2

1532 คำ

“เป็นไง มีความสุขไหม” เขาดึงร่างอวบที่พยายามดิ้นหนีมากอดแนบอก “เจ็บจะตาย คนบ้า คนเลว” เธอว่าเขาทั้งน้ำตา “เจ็บบ้าเจ็บบออะไร เห็นร้องครางหงุงหงิงให้ฉันเอา” เขาถามเสียงดุ โอบกอดคนที่พยายามต่อต้านเอาไว้อย่างชอบใจ ก่อนจะหอมแก้มนวลๆ นั้นฟอดๆ อย่างติดอกติดใจ “อย่ามาหอมแก้มเค้านะ ใครอนุญาต” หยาดทิพย์ผลักหน้ารกไปด้วยหนวดเคราออกห่าง ก่อนจะปิดแก้มแดงก่ำของตัวเองเอาไว้ “หวงเหรอ มากกว่านี้ยังทำมาแล้ว” เขาดึงมือนิ่มๆ นั้นออกจากแก้ม แล้วหอมซ้ำๆ อีก “อื้อ... เจ็บ หนวดของนายตำแก้มของฉัน” “เมื่อกี้เรียกแทนตัวเองว่าหนูเล็ก น่ารักดี ห้ามเรียกแทนตัวเองว่าฉันอีก” เขาจำได้ก่อนหน้านี้เธอเผลอแทนตัวเองว่าหนูเล็ก “หนูเล็กเอาไว้แทนตัวเองกับคนสนิทเท่านั้น” เธอเบี่ยงหลบแต่หนีเขาไปไหนไม่รอด คนเอาแต่ใจรวบไปกอดแล้วหอมเธอจนช้ำไปหมด “ฉันก็สนิท เป็นผัวเลยนะ” เขาเอ่ยอ้าง ชอบคนในอ้อมแขนนัก น่ารัก ดูขี้งอนเล็กๆ ใสซื่อบริสุทธิ์ “นายข่มขืนฉัน” เธอต่อว่าเขาตาแดงๆ “ฉันชื่อเมฆ ต่อไปเรียกพี่เมฆ แทนตัวเองว่าหนูเล็ก” เขาสั่ง มองเธอตาวาว “ไม่” หยาดทิพย์สะบัดหน้าหนี เธอไม่อยากเรียกซะอย่าง ใครจะทำไม “ดื้อแบบนี้อยากโดนปล้ำอีกหรือไง” “ไม่เอาแล้ว หนูเล็กเจ็บ พี่เมฆไม่ปล้ำหนูเล็กนะคะ” เธอยกมือไหว้เขา ร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว “ไม่ปล้ำก็ได้ถ้าหนูเล็กไม่ดื้อกับพี่เมฆ” เมฆาแอบเบ้หน้า นี่เค้าพูดเลี่ยนๆ แบบนี้เป็นด้วยเหรอ แต่ยัยอวบนี่น่าฟัด น่าปล้ำ น่าขย้ำไปหมด คนอะไรน่ารัก อวบน่ารักไปทั้งเนื้อทั้งตัว “ไม่ดื้อก็ได้ อย่าปล้ำหนูเล็กนะ” เธอทำเสียงอ้อน เพราะเป็นลูกสาวคนเล็กเลยชอบอ้อน แต่ไม่ค่อยมีใครสนใจเธอเท่ากับพี่สาวที่สวยกว่า “ไม่ปล้ำหรอก ตอนนี้ยังเจ็บอยู่ แต่พรุ่งนี้คงจะหาย” เขาพูดไปตามจริง ไม่อยากทำให้เธอหวาดกลัวไปมากกว่านี้ “ไม่หาย...” เธอเถียงเบาๆ คนที่นอนแนบชิดอยู่ใกล้ๆ รับรู้ถึงความดื้อเงียบของคนในอ้อมแขน “รู้ได้ไงว่าไม่หาย เป็นหมอหรือไง เคยก็ไม่เคย เพิ่งจะเคยครั้งแรก ต้องถามคนมีประสบการณ์อย่างฉันนี่” เขาหยิกแก้มป่องๆ นั้น พอเขาอวดอ้าง เธอก็แอบเบ้ปาก หมั่นไส้เขานัก “ก็มันเจ็บ พรุ่งนี้คงอักเสบ” เธอว่าเสียงเนือย ทั้งเหนื่อย ทั้งปวดไปหมดทั้งร่าง “ขอโทษนะ มันใหญ่ไปหน่อย สาวๆ ร้องครางลั่นห้องทุกที” เขาพูดแล้วหัวเราะลั่น คนในอ้อมแขนหน้างอ นี่เธอมาเจอพวกหลงตัวเองหรือไงกัน “สกปรก โสโครก หนูเล็กจะติดโรคหรือเปล่าก็ไม่รู้” เธอทำท่าสยอง โตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร “เมื่อกี้ใส่ถุงยาง แต่วันต่อๆ ไปจะไม่ใส่” เหมือนประโยคแรกจะทำให้เธอหายใจคล่องขึ้น