"นายไม่ใช่ไอ้เมธี" ผมตอบเสียงเบาเพราะลำคอถูกล็อกอยู่ด้วยกรงนิ้วใหญ่ยาวของปีศาจ ผมเจ็บ...แต่ไม่ได้เจ็บจากการถูกทำร้ายแต่เจ็บที่ถูกนายปีศาจปฏิเสธ ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นเหยื่อไร้น้ำยาที่แม้แต่สัตว์ร้ายที่หิวโหยก็ยังกระเดือกผมไม่ลง
"อะไร" นายพรินซ์จ้องผมตาเขม็งอย่างรำคาญ
"นายไม่ใช่ไอ้เมธี มันทำร้ายพวกนายเพราะพวกนายไม่มีกำลังต่อสู้ แต่ที่นายทำร้ายฉันได้เพราะฉันเต็มใจให้นายทำ เพราะฉะนั้นมันจึงไม่เหมือนกัน" กรงเล็บของนายปีศาจคลายลง
ผมไอออกมาเพราะปอดของผมกำลังต้องการอากาศหายใจอย่างเฉียบพลัน
"ฉันอายุจะยี่สิบแล้ว ฉันรู้ว่าประตูทางออกของบ้านนายอยู่ทางไหน" ผมมองลูซิเฟอร์ที่ยืนประจันหน้าผมอยู่ ทูตสวรรค์หน้าตางดงามที่ถูกบิดาขับไล่ลงจากสรวงสวรรค์ ผมหลงรักเขาและผมยอมตกนรกหมกไหม้ไปกับเขา ถ้าในนรกนั้นผมสามารถสัมผัสโอบกอดซาตานตนนี้ได้ พูดคุยกับเขา และทำให้เขาฉีกยิ้มได้ ถึงแม้ว่าความสุขของเขาจะเกิดจากร่าง
