"ปรัช...ฉันว่านายไปอาบน้ำเถอะว่ะ" เด็กหนุ่มยกคอเสื้อยืดขึ้นดมแล้วยื่นหน้าตอบผม
"ทำไมพี่ ตัวผมเหม็นเหรอ ผมเพิ่งอาบไปเมื่อเช้านี่เอง"
"เพราะกูเหม็นกลิ่นตอแหลของมึงอะ ลอยมาถึงนี่เลย" ผมตอบสีหน้าจริงจังแถมยังยกนิ้วกลางขยับแว่นส่งให้หมอนั่นเห็นอีก
"โอ้โห พี่แดนใช้กูมึงกับผมเลยเหรอ" ไอ้สัสปรัชญาหัวเราะร่า ไอ้ปีศาจน้อย ไอ้เด็กนรกกลับชาติมาเกิด ทุกครั้งที่หมอนี่เริ่มมีแรงมันก็จะหาเรื่องผมทุกที ผมกลัวอยู่อย่างเดียวคือถ้าพรินซ์มาได้ยินเข้าผมได้ถูกตบกลางกระบาลอีก แต่ดูน้องนายปีศาจสิครับ แม่ง... สำส่อนยิ่งกว่าพี่มันอีก และถึงแม้เรื่องที่ปีศาจน้อยพูดจะเป็นความจริงที่ว่านายพรินซ์ไม่มีหัวใจ แต่คนอย่างผมจะเรียกร้องเอาหัวใจจากใครได้ล่ะครับ ขนาดผมแก้ผ้าต่อหน้าเขาวันนั้น เขายังไล่ผมกลับบ้านเลย ในสายตาของนายปีศาจผมมันก็แค่ไอ้แว่นเวอร์จิ้นไร้อารมณ์ที่เขาไม่อยากแตะต้อง
"พี่แดน" ปรัชญาเรียกชื่อผมอีกแล้ว
"อ
