮึก ขอร้องล่ะ โลเรนโซ่ อย่าทำแบบนี้”
“แรกๆจะเจ็บหน่อย แต่สาบานว่าต่อไปเธอจะร่ำร้องขอให้ฉันทำอีก ทำเรื่อยๆ..”
จุ๊บ
ริมฝีปากหยักดูดเม้มยอดถันสีหวานจนตั้งชูชัน
“ซี้ดด”
“ดูสิ หัวนมชมพูเธอมันกำลังสู้ลิ้นฉัน”
“ฮึก..ได้โปรด”
ใบหน้าเรียวสวยแหงนขึ้นสุด เธอรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเขากำลังใช้ผ้ามาผูกปิดตาเธอไว้
“ฮึก..ปล่อยฉันเถอะ”
เธอกลัวจนตัวสั่น แม้เพียงการมองเห็นยังไร้อิสรภาพ
“อื้อ”
ลิ้นสากอุ่นๆลากไล้วนทั่วหัวนมทั้งสองข้างก่อนลากไปตามเนินเต้าอวบใหญ่เกินตัว
“ซี้ดด วาโย..นมเธอใหญ่มาก”
“พะ..พอก่อน” เธอร่ำร้องเสียงแหบเครือยามถูกลิ้นสากลากไปทั่วแขนทั้งสองข้าง โลเรนโซ่งาบงับดูดนิ้วมือเรียวนุ่มพลางครางฮือในลำคอ
“อื้อ ละ โลเรน..ซะ..อย่า”
เสียงเล็กเอ่ยร่ำร้องไม่เป็นคำ มีเพียงเสียงครางเบาๆแทรกแทนที่
ดวงตาสีเทาเข้มทอดมองเจ้าของร่างเปลือยอล่างฉ่างตรงหน้า
“เธอสวยมาก”
เขาชอบที่จะปกปิดความอ่อนไหวในแววตาไม่ให้เธอเห็นว่าเขากำลังลุ่มหลงเธอสักเพียงใด
โดยเฉพาะขณะใบหน้าหล่อคมคายกำลังเคลื่อนต่ำสู่ใจกลางหว่างขา
“อื๊ออ”
สะโพกมนส่ายร่อนหนีการสัมผัสจากปลายลิ้น เขายึดสะโพกเธอไว้ก่อนละเลงลิ้นลากไล้ละเมียดชิมความบริสุทธิ์ของหญิงสาว
สองมือใหญ่วางทาบบนโหนกเนื้ออูมนุ่มมีขนบางๆปกคลุม เขาปรารถนาที่จะเชยชมให้มากกว่านั้น
“อย่า ฮึก..ได้โปรด”
เจ้าของกลีบเนื้อแดงฉ่ำร่ำร้องอย่างตื่นกลัว เธอไม่มีทางรู้เลยว่าต่อจากนี้เขาจะทำอะไร เขาอาจจะใช้มีดจี้แทงลงไป
หรือทำอะไรก็ได้ให้เธอเจ็บปวดทรมานที่สุด
แต่เกินคาด
“อื้มม”
เสียงทุ้มครางต่ำขณะประกบริมฝีปากบดนาบครอบครองเม็ดกระสัน ปลายจมูดสูดดมกลิ่นสาบความสาว ปลายลิ้นลากไล้เลียรอบขอบแคมจนเปียกแฉะ
“ซี้ดดด”
“วาโย ..เธอกำลังเสียว”
เขาผงกใบหน้าทอดมองดูน้ำเมือกใสไหลเอื่อยลงมา ก่อนอดใจไม่ไหวก้มลงดูดดื่มน้ำหวานกลืนลงคออย่างกระหาย
“อ๊าส์ ยะ อย่า โลเรนโซ่ อื้ออ ซี้ดดด”
เธอเริ่มปั่นป่วนในกาย ไม่รู้กำลังส่ายร่อนหนีลิ้นร้าย ...หรือกำลังสุขกับมัน ยังนิยามสิ่งที่เกิดขึ้นมาไม่ได้
“อ่าส์”
ริมฝีปากบางเผยออ้า โลเรนโซ่เห็นแล้วทนไม่ไหวรีบเคลื่อนตัวขึ้นไปประกบจูบ
จุ๊บ
หัวใจเธอเต้นแรงโครมครามหนัก ริมฝีปากร้อนงับดูดดึงหยอกล้อก่อนสอดแทรกลิ้นเข้าไปควานหาลิ้นเล็กตื่นกลัวของหญิงสาว
“อื้อ วาโย ยื่นลิ้นออกมา อ่าส์ อย่างนั้น”
สมองเริ่มปั่นป่วนคล้อยตามบทจูบอันดูดดื่ม ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการมากสุดไม่ใช่การถูกปลดปล่อย แต่เพียงต้องการได้โอบกอดร่างใหญ่กำยำ ได้สัมผัสลูบไล้ ต้องการให้ความทรมานนี้ถึงจุดสิ้นสุด
“อื้อ..”