แต่ท้ายประโยคทำให้เธอเบิกตาโตด้วยความตกใจ หยาดทิพย์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้โฮออกมา “ฉันป้องกันทุกครั้ง ไม่ได้สกปรกโสโครกอย่างที่เธอว่าหรอกนะ” เขาแก้ความคิดของเธอ กลัวยัยอวบของเขาร้องไห้หนัก เดี๋ยวจะตาบวมไม่สวย “ผู้ชายมักมาก” ปากขมุบขมิบว่าเขาไป แต่ไม่กล้าว่าดังกลัวเขาโกรธ “ปัดโธ่โว้ย! ผู้ชายมันก็อยากด้วยกันทั้งนั้นล่ะ ฉันไม่ใช่ตุ๊ดไม่ใช่เกย์นะ” เขาคว้าหมับเข้าที่มือนิ่มก่อนจะนำมากอบกุมแก่นกายใหญ่โตของตัวเอง “มะ... มันใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอคะ” หยาดทิพย์ตาโตอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะเหลือบมองสิ่งที่เธอกำเอาไว้ “ใช่น่ะสิ” เขาบอกอย่างภูมิใจนิดๆ “มัน... มันเอ่อ... เข้าไปในตัวหนูเล็กได้ยังไง” “มันก็มุดเข้าไปได้แหละ มันมีความสามารถ เด็กตัวโตยังมุดออกมาจากร่างกายของผู้หญิงได้เลย” เขาอวดอ้างสรรพคุณจนเธอมุ่ยหน้าใส่ “จับหนูเล็กมาทำไมคะ” เธอถามตาปริบๆ พยายามดึงมือออกจากแก่นกายของเขา แต่คนเผด็จการแถมยังไม่ชอบให้ใครขัดใจกดเอาไว้ เธอเลยอ่อนใจวางแหมะไว้ตรงนั้น อยากให้จับก็จับ ยังไงเธอก็ขัดใจเขาไม่ได้แล้วนี่นา ใจคิดอยากจะขยำแรงๆ แล้วบิดให้ขาดกระจุยแต่ไม่กล้า “จับมาผิดตัว ตอนแรกจะจับหยาดพิรุณ” “จะจับพี่หยาดทำไมคะ” ถามอย่างสงสัยใคร่รู้ เลิกดิ้นไปโดยปริยาย “จะจับมาแก้แค้น ยัยนั่นทำให้น้องชายฉันตรอมใจตาย” เขาตอบตรงๆ คราวนี้ยอมให้เธอละมือจากแก่นกายของเขา ก่อนจะผละออกห่าง เพราะพูดถึงเรื่องที่ทำให้เครียดและใจหดหู่ เขาจึงไม่มีอารมณ์จะแกล้งเธออีก หยาดทิพย์มองแผ่นหลังกว้างที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่หน้าต่างห้อง ทำให้เธอได้สำรวจรอบกายอย่างถี่ถ้วน ห้องนี้เป็นห้องห้องหนึ่งที่มีเครื่องเรือนเป็นไม้แทบทั้งสิ้นมีเครื่องใช้น้อยชิ้น บ่งบอกว่าเป็นห้องผู้ชายอย่างแท้จริง ก่อนจะหันหลังมามองร่างสูงอีกครั้ง เธอสัมผัสได้ว่าเขากำลังหดหู่ในสิ่งที่เกิดขึ้นกับน้องชายของเขา เป็นใครก็คงทุกข์ใจเมื่อคนที่รักต้องจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ “หนูเล็กไม่ใช่พี่หยาดหรอกค่ะ แค่หน้าตาคล้ายกัน พี่หยาดสวยกว่า” เธอก้มหน้านิ่ง มือกระชับผ้าห่มมาคลุมกายเอาไว้ เพราะไม่มีเสื้อผ้าให้สวมใส่ปิดกาย ยังเจ็บร้าวที่จุดอ่อนไหวอยู่มาก แต่เธอกัดฟันทนไม่อ่อนแอให้เขาเห็น “รู้แล้ว ยัยนั่นหุ่นดี สวย แต่เธอ...” “อ้วน...” หยาดทิพย์พูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค “ก็...” เขาขยี้บุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่แล้วหรี่ตามองภรรยาตามพฤตินัยของ ตัวเอง “หนูเล็กไม่สวย หุ่นไม่ดี แล้วก็โง่ด้วย” เธอรีบพูดออกไปตามใจคิด ว่าตัวเองดีกว่าให้คนอื่นมาว่า เมฆาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งพลางคิดในใจ เธอไม่อ้วนแต่อวบ เขาชอบผู้หญิงอวบอย่างเธอ แต่ไม่เคยชอบผู้หญิงอวบคนไหนมาก่อน เธอไม่ได้อวบอ้วนน่าเกลียด แต่มีส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างคนเจ้าเนื้อ “ฉันก็ยอมรับว่าเธอสวยไม่เท่าหยาดพิรุณ” แต่น่ารักชะมัด ผู้หญิงอะไรน่ารักเป็นบ้า ประโยคหลังเขาต่อในใจไม่ได้พูดออกมาให้เธอได้ยิน “หนูเล็กรู้ตัวดีค่ะ” เธอก้มหน้างุด หน้าหมองลงกว่าเก่า เขาใจเสียเมื่อเห็นอาการของเธอ คนไม่เคยคิดสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนชักใจแกว่ง อยากเข้าไปปลอบโยน แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของเธอ “หนูเล็กไม่ใช่พี่หยาด งั้นจับมาผิดตัว ปล่อยหนูเล็กไปนะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นอ้อนวอนเขา ใบหน้าที่อ่อนแสงลงคราแรกกร้าวขึ้นทันตาเห็น “อยากจะกลับไปแต่งงานกับผัวแก่พันล้านล่ะสิ ใช่สิ... พอมันตาย เธอก็จะได้เป็นแม่หม้ายทรงเครื่อง เป็นผู้รับมรดกแต่เพียงผู้เดียวน่ะสิ” เขาแดกดัน กระชากแขนเธอทั้งสองข้างบีบเข้าหากันจนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ “อย่าหวังเลยว่าจะได้ทำอย่างนั้น เธอไม่ใช่หยาดพิรุณก็ไม่เป็นไร แต่เธอเป็นน้องสาวก็พอจะทดแทนกันได้” เขากวาดมองร่างอวบๆ ของภรรยาตามพฤตินัยตาวาว หยาดทิพย์ร้อนๆ หนาวๆ พยายามจะคว้าผ้าห่มมาปิดป้องร่างกาย แต่คนป่าเถื่อนกระชากเอาไปโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี “จะปิดทำไม ไม่มีอะไรน่ามองสักนิด อ้วนเหมือนช้างน้ำ” “นะ... หนูเล็กรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำ คนใจร้าย” เพราะเธอน้ำหนักขึ้นง่ายมาก แม้จะกินน้อยก็ยังอ้วน ไม่เหมือนบางคนกินเยอะก็ไม่อ้วน คนมีปมในใจทำท่าจะร้องไห้จนคนอยากแกล้งถึงกับไปไม่เป็น “ก็อ้วนไม่เท่าไหร่หรอก อวบๆ น่ะ ระยะสุดท้าย” เขาเสียงอ่อนลง คลายมือที่บีบรัดแขนเธอออกเล็กน้อย แต่เหมือนคนอยากปลอบแต่ปลอบใครไม่เป็นจะยิ่งทำให้เหตุการณ์เลวร้ายเข้าไปอีก เมื่อคนได้ยินและมีปมในใจยิ่งร้องไห้หนักขึ้น “โอ๋ๆๆๆ ร้องไห้ทำไม” เขาดึงร่างอวบเข้ามากอด ลูบหลังลูบไหล่คนขี้แย “ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลัง เค้ารู้ว่าเค้าอ้วน ไม่ใช่ระยะสุดท้ายสักหน่อย ฮือๆๆ” เธอทุบอกเขาอั๊กๆ แต่ก็ซบหน้าที่อกของเขาสูดน้ำมูกเหมือนเด็กๆ เมฆาถึงกับกุมขมับ อยากจะเอาเท้าก่ายหน้าผากเสียจริงถ้าทำได้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more