“ฉันไม่ไหวแล้ว อาส์ วาโย ซี้ดด”
ร่างใหญ่รีบลุกขึ้นจัดการถอดกางเกงออก
“ฉะ..ฉันกลัวค่ะ”
โลเรนโซ่ยอมปลดปมเชือกออกจากข้อมือเล็ก
“กอดฉัน”
เธอพยักหน้ารับฟัง สองแขนโอบกอดร่างหนาเอาไว้
“ถ่างขาออกให้กว้าง”
สองขาเรียวค่อยๆแยกออก แต่นั่นยังไม่เพียงพอ เขาแหกออกอีกจนเธอผวารีบยกมือขึ้นปกปิด
“ฉันเห็นหมดแล้ว ไม่ต้องอาย”
โลเรนโซ่เคลื่อนตัวลงต่ำอีกครั้งอย่างใจเย็น เรียวลิ้นหนาปาดเลียหลังมือวาโยใช้สัมผัสเล้าโลมแทนคำสั่ง
มือเล็กนั้นยอมวางลงข้างลำตัวอย่างเก้ๆกังๆ
“อนุญาตให้ลูบหัวฉันได้”
“อื้อ ค่ะ..อ๊ะ อ๊าส์”
เธอผวาเฮือก สองมือขยุ้มผมของเขาเมื่อลิ้นสอดเข้ามาในโพรงเล็กแคบ ดวงตาคู่เทาหวานเยิ้มประสานกับลิ้นพลิ้วไหวปัดป่ายทั่วทุกซอกหลืบเร้นกาย กลีบผกาภายในสีหวานเย้ายวนชวนให้หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น
“ซี้ดด พะ พอค่ะ อื้อ”
เจ้าของร่างบางกระตุกเร่า กรีดร้องระงม
“ซี้ดด วาโย ฉันก็ไม่ไหวแล้ว”
ลำแกร่งปวดหนึบทรมานมีเมือกใสซึมออกปลายถูไถร่องรักเล็กแคบ
“ซี้ดด อย่าเกร็ง”
เขาบอกย้ำกับเธอทั้งที่ตัวเองก็ประหม่าและตั้งใจมากกว่าเซ็กส์ในทุกครั้งที่ผ่านๆมา เอวสอบกดแท่งเอ็นอวบใหญ่เข้าไปได้แค่ส่วนปลาย เสียงเล็กแหลมร้องไห้ระงมขึ้นราวกับเด็ก
“ซี้ดด เจ็บๆ พอแค่นี้ก่อน ฮึก พอค่ะ”
โลเรนโซ่รีบโน้มใบหน้าลงจุมพิตหญิงสาวอย่างปลอบประโลมรอจังหวะที่เจ้าตัวกำลังเคลิ้ม จึงเริ่มกดยวบเข้าไปได้ครึ่งทาง
พรวด
ใบหน้าหวานบิดเบ้ กัดฟันกรอด หยดน้ำตาซึมไหลผ่านผ้าที่ปกปิดดวงตาเอาไว้
“ใกล้แล้ว ซี้ดด”
ใบหน้าคมคายเหยเกหนัก ร่องของเธอรัดเขาแน่นจนปวดไปทั้งลำลึงก์ สันกรามขบกันแน่นเสียงครางเล็ดรอดเบาๆก่อนออกแรงดันเข้าไปจังหวะสุดท้าย
พรวดด
“อ๊าส์”
วาโยกรีดร้องลั่น เนื้อตัวสั่นเทา เล็บของเธอเผลอจิกลงบนท่อนแขนของเขา คนถูกจิกทึ้งกลับไม่ได้โกรธ ความรู้สึกปลาบปลื้มแล่นวาบเข้ามาในใจ มาเฟียหนุ่มโน้มลงจุมพิตดูดดื่มให้หญิงสาวทุเลาความหวั่นกลัวลง ริมฝีปากเผยอเปล่งเสียงครางระงมเรียกร้องให้เขาจูบเธออีกครั้ง
“ซี้ดด โลเรนโซ่...”
“ฮื้ม?”
เสียงทุ้มพึมพำรับสั้นๆเผยรอยยิ้มหล่อละมุนซึ่งเธอไม่รู้และในตอนนี้
ดวงตาคมทอดมองเธออย่างหวานซึ้งราวกับทาสรักผู้ซื่อสัตย์
เมื่อเธอเริ่มปรับตัวรับกับสิ่งแปลกปลอมได้ สะโพกส่ายวนไปมา เอวสอบขยับโยกเบาๆตอบสนอง
พั่บ พั่บ..
หญิงสาวครางลั่น สองมือลูบไล้หน้าอกแข็งแน่นสะเปะสะปะ จังหวะโยกไต่ระดับเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งสองเปล่งเสียงครางระงม ร่างบางเกร็งกระตุกภายในตอดรัดแก่นกำยำจนต้องเร่งแตะขอบสวรรค์
“ซี้ดด ที่รัก”
โลเรนโซ่เปล่งเสียงครางพลางปลดปล่อยน้ำกามเข้าโพรงภายใน
“หือ?”
เธอหูไม่ฝาดใช่ไหม?
เขาเรียกเธอที่รัก
ริมฝีปากชมพูระเรื่อฉีกยิ้มกว้าง รีบดึงผ้าปิดตาออก
แต่แล้ว ..
เธอมองเห็นเพียงแววตาเย็นชาไร้หัวใจเช่นเคย
ร่างใหญ่รีบถอนตัวตนออก ยกมือขึ้นปาดเช็ดคราบบนปากพลางเบือนหน้าหนี กระโจนลงเตียงคว้าเอาเสื้อคลุมและบุหรี่เดินโทงเทงออกไประเบียงหลังห้อง
- ผู้เขียน